Το τυχερό παιδί που ξέχασε ποιος ήταν...

11:39 16/9/2012 - Πηγή: Sport.gr

Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει ο Κριστιάνο Ρονάλντο να γίνεται διαρκώς και περισσότερο αντιπαθητικός: πρόκειται για Τέχνη σπάνια. Πέρυσι ο Κριστιάνο κέρδισε το πρωτάθλημα με τη Ρεάλ Μαδρίτης παίρνοντας μια θεαματική ρεβάνς από πολλούς επικριτές του που έβλεπαν τις ικανότητες του, αλλά όχι και τη βαρύτητα της παρουσίας του στην ομάδα.Το καλοκαίρι, που προηγήθηκε, έκανε ένα σπουδαίο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα οδηγώντας την Πορτογαλία στα ημιτελικά: για πολλούς το ματς Ισπανία – Πορτογαλία, που κρίθηκε στα πέναλτι, ήταν ο αληθινός

τελικός της διοργάνωσης καθώς ήταν δεδομένο ότι ο νικητής του άλλου ημιτελικού, είτε ήταν οι Γερμανοί είτε οι θριαμβευτές Ιταλοί, θα έφτανε στον τελικό άδειος και ξεζουμισμένος.Ο κακόμοιρος Κριστιάνο ανέλαβε να χτυπήσει το (θεωρητικά καθοριστικό) τελευταίο πέναλτι, αλλά δεν είχε ποτέ αυτή τη δυνατότητα, αφού οι συμπαίκτες του αστόχησαν προηγουμένως. Η εικόνα του να περιμένει σχεδόν κλαμένος τη σειρά του γνωρίζοντας πως δεν θα έρθει ποτέ, τον έκανε πιο συμπαθή. Και μετά, με την απαίτηση να πάρει ένα ακόμα μεγαλύτερο συμβόλαιο από τη Ρεάλ Μαδρίτης και τις απειλές του ότι θα σηκωθεί να φύγει από τη Βασίλισσα, τα διέλυσε πάλι όλα.«Κάποιες χιλιάδες άνεργοι περιμένουν να τον δουν πάλι να κλαίει, από την ώρα που διάβασαν ότι απαιτεί 20% αύξηση στις αποδοχές του γιατί βρέθηκαν φέτος δέκα παίκτες σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο που παίρνουν πιο πολλά από αυτόν», έγραψε σε εφημερίδα της Μαδρίτης ο συγγραφέας Χαβιέ Νεγρέτε, προτείνοντας κάπως προβοκατόρικα στα ισπανικά λεξικά δίπλα στη λέξη πρόκληση να μπει η φωτογραφία του Κριστιάνο. Ενας λόγος που αρκετοί αντιπαθούν τον Πορτογάλο (εγώ πάντως δεν ανήκω σε αυτούς, μολονότι καταλαβαίνω τις αντιδράσεις που προκαλεί…) είναι ότι ο τύπος δεν είναι ποδοσφαιριστής – είναι επιχείρηση. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές λίγο πολύ επιχειρήσεις είναι – ειδικά οι σταρ. Εχουν οικονομικούς διευθυντές, έχουν μάνατζερ, έχουν προσωπικούς υπεύθυνους Τύπου, χρεώνουν σχεδόν τα πάντα – πουλάνε τις υπηρεσίες τους σε πλειστηριασμούς και ελάχιστοι  διακρίνονται από συναισθηματισμούς.Όμως πέρα από αυτά με το Ρονάλντο συμβαίνει κάτι περισσότερο: πολλές φορές με το στυλάκι του δημιουργεί την εντύπωση ότι παίζει με σκοπό, όχι απλά να βοηθήσει την ομάδα, αλλά για να φτάσει σε μια επιτυχία που θα του φέρει έξτρα δουλειές. Δημιουργεί την εντύπωση ότι κατά κάποιο τρόπο χρησιμοποιεί το ποδόσφαιρο και το ταλέντο του υπέρ της αναζήτησης των χορηγών του σαν αυτοί να είναι η κύρια δουλειά του. Το παράδοξο είναι ότι μια τέτοια επιλογή θα έπρεπε να τον οδηγεί στο να υιοθετεί το βολικό ρόλο του «καλού παιδιού»: κανένα καλό παιδί της σοουμπιζ δεν έχασε! Κι όμως ο τύπος δεν το κάνει – αδυνατώντας να κοντρολάρει την βουλιμία του γίνεται ολοένα και πιο τσογλάνι. Στην Εθνική π.χ δεν πανηγύριζε με τους άλλους ούτε το γκολ κόντρα στη Δανία στο φινάλε, ενώ πορόσφατα αρνήθηκε να χειροκροτήσει τον στακανοβίστα Ινιέστα που δεν έβλαψε ποτέ κανένα, όταν του πήρε το βραβείο του MVP της χρονιάς. Περιττό να θυμίσω τον τρόπο που διαπραγματεύτηκ