Μονοθέσια που δεν αγωνίστηκαν ποτέ [Μέρος 1ο]

19:40 4/7/2016 - Πηγή: AutoBlog

Το πρωτάθλημα της Formula 1 μετράει αισίως 944 αγώνες και περισσότερα από 65 χρόνια ζωής. Σε όλα αυτά τα grands prix έχουμε θαυμάσει μονοθέσια που έχουν σπρώξει τα όρια της τεχνολογίας και έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο σπορ, κατακτώντας νίκες, πρωταθλήματα και σπάζοντας ρεκόρ.

Όμως, στα καλά χρόνια της Formula 1, όπου η λέξη εξέλιξη δεν ήταν απαγορευμένη, έπρεπε να προσπαθήσεις πολύ στις δοκιμές, να

κάνεις λάθη, να τα βρεις και να τα διορθώσεις, προκειμένου να νικήσεις. Έτσι, δημιουργήθηκαν πάμπολλα μονοθέσια, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις βοήθησαν τις ομάδες να πάνε μπροστά, όμως δεν κατάφεραν ποτέ να αγωνιστούν σε επίσημο gp.

Οι λόγοι για αυτό είναι πολλοί και διαφορετικοί σε κάθε περίπτωση. Κάποιες φορές δεν έφταναν τα χρήματα για να περάσει το μονοθέσιο από κλίμακα, σε κανονική μορφή. Άλλες πάλι έμενε μισοτελειωμένο στα γκαράζ της ομάδας. Από την άλλη, υπήρχαν και “μουλάρια” για δοκιμές κινητήρων, αεροδυναμικής ή άλλων συστημάτων. Τέλος, υπήρχαν και φορές που η θεωρία έδειχνε αποτελέσματα, αλλά η πράξη την διέψευδε.

Στη συγκεκριμένη σειρά -τριών- άρθρων, θα ασχοληθούμε με κάποιες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις μονοθεσίων, που δεν έφτασαν μέχρι τους αγώνες. Και λέω κάποιες, γιατί δεν θα πιστέψεις τον αριθμό των καταγεγραμμένων project που δεν είδαν gp, ο οποίος ξεπερνάει τα 200!

Οι δεκαετίες 50 και 60

Τότε τα πράγματα ήταν ερασιτεχνικά στον αθλητισμό και ειδικά στην Formula 1. Εκτός από λίγες εργοστασιακές συμμετοχές, κάθε μηχανικός με μια “τρελή” ιδέα ζωγραφισμένη σε ένα χαρτί, μπορούσε να μπει στο πρωτάθλημα. Αρκεί να έβρισκε τους απαιτούμενους πόρους, φυσικά. Όμως, τα πιο περίεργα μονοθέσια ήρθαν πράγματι από τα εργοστάσια.

Alfa Romeo 159 “Back-seater” – Alfa Romeo 160 (1953-54)

Πρόκειται για ένα φιλόδοξο σχέδιο των Ιταλών, με σκοπό να επιστρέψουν στο θρόνο τους μετά από την αποχώρηση από τη F1 το 1951. Η 159 ήταν το προοίμιο της 160, που ήθελε τον οδηγό να κάθεται πιο πίσω από το πίσω διαφορικό! Η 159 πάτησε πίστα για δοκιμές, με τον δοκιμαστή της Alfa, Sanesi. Όμως η ομάδα δεν κατάφερε να βρει τους απαιτούμενους πόρους για να επιστρέψει στους αγώνες. Έτσι, σταμάτησε και η εξέλιξη της 160, που θα είχε επίσης κίνηση και στους 4 τροχούς.

Lancia D50 Streamliner (1955)

Το επαναστατικό σχέδιο του Vittorio Jano δεν κατάφερε να χαρίσει τίτλους στην Lancia, αλλά στην Ferrari, η οποία το αγόρασε μετά την διάλυση της Scuderia Lancia, το εξέλιξε και κέρδισε το πρωτάθλημα οδηγών το 1956 με τον Juan Manuel Fangio.

Η Lancia D50 διέθετε πλήθος καινοτόμων τεχνολογιών, αλλά η Ιταλική ομάδα δεν σταματούσε εκεί, εξελίσσοντας και Streamliner αμάξωμα, το οποίο δυστυχώς έμεινε ανολοκλήρωτο.

Honda RA270 (1963-64)

Για την πρώτη επίσημη συμμετοχή της στη F1, η Honda σκόπευε να χρησιμοποιήσει την RA270, η οποία πήρε το όνομά της από την ιπποδύναμη στην οποία στόχευε ο Soichiro Honda. Το χρυσό μονοθέσιο, με τις δώδεκα απολήξεις εξατμίσεων(!), θα έκανε το ντεμπούτο του στο gp του Μονακό, όμως η Ιαπωνική ομάδα αποφάσισε να καθυστερήσει μέχρι τη Γερμανία, όπου και χρησιμοποίησε την πιο εξελιγμένη RA271. Το πρωτότυπο αυτό βρίσκεται μέχρι σήμερα στη συλλογή της Honda.

