Η τέχνη της άμυνας στην Formula 1

15:51 12/8/2015 - Πηγή: AutoBlog

Σε όλους μας αρέσουν οι επιθετικοί οδηγοί, που έχουν το μυαλό τους στα προσπεράσματα και μπορούν να φανταστούν απίστευτους τρόπους για να τα πραγματοποιήσουν. Όμως, εξίσου σημαντική, αλλά και εντυπωσιακή, μπορεί να είναι και η άμυνα. Σίγουρα, τις περισσότερες φορές δεν είναι το ίδιο επιτυχημένη με την επίθεση, αφού κάποιος λόγος θα υπάρχει για να πλησιάσει ένας πιλότος τον προπορευόμενο του. Υπήρξαν όμως περιπτώσεις, που ο αμυνόμενος αντιστάθηκε στην πίεση, χαρίζοντας μας εκπληκτικές στιγμές.

Αρκετοί θα πουν, και όχι άδικα, πως με την εισαγωγή του DRS

η άμυνα τείνει να εξελιχθεί σε «χαμένη τέχνη». Όντως, στη σύγχρονη Formula 1 είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρατήσει ένας πιο αργός συνδυασμός τη θέση του, αφού το κινητό πίσω πτερύγιο μπορεί να χαρίσει από 10 km/h διαφοράς, μέχρι και 20 ή 25 ανάλογα με την πίστα. Πάραυτα, ακόμη και τα τελευταία 5 χρόνια έχουμε δει μια-δυο επιτυχημένες προσπάθειες.

Στη συνέχεια θα θυμηθούμε μέσα από βίντεο μερικές εξαιρετικές αμυντικές προσπάθειες, κάποιες επιτυχημένες και κάποιες άλλες όχι. Προφανώς, αποτελούν προσωπική μου επιλογή. Οπότε, αν διαφωνείς με κάποια από αυτές ή πιστεύεις πως ξέχασα κάποια άλλη, έχεις τα σχόλια στη διάθεσή σου για να ξεκινήσουμε διάλογο και να εμπλουτίσεις το άρθρο.

Στον έβδομο αγώνα του πρωταθλήματος του 1981, στην στενή και γεμάτη στροφές πίστα Jarama της Ισπανίας, ο Gilles Villeneuve θα δώσει μια από τις σπουδαιότερες παραστάσεις του. Ο Καναδός βρίσκεται μόλις έβδομος στο grid, αλλά εκμεταλλευόμενος την εκπληκτική του εκκίνηση και το λάθος του Alan Jones, θα πάρει την πρωτοπορία του Grand Prix. Μάλιστα, θα βρεθεί εκεί μέχρι την καρό σημαία, κρατώντας πίσω του με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, τους Laffite (Ligier), Watson (McLaren), Reutemann (Williams) και de Angelis (Lotus). Στην γραμμή του τερματισμού, τους πρώτους 5 οδηγούς χώριζαν μόλις 1,24 δευτερόλεπτα.

Ο Βραζιλιάνος μύθος της Formula 1 δεν ήξερε να παίζει μόνο επίθεση. Ήταν ένας ολοκληρωμένος πιλότος, που όταν χρειαζόταν, χρησιμοποιούσε κάθε όπλο στο παιχνίδι για να κρατήσει τη θέση του. Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα, η μάχη του με τον Nigel Mansell στους στενούς δρόμους του πριγκιπάτου του Μονακό το 1992.

Ο “Nige” οδηγούσε τον αγώνα από τον πρώτο γύρο, με μεγάλη διαφορά, πριν αναγκαστεί στον 71ο να σταματήσει στα pits, πιθανότατα εξαιτίας ενός μπουλονιού που αποφάσισε να αποχωριστεί την Williams. Έχοντας το ταχύτερο μονοθέσιο και φρέσκα λάστιχα, έκλεισε σε χρόνο μηδέν τη διαφορά από τον Senna, για να ξεκινήσει μια από τις πιο γνωστές μάχες στην ιστορία του σπορ. Στους 3 μανιασμένους γύρους που ακολούθησαν, ο Senna αντιστάθηκε για να πάρει τη νίκη, με τον Mansell να απονέμει τα εύσημα στον αντίπαλό του:

Οφείλω να συγχαρώ τον Ayrton, γιατί πολύ απλά μάντευε κάθε κίνηση που προσπάθησα να κάνω και ήταν πολύ δίκαιος και είχε το δικαίωμα να κάνει ό,τι έκανε. Νομίζω πως οδήγησε φανταστικά και γι’ αυτό κέρδισε τον αγώνα.

