Το χώμα των αναστεναγμών

19:15 30/5/2012 - Πηγή: Sport.gr

Οσοι χαίρονται να παρακολουθούν τένις περιμένουν κάθε χρόνο το Γουίμπλετον όπως οι Χριστιανοί το Πάσχα. Αλλά όσοι έχουν πιάσει μια ρακέτα στο χέρι, καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι να στείλεις εν κινήσει τη μπάλα με δύναμη στην πλάγια γραμμή κρατώντας την εντός γηπέδου και γνωρίζουν τι πόδια χρειάζονται για να γίνεις καλός στο σπορ ζουν για το Ρολάν Γκαρός: αυτό είναι το τουρνουά που επιβραβεύει την αντοχή, τη δύναμη, τη στρατηγική και την καρδιά. Τα άλλα, για να θυμηθούμε και το μεγάλο Μπόρις Μπέκερ, είναι «μπουμ μπουμ» τένις.Παρακολουθώ

το Ρολάν Γκαρός από τη δεκαετία του 80 – το χω απωθημένο να δω ένα από κοντά και κάποτε θα το καταφέρω.Τον τελικό των ανδρών δεν τον χάνω ποτέ, αλλά δόξα το Θεό και το Eurosport έχω παρακολουθήσει και πολλά άλλα ματς: συνήθως στο Ρολάν Γκαρός το καλύτερο παιγνίδι είναι κρυμμένο στα προημιτελικά, ή και στους ημιτελικούς – ο τελικός είναι παράσταση για ένα ρόλο. Θυμάμαι στις αρχές του 80 τον βιονικό τότε Μπιορν Μπόργκ να μην ανεβαίνει ποτέ στο φιλέ και να καθαρίζει με χαρακτηριστική ευκολία παίκτες με σπουδαία ονόματα που λέγονταν Βίτας Τζερουλάιτις, Γκιγιέρμε Βίλας, Χάρολντ Σόλομον κτλ. Μόνο ένας είχε καταφέρει να κερδίσει το Σουηδό με την κορδέλα στα χώματα του Παρισιού και μάλιστα δυο φορές: ο μυθικός Αντριάνο Πανάτα που το 1976 είχε κερδίσει τον τίτλο.Δεν τον είχα δει ποτέ να παίζει κι ο μύθος του ανθρώπου που κέρδισε τον Μπόργκ ήταν για μένα κάτι σαν τον Αγιο Βασίλη που κανείς δεν τον είχε δει αλλά όλοι περιμέναμε μικροί τα δώρα του. Τον Πανάτα τον συνάντησα πολλά χρόνια αργότερα, σχολιαστή της RAI: είχε γίνει χοντρός όπως ο Αη Βασίλης και του λειπε μόνο η γενειάδα. Ο Μπόργκ παρέδωσε σε δυο τύπους που στα 80΄ς έκαναν ότι μπορούσαν για να τον ξεχάσουμε: στο συμπατριώτη του Μάτς Βίλαντερ που έλεγε ότι ζεσταίνονταν και άρχιζε να παίζει μετά από δυο ώρες παιγνιδιού (!) και στο μεγάλο Ιβάν Λεντλ που έπαιξε δεκαπέντε χρόνια τένις μεγάλης ποιότητας συνδέοντας δυο εποχές. Τον Λέντλ ο Μπόργκ τον κέρδισε το 1981στον δικό του τελευταίο τελικό, αλλά ήταν ο Τσέχος ο απόλυτος πρωταγωνιστής στον πρώτο μεγάλο τελικό που θυμάμαι: το 1984 του χρειάστηκαν τέσσερις ώρες για να κερδίσει το μεγάλο Μακ Ενρόου3-2 (7-5 στο τελευταίο σετ) κι αφού έχανε με 0-2. Ένα χρόνο νωρίτερα, απόντος πλέον του Μπόργκ, ο Γιανίκ Νοά είχε κερδίσει το Βιλάντερ παίζοντας επιθετικά: ήταν η μόνη στιγμή που τα χρόνια εκείνα κάποιος Γάλλος είχε κλέψει κάτι από τη δόξα του Μισέλ Πλατινί.Ο Βιλάντερ και ο Λεντλ κέρδισαν το Ρολάν Γκαρός τρεις φορές ο καθένας κι έχασαν ο καθένας και δυο τελικούς. Σε τελικούς έπαιξαν κι αντίπαλοι: το 85 κέρδισε ο Σουηδός και το 87 ο Τσέχος – η κόντρα τους κράτησε κοντά μια επταετία! Ο Λεντλ το 1989 υπήρξε το διάσημο θύμα του πιο μικρού σε ηλικία τελικού νικητή του τουρνουά. Εκείνη την χρονιά έπεσε πάνω στο δαίμονα Μάικλ Τσάνγκ, ένα κινεζοαμερικάνο που καλά καλά δεν ήταν 18 χρονών. Η αναμέτρησή τους στους 16 σημαδεύτηκε από μια διαβολιά του Τσάνγκ που ενώ το σκορ ήταν 2-2 και 3-3 στο πέμπτο σετ κι ο Τσέχος κέρδιζε 15-30 έκανε κάτ