Βασίλης Σπανούλης, τεράστιο κεφάλαιο

08:30 14/5/2013 - Πηγή: Sport.gr

To Final 4 του Λονδίνου θα μπορούσε να είναι αφορμή για να γραφτεί ένα ενδιαφέρον βιβλίο αθλητικής ιστορίας με τίτλο «Repeat». Θα είχε πολλά κεφάλαια. Ένα σίγουρα θα ήταν αφιερωμένο στον Γιώργο Μπαρτζώκα, ένα  διδάκτορα δυο έξοχων μπασκετικών σεμιναρίων που άφησαν άφωνους τους επικριτές του, αλλά και τους φίλους του. Ένα άλλο θα αφορούσε τον βιονικό Χάινς, ένα τρίτο τους Αγγελόπουλους, ένα τέταρτο την επιβλητική μεταμόρφωση του Αντιτς και του Λο που από ρολίστες έγιναν πρωταγωνιστές – κάποια σίγουρα θα ήταν αφιερωμένα στο Μεσίνα, τον πολύ Ρούντι, τον Παπαλουκά που από ματαιοδοξία συνέχισε

να παίζει μουτζουρώνοντας την υστεροφημία του. Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την αποτυχία των εκτιμήσεων και των προβλέψεων των ειδικών, για τις παγίδες που ο Ολυμπιακός απέφυγε, για την έλλειψη χαρακτήρα της ΤΣΣΚΑ ή το άναρχο όσο και όμορφο παιγνίδι της Ρεάλ. Αλλά νομίζω όλοι θα τα προσπερνούσαν γρήγορα όλα για να διαβάσουν αυτό που θα ήταν αφιερωμένο σε ένα απίστευτο παίκτη που λέγεται Βασίλης Σπανούλης.      Ήταν αρχές Δεκέμβρη και ήμασταν σε μια εκδήλωση της Νova. Ο Φίλιππος Συρίγος τσακώνονταν με το Γιώργο, ως συνήθως, για κάτι που για τους δυο και μόνο ήταν σημαντικό. Τους ρώτησα να μου πουν ποιος θα πάρει την Ευρωλίγκα, που μου έμοιαζε περισσότερο ισορροπημένη από ποτέ. Ο Γιώργος απάντησε ότι είναι αδύνατο να εκτιμήσεις σε τι κατάσταση θα φτάσουν οι ομάδες τον Μάιο με τόσα πολλά ματς παραπάνω. Ο Φίλιππος μου είπε «ο Ολυμπιακός». Επειδή με ξάφνιασε η σιγουριά του ζήτησα διευκρινήσεις. «Γιατί έχει τον καλύτερο κοντό της διοργάνωσης και η Ευρωλίγκα φέτος είναι μια διοργάνωση κοντών» μου απάντησε. «Και που σαι;» μου έκανε. «Ο Σπανούλης είναι κοντός μόνο στα μέτρα του μπάσκετ γιατί κατά τα άλλα είναι ένας τεράστιος. Ενας μοναδικός παίκτης».Η προφητεία του Φίλιππου έγινε σε μια στιγμή που λογιών λογιών ειδήμονες εκτιμούσαν ότι η σεζόν του V Span είναι μέτρια. Ακόμα και τη βραδιά της ανακήρυξης του ως ΜVP της διοργάνωσης, ακριβώς μια μέρα πριν το F4, διάφοροι στα ραδιόφωνα γελούσαν χαιρέκακα διαβάζοντας τα ποσοστά του, θυμίζοντας κάποιες λάθος επιλογές του ή τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού ματς που έμεινε κάτω από 10 πόντους φέτος. Πολλοί από τους ειδήμονες του μπάσκετ έχουν το κακό που έχουν και οι οικονομολόγοι: στέκονται στους αριθμούς και ξεχνούν τους ανθρώπους.   