Alpine A350 (1968)

Ένα project μη εξουσιοδοτημένο από την Renault, που χρησιμοποιούσε τον V8 Renault-Gordini που προοριζόταν για αγωνιστικά αυτοκίνητα.

Το μονοθέσιο πραγματοποίησε τις πρώτες του δοκιμές στο Zandvoort, όμως τα αποτελέσματα ήταν απαράδεκτα.

Έτσι, η Renault έθεσε βέτο στη χρήση του, αφού υπολογίστηκε πως ο κινητήρας ήταν περίπου 100 ίππους κάτω σε σχέση με τον ανταγωνιστή Cosworth DFV.

Matra MS11 4WD (1968)

Την ίδια εποχή με την Alpine, η Matra προσπαθούσε να εξελίξει ένα τετρακίνητο μονοθέσιο. Σχεδιαστής του ήταν ο Jean-Louis Caussin, που σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει δυο άξονες από καμπυλωτούς σωλήνες, που θα μετέφεραν μέρος της κίνησης προς τους εμπρός τροχούς. Στις δοκιμές το μονοθέσιο φάνηκε πως ήταν υπερβολικά βαρύ, απρόβλεπτο στην οδήγηση και με πολλά και μεγάλα προβλήματα στην αξιοπιστία. Έτσι, το φιλόδοξο αυτό σχέδιο διακόπηκε.

BRM P142 (1969)

Ο Peter Wright εξέλιξε για την BRM το πρώτο μονοθέσιο με τεχνολογία ground-effect, όμως η έλευση του John Surtees και οι αναταραχές που προκάλεσε στο εσωτερικό της ομάδας, οδήγησαν τον Wright προς την έξοδο.

Τελικά, η BRM αποφάσισε να προχωρήσει με την ήδη δοκιμασμένη συνταγή της P138 και o Wright μαζί με κάποιους ακόμα μηχανικούς μεταπήδησε στην Lotus, όπου οι ιδέες του πέρασαν στην Lotus 78, αλλάζοντας την ιστορία της F1.

Cosworth 4WD (1969)

Άλλη μια προσπάθεια για τετρακίνηση στη F1. Οι Robin Herd και Keith Duckworth ένωσαν τις δυνάμεις τους, κατασκευάζοντας ένα επαναστατικό μονοθέσιο με κινητήρα DFV από μαγνήσιο. Στόχος ήταν να τρέξει στο Βρετανικό gp της ίδιας χρονιάς, όμως η συμμετοχή αποσύρθηκε και το project διακόπηκε όταν ο Herd αποχώρησε για την ομάδα της March.

Οι Ρώσοι και οι “αδυναμίες” τουςΤο Khadi-8

Ξεχωριστό κεφάλαιο αποτελούν οι προσπάθειες της Ρωσίας να σχεδιάσει και να εξελίξει ένα μονοθέσιο ικανό να αγωνιστεί στη F1. Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει Ρωσικό μονοθέσιο στα grid και όπως θα διαβάσεις παρακάτω, υπάρχει καλός λόγος για αυτό!

Η πρώτη προσπάθεια έγινε το 1965, με στόχο το πάντρεμα ενός σασί φτιαγμένου από fiberglass και σχεδιασμένου μέσα στις αεροδυναμικές σήραγγες, με τον οχτακύλινδρο κινητήρα GD1, 1.5 λίτρων.

Το όνομα αυτού, Moskvich GD1 G5. Όμως, όταν τελείωσαν τα χρήματα, οι Ρώσοι στράφηκαν σε έναν τετρακύλινδρο κινητήρα από το Moskvich 412, απόδοσης 124 ίππων. Όπως φαντάζεσαι, το εγχείρημα τερματίστηκε κάπου εκεί…

Δυο χρόνια αργότερα εμφανίζεται στο Χάρκοβο το Khadi-8. Ένα μονοθέσιο που έσπασε τα ρεκόρ τελικής ταχύτητας στη Ρωσία, αλλά υπέστη σοβαρές ζημιές μετά από ατύχημα. Όμως, η ιστορία του δεν θα σταμάταγε εκεί. Το 1971 ο Vladimir Nikitin ανακατασκευάζει το Khadi-8, αλλά τα όνειρα για έναν αξιόλογο κινητήρα πέφτουν στο κενό και η εξέλιξη του Khadi-10 σταματάει.

Το Κhadi-10

Η τελευταία προσπάθεια έγινε το 1973, με το Madi-01. Μάντεψε όμως τι έγινε κι εκεί. Ο τρίλιτρος GAZ-21-14, χτισμένος πάνω σε στοκ μπλοκ ενός Volga, παρήγαγε μόλις 125 άλογα. Έτσι, άλλη μια προσπάθεια από τη Ρωσία έληξε άδοξα.

Κάπου εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος και στο επόμενο, που δεν θα αργήσει να ανεβεί στο Autoblog.gr, θα ασχοληθούμε με τις δεκαετίες του 70 και του 80!