Πρέπει να κρατήσουμε το μηδέν

10:46 29/8/2013 - Πηγή: Sport.gr

Στην εκπομπή για το Τσάμπιονς λιγκ που κάνω με το Γιώργο Λιώρη στη Nova πρότεινα στο Χρήστο Σωτηρακόπουλο να αναλάβουμε μια καμπάνια για να ποινικοποιηθεί η χρησιμοποίηση της φράσης "πρέπει να κρατήσουμε το μηδέν": δε νομίζω ότι πήρε σοβαρά την πρότασή μου, δυστυχώς. Φέτος όσες φορές η φράση αυτή ακούστηκε πριν από εντός έδρας ματς ελληνικής ομάδας ακολούθησε μια καταστροφή. Την είπε ο Καραγεωργίου πριν τα ματς με τη Λίνφιλντ και την Σταντάρ Λιέγης: τα έχασε και τα δυο. Την είπε ο Τσιώλης πριν το παιγνίδι του Αστέρα με τη Ραπίντ και η ομάδα του

μετά από μισή ώρα κυνηγούσε το σκορ, την είπε ο Παράσχος πριν ο Ατρόμητος αντιμετωπίσει την Αλκμααρ και στο τέλος έχασε τη μπάλα.Πριν το ματς του ΠΑΟΚ με τη Σάλκε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια δεν έγραψα καμία απολύτως προαναγγελία με εκτιμήσεις στην SportDay γιατί αυτό το «πρέπει να κρατήσουμε το μηδέν» ακούγονταν τόσο πολύ, τόσες πολλές μέρες και από τόσους διαφορετικούς ανθρώπους που νόμιζα πως παρακολουθώ ένα χορό αρχαίας τραγωδίας που περιφέρεται ως ντελάλης συμφορών από άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα. «Πρέπει να κρατήσουμε το μηδέν, Χριστιανοί, πατριώτες, σύντροφοι, εργαζόμενοι, άνεργοι, άντρες, γυναίκες, φίλοι, εχθροί, δουλευταράδες και παραθεριστές». Απέναντι σε ένα τέτοιο διάγγελμα, αποφάσισα να σωπάσω.Εγώ ήθελα δειλά και χαμηλόφωνα να πω ότι ως ΠΑΟΚ θα πρέπει να προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε τις πασιφανείς αμυντικές αδυναμίες της Σάλκε, να κερδίσουμε και να προκριθούμε, αλλά όταν η χώρα έχει αποφασίσει πως «τα μαθηματικά λένε ότι αν κρατήσεις το μηδέν περνάς», τι να πεις και πώς να πας κόντρα στα μαθηματικά; Μπορείς βέβαια να υπενθυμίσεις ότι τα μαθηματικά δεν είναι ποδόσφαιρο – αλλά ποιος να σε ακούσει, όταν το απλό «πρέπει να κρατήσουμε το μηδέν» και εύκολο ως αποστολή φαίνεται και στην ευτυχία οδηγεί;Σιωπηλός και αποσβολωμένος από την επιτέλους εθνική συμφωνία και ηττημένος ιδεολογικά από μια κοινή βεβαιότητα κάθισα να δω το ματς του ΠΑΟΚ, με την ελπίδα ότι ο Δικέφαλος θα τα καταφέρει, αφού στα δικά μου τα μάτια είναι πιο φρέσκος και πιο φιλόδοξος από τη Σάλκε κι αν είχε κάνει ένα λάθος στο πρώτο ματς είναι ότι δεν κυνήγησε τη νίκη όταν οι Γερμανοί, μπερδεμένοι από την ισοφάριση του Στοχ, του χάριζαν διαρκώς ευκαιρίες για αντεπιθέσεις.Και τότε ναι το είδα αυτό το «πρέπει να κρατήσουμε το μηδέν» σε όλη του την μεγαλοπρέπεια! Από το πρώτο λεπτό όλοι πίσω: δυο κόρνερ για τους Γερμανούς σε τρία λεπτά, μια μεγάλη επέμβαση του Χακόμπο πριν συμπληρωθεί το δίλεπτο, καμία διάθεση να περάσουμε τη μπάλα από την άλλη πλευρά, αλλά προσήλωση στον εθνικό σκοπό, το αγαπημένο, απαραίτητο, καθοριστικό, κεφαλαιώδες μέσα στην ανυπαρξία του «μηδέν». Ομολογώ μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου έγινα ακόμα πιο σοφότερος.