Παραδόξως αυτό το F4 ήταν αυτό της απόλυτης καταξίωσης του Σπανούλη, αφού δεν κέρδισε ένα ακόμα τίτλο, αλλά έκανε κατανοητή σε όλους τη μοναδικότητα του. Ο Σπανούλης έζησε μια σεζόν αντιμετωπίζοντας όλες τις παγίδες που μπορεί να γίνουν σε παίκτη από αντιπάλους. Κάθε άμυνα που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός ήταν προσαρμοσμένη πάνω του και δεν υπήρχε ματς στο οποίο να τον άφησαν να αναπνεύσει. Συνέβαινε και πέρυσι και σίγουρα κι άλλες φορές τα προηγούμενα χρόνια, όμως φέτος, μετά τον τραυματισμό του Μάντζαρη και την αδυναμία να βρεθεί ένας χρήσιμος αμερικάνος γκαρντ το πράγμα έγινε ακόμα σκληρότερο. Σε όλα αυτά προστέθηκαν ένα σωρό κακόβουλα, όπως πάντα συμβαίνει. Ο Σπανούλης κλώτσαγε μια καρέκλα από τα νεύρα του και η ετυμηγορία ήταν πως «κάνει ό,τι θέλει τον προπονητή» του. Ο Σπανούλης έκανε ένα νεύμα σε ένα συμπαίκτη και η κατηγορία είναι ότι θέλει όλους να τρέχουν για χάρη του. Ο Σπανούλης έχανε ένα σουτ και το συμπέρασμα ότι «το μπάσκετ που παίζει ο Ολυμπιακός δεν είναι μπάσκετ» κυκλοφορούσε για πλάκα. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί είχαν έτοιμους τους επικήδειους περιμένοντας το Λονδίνο: σε αυτούς το πρώτο που θα αναφέρονταν είναι ότι ο Ολυμπιακός μεταλλάχτηκε από ομάδα με πολλούς παίκτες, σε ομάδα του ενός παίκτη. Θα προσθέταμε και λίγες ακόμα εξομολογήσεις του Ντόρσεϊ και θα είχαμε τον απόλυτο φταίχτη.Τα δυο ματς του Σπανούλη στο Λονδίνο είναι η περίληψη της καριέρας του. Αλτρουιστής, δημιουργός, εμψυχωτής, σούπερ αμυντικός με την ΤΣΣΚΑ. Μεγάλος σκόρερ, ηγέτης, καθοριστικός και ασταμάτητος με τη Ρεάλ, όπου χρειάστηκε να μας δείξει και μια ακόμα σπάνια ικανότητά του: αυτή τη μαγική του (αυτό)ίαση, τον τρόπο που έχει, μέσα στον ίδιο αγώνα, να γυρνά στο πεδίο της μάχης με επουλωμένα τραύματα, όταν όλοι νομίζουμε ότι έχει ξεψυχήσει. Οι Ισπανοί, αυτό τον απίθανο Χάιλαντερ που τους πήρε το ματς ενώ πίστευαν ότι τον σκότωσαν δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.Δε χρειάζονται φάσεις για να περιγράψεις τον Σπανούλη. Μπορείς απλά να πεις ότι από όλους τους επιγόνους του μεγάλου Νικ Γκάλη αυτός πάτησε καλύτερα στα χνάρια του. Είναι σκόρερ και μπουκαδόρος όπως ήταν ο Νικ. Θέλει πολύ τη μπάλα στην επίθεση, όπως ο Νικ. Τον ψάχνουν στα δύσκολα οι συμπαίκτες του, όπως συνέβαινε με το Νικ. Θυμώνει με την κριτική και την αμφισβήτηση, όπως ο Νικ. Είναι θεαματικός, ψυχρός, περφεξιονιστής, όπως ο Νίκ. Είναι επίσης δύσκολος γιατί είναι απαιτητικός. Και είναι καμιά φορά σκληρός με