Εξίσου συναρπαστική ήταν η άμυνα του Senna στο Kyalami της Νοτίου Αφρικής, έναν χρόνο αργότερα. Σε μια τριπλή τιτανομαχία ανάμεσα στον ίδιο, τον Prost και το νεαρό τότε Michael Schumacher, ο Ayrton δυσκόλεψε αρκετά τον Prost για την πρώτη θέση, κρατώντας πίσω του τον Michael με μια τολμηρή κίνηση, που οδήγησε σε εγκατάλειψη και δεν άρεσε καθόλου στον Γερμανό.

Μπορεί το 1993 να μην ήταν ευχαριστημένος με την κίνηση του Senna στην Νότιο Αφρική, όμως ο Schumacher είχε πάρει το μάθημά του, εφαρμόζοντας παρόμοιες τακτικές στο μέλλον. Σε μια από τις καλύτερες νίκες της καριέρας του, στο Spa το 1995, έπρεπε να κρατήσει πίσω του τον Damon Hill με την Williams. Μόνο που ο ίδιος είχε στεγνά ελαστικά στην Benetton του, ενώ ο Hill βρόχινα, με την πίστα να είναι βρεγμένη. Ο Schumacher αντιστάθηκε στις επιθέσεις του Hill για κάτι περισσότερο από 1 γύρο, παρότι η διαφορά στον ρυθμό ήταν τεράστια. Η μάχη ξεκινά στο 5:20 του βίντεο που ακολουθεί, αλλά θα σου πρότεινα να το δεις ολόκληρο.

Στο comeback του στην Formula 1, ο Γερμανός απέδειξε πως είχε ακόμα κάποια από τα στοιχεία που τον έκαναν σπουδαίο. Στο Grand Prix της Monza το 2011, έδωσε για πολλούς γύρους μάχη με τον Lewis Hamilton. Ο Michael είχε το πλεονέκτημα της τελικής της Mercedes και ο Lewis τις δυο ζώνες DRS στις δυο μεγάλες ευθείες. Όμως, ο Schumacher φανέρωσε το αδίστακτο του χαρακτήρα του και την τεράστια εμπειρία του, κρατώντας πίσω τον Hamilton, πριν διαλυθούν τα πίσω ελαστικά του.

Schumacher εναντίον Alonso και Alonso εναντίον Schumacher. Δυο εκπληκτικές αμυντικές προσπάθειες, στην ίδια πίστα, με έναν χρόνο διαφορά και αντίστροφους ρόλους. Το 2005 ήταν μια κάκιστη χρονιά για την Ferrari, έπειτα από τις πολλές αλλαγές στους κανονισμούς, με τον Schumacher να υπερβάλει εαυτόν στην Imola για να κλέψει τη νίκη από τον μετέπειτα Πρωταθλητή, Fernando Alonso. Όμως, ο Alonso απέδειξε από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος, αμυνόμενος υποδειγματικά απέναντι στον επτάκις Παγκόσμιο Πρωταθλητή.

Την επόμενη χρονιά οι δυο πιλότοι θα μονομαχούσαν για τον τίτλο, με τον Schumacher να επιστρέφει τη «χάρη» στον Alonso, σε μια μάχη που κράτησε σχεδόν για ολόκληρο τον αγώνα. Επειδή το βίντεο που ακολουθεί είναι μεγάλο σε διάρκεια, αν θες επικεντρώσου στα πρώτα 10 λεπτά.

Κάπως έτσι κερδίζονται τα πρωταθλήματα. Όταν κρατάς με υποδειγματικό τρόπο πίσω σου τον αντίπαλό σου, παρά το DRS και τα πιο σκληρά λάστιχα. Ο Lewis Hamilton, μάλιστα, το κατάφερε αυτό δυο φορές πέρυσι, σε Μπαχρέιν και Ισπανία, αφήνοντας στην δεύτερη θέση τον Nico Rosberg. Ο Βρετανός χρειάστηκε να επιστρατεύσει και το επιθετικό του στυλ στο Sakhir, σε μια απίστευτη πραγματικά εμφάνιση.