Εγώ βλακωδώς (και κάνω την αυτοκριτική μου…) νόμιζα ότι το μελωδικό και πολύβουο «πρέπει να κρατήσουμε το μηδέν» είχε να κάνει με την άμυνα και την εστία τη δική μας, αλλά ανακάλυψα ότι δεν ήταν έτσι: είχε να κάνει και με την εστία των άλλων, την οποία ο ΠΑΟΚ δεν είχε σκοπό ποτέ του να πλησιάσει, όπως άλλωστε το μαγικό σχέδιο της οικουμένης προέβλεπε. Το πρώτο ημίχρονο είναι μια ωδή στο «μηδέν» και τον εναγκαλισμό του: ο σκοπός ήταν να είναι όλα «μηδέν», δηλαδή μηδέν φάσεις, μηδέν ευκαιρίες, μηδέν προσπάθειες, μηδέν συγκινήσεις, μηδέν λάθη, μηδέν πάθη.Και θα ήταν όλα καταπληκτικά, επιτυχημένα και υπέροχα, αν δεν είχαμε να κάνουμε με ποδόσφαιρο, δηλαδή με ένα σπορ στο οποίο η μηδενολατρεία δεν προβλέπεται μεταξύ των τρόπων νίκης. Στο 42΄ κάποιος Ουτσίντα, που μύστης του μηδέν δεν είναι, κατέβασε μια μπάλα που ήρθε από καμιά τριανταριά μέτρα χρησιμοποιώντας και κομμάτι ύποπτα το χέρι του, τη γύρισε προς την περιοχή και το κακό έγινε: εξαφανίστηκε το «μηδέν» και το σοκ της χώρας υπήρξε τόσο μεγάλο ώστε συνέβη κάτι περίπου απρόβλεπτο από τις εκτιμήσεις – ο ΠΑΟΚ άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο!Στο β ημίχρονο, με το εθνικό σχέδιο της επιβολής μιας γενικής και απόλυτης ανυπαρξίας να έχει αποτύχει, είδαμε μια ματσάρα! Ο ΠΑΟΚ αντέτεινε, ως όφειλε, στη γερμανική υπεροχή πολύ τσαμπουκά και μεγάλη πίστη. Ο Στοχ άρχισε να ζαλίζει τα μπακάκια, ο Λούκας «σκότωσε» τρεις Γερμανούς με ένα χτύπημα πριν ο Κίτσιου δώσει στον Αθανασιάδη στο πιάτο την ισοφάριση.Οι Γερμανοί μείνανε με δέκα αλλά στο ροντέο που ακολούθησε εκμεταλλεύτηκαν τους χώρους, όμως ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που έφτασε πολύ κοντά στην πρόκριση, όταν μετά την ισοφάριση του Κατσουράνη με ένα γκολ που θα ζήλευε ο Χρούμπες, ο Στοχ έφτασε απέναντι από την εστία, αλλά τα ρημάδια τα φάλτσα τον πρόδωσαν. Οταν τα φώτα έσβησαν περίμενα μια εξήγηση για το πεταμένο πρώτο ημίχρονο, το θυσιασμένο στο θεό του ιερού μηδέν που οδηγεί στην αθανασία: αμ δε!!!!Πικραμένοι για τον αποκλεισμό αλλά ευτυχείς για την προσπάθεια, ειδικά οι έλληνες παίκτες του ΠΑΟΚ, παρέλασαν μπροστά από τις κάμερες της Νova για να μας θυμίσουν ότι κατά τη δική τους εκτίμηση το καλό ημίχρονο ήταν το πρώτο: εγώ είμαι ο αμαρτωλός της παρέας ή μάλλον ο διεστραμμένος αφού τη βρίσκω με την προσπάθεια και όχι με την καταστροφή της. Ευχαριστώ τον ΠΑΟΚ για τις συγκινήσεις του β ημιχρόνου, ελπίζω η εντυπωσιακή αντίδρασή του να γίνει γρήγορα σημείο αναφοράς του παιγνιδιού του. Δυστυχώς δεν έχω ως άλλος Αγιος Πέτρος τη δύναμη να αρνηθώ τους δικούς μου Θεούς και να κλάψω γοερά γιατί δεν κρατήσαμε το μηδέν, την ώρα μάλιστα που το βλέπω ως αποτέλεσμα λίγο πολύ παντού στην έρμη ελληνική μας κοινωνία…