τους συμπαίκτες του, γιατί είναι πολύ σκληρός με τον εαυτό του: όλα αυτά ήταν και ο Νικ. Ο Νικ ήρθε από την Αμερική και ο Σπανούλης πήγε εκεί – το πέρασμα του από το ΝΒΑ τον έκανε ακόμα πιο πολύ επαγγελματία, προσηλωμένο στη δουλειά, συγκεντρωμένο στο σκοπό απόλυτα – νομίζω ότι η αμερικανική εμπειρία τον βοήθησε και σαν άνθρωπο. Ο Σπανούλης δεν ήρθε από το Σίτον Χολ, αλλά από τη Λάρισα.Ο δικός του δρόμος είναι ο ανάποδος του Γκάλη, αλλά οδηγεί στην ίδια ακριβώς αναγνώριση, στην ίδια αθλητική αθανασία. Ο Σπανούλης, όπως περίπου κι ο Γκάλης, θα λατρευτεί πολλά χρόνια αφότου ολοκληρώσει την καριέρα του: σήμερα κερδίζει το θαυμασμό – τη λατρεία θα τη φέρει η ανάμνηση των απίστευτων κατορθωμάτων του, το πιο μεγάλο από τα οποία είναι το F4 του Λονδίνου, στο οποίο έβαλε τη σφραγίδα του. Και το Γκάλη όταν έπαιζε απλά τον θαυμάζαμε – μετά τον λατρέψαμε. Ο θαυμασμός να το ξέρετε, την αγάπη τη φρενάρει.Πέρυσι ο Σπανούλης κατεύθυνε με τη δημιουργική σοφία του ένα τσούρμο από πιτσιρικάδες γεμάτους ενέργεια, αλλά το πλάνο ήταν του Ιβκοβιτς κι αυτός απλά το πρώτο βιολί του. Φέτος έπρεπε να πάρει παραδόξως περισσότερο την κατάσταση στα χέρια του, γιατί η συνολική ωριμότητα της ομάδας, δυσκόλευε την κατανόηση της σημαντικότητας του: ο Σπανούλης είχε να αποδείξει ότι εκτός από καθοδηγητής, είναι ακόμα ο παίκτης που κάνει τη διαφορά και μάλιστα ο καλύτερος στο είδος του – όπως σωστά τονίζει ο Συρίγος. Μπροστά σε αυτή την υποχρέωση ξέρετε ο μεγάλος Νικ στη Γάνδη, στο Μόναχο, στη Σαραγόσα λύγισε κάποτε. Ο Σπανούλης, αντίθετα, με τους 22 πόντους σε ένα ημίχρονο έδειξε πόση δύναμη μπορεί να βρεις, όταν έχεις την εσωτερική ανάγκη να αποδείξεις ποιος είσαι. Αυτή η εκτυφλωτική δύναμη του Σπανούλη, δύναμη πνευματική κυρίως και ολοένα και αυξανόμενη από την βεβαιότητα ότι υπάρχουν κάποιοι που τον περιμένουν στη γωνία, καθόρισε την ιστορία του Final 4 του Λονδίνου και γι’ αυτό ο V Span είναι το πιο μεγάλο της κεφάλαιο.Ως ενστικτώδης και όχι κατασκευασμένος αρτίστας ο Σπανούλης τρέχει στο τέλος και χαιρετά έναν - έναν τους παίκτες της Ρεάλ – κομπάρσοι τελικά στο δικό του σόου, αλλά απαραίτητοι για την υστεροφημία του μύθου του. Ο Σπανούλης με αυτό τον τρόπο τιμά τον αγώνα, τιμά τις αγωνιστικές αξίες, τιμά το μπάσκετ. Αυτό το «ευχαριστώ» το είδαμε και στη γιορτή του Γκάλη από όλους τους κάποτε αντιπάλους του: οι μεγάλοι μοιράζονται την αγάπη για το σπορ με όσους την αξίζουν. Και ο δικός τους κώδικας, να το ξέρετε, είναι αλάνθαστος…