Νομίζεις ότι ξέρεις ποια ήταν η πρώτη κεντρομήχανη Ferrari;

17:15 16/8/2015 - Πηγή: AutoBlog

Αν αναρωτιέσαι ποιο ήταν το πρώτο αυτοκίνητο δρόμου με σήμα το αλογάκι και τον κινητήρα πίσω από τα καθίσματα και μπροστά από τον πίσω άξονα, η πιο γρήγορη απάντηση που θα βρεις είναι η Dino 206GT (προάγγελος της 246GT) το 1967, αλλά και τα δύο αυτοκίνητα πωλήθηκαν υπό το ξεχωριστά σήμα της Dino. Αν ψάξεις λίγο περισσότερο μπορεί να βρεις ότι το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής είναι η 365 GT4 Berlinetta Boxer του 1973, με τον

12-κύλινδρο επίπεδο κινητήρα. Και πάλι, όμως, θα κάνεις λάθος καθώς το πρώτο αυτοκίνητο που βγήκε από το εργοστάσιο του Enzo Ferrari ήταν η 250 LM Stradale το 1963.

Ας πάρουμε, όμως, λίγο από την αρχή. Όταν η Ferrari προσπάθησε να ομολογκάρει την 250 LM ως μια κεντρομήχανη 250 GT (η οποία είχε τον κινητήρα μπροστά), η FIA αρνήθηκε. Ο Enzo Ferrari δεν ήθελε ούτε να συζητάει για τη μεταφορά του κινητήρα πίσω από τον οδηγό, αλλά οι ανταγωνιστές απέδειξαν ότι έκανε λάθος. Ήταν το Γαλλικό Grand Prix του 1958 με την 246 F1, που κέρδισε για τελευταία φορά αγώνα της F1 με κινητήρα μπροστά και έπρεπε να φτάσουμε το 1961 για να κατασκευάσει η Ferrari ένα κεντρομήχανο μονοθέσιο, την εκπληκτική 156 F1 “Shark Nose”, που διέλυσε τον ανταγωνισμό.

Από την άλλη, το ενδιαφέρον για τα GT αγωνιστικά αυτοκίνητα είχε εκτιναχθεί στα ύψη στις αρχές της δεκαετίας του 1960, και για να είναι ένα αυτοκίνητο αναγνωρισμένο ως GT έπρεπε να κατασκευαστούν τουλάχιστον 100 αυτοκίνητα. Τα πρώτα χρόνια ήταν αρκετό για έναν κατασκευαστή να δείξει τα σχέδια ότι θα κατασκευάσει 100 αυτοκίνητα, αλλά συνήθως λίγο μετά την υπογραφή των εγγράφων πιστοποίησης, η παραγωγή σταματούσε. Η Aston Martin και η Shelby ξεγέλασαν με αυτό το τέχνασμα τις αρχές για την DB4 GT και την coupe έκδοση της Cobra.

Η άκρως επιτυχημένη Ferrari 250 GT SWB κατασκευάστηκε σε αρκετό αριθμό αυτοκινήτων και αποτέλεσε τη βάση για την 250 GTO. Καθ ‘όλη τη αγωνιστική σεζόν του 1961, η Ferrari χρησιμοποίησε την επιλογή να ομολογκάρει μικρές αλλαγές, ώστε να παρουσιάσει τις τεχνικές της καινοτομίες στην έκδοση με το κοντό μεταξόνιο. Στο τέλος του χρόνου όλες αυτές οι μικρές αλλαγές συνενώθηκαν σε ένα αυτοκίνητο και η ιταλική εταιρία δημιούργησε την θρυλική 250 GTO, με την Ferrari να ήταν σε θέση να ομολογκάρει αυτό το σαφώς διαφορετικό αυτοκίνητο ως παράγωγο της SWB, χωρίς να χρειάζεται να κατασκευάσει 100 αυτοκίνητα.

Μετά από δύο εξαιρετικά επιτυχημένες χρονιές της αγωνιστικής GTO, η Ferrari ήθελε να την αντικαταστήσει και θεώρησε ότι κάποιες μικρές τροποποιήσεις δεν θα ήταν αρκετές αυτή τη φορά, καθώς ο ανταγωνισμός είχε δείξει ότι τα κεντρομήχανα αγωνιστικά ήταν ανώτερα σε σχέση με την παραδοσιακή μπροστινή διάταξη του κινητήρα. Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960 η Ferrari κράτησε αυτή τη διάταξη για τα μονοθέσια και πρωτότυπα της, και το 1963 στις 24 ώρες του Le Mans η Ferrari σημείωσε την πρώτη μεγάλη επιτυχία με κεντρομήχανο σπορ αυτοκίνητο, την 250 P.

H 250 P μοιραζόταν πολλά στοιχεία με τους προκατόχους του, παρά τη νέα σχεδίαση του πλαισίου. Το πιο γνωστό μέρος ήταν το μπλοκ του V12 κινητήρα της, το οποίο μοιραζόταν με τα GT αυτοκίνητα, όπως τη 250 GTO. Για τον Enzo Ferrari ο κινητήρας ήταν το πιο σημαντικό μέρος κάθε αυτοκίνητο, και ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να πείσει τη FIA για το ίδιο πράγμα, ο Ferrari έθεσε ως στόχο να αναπτύξει μια πιο “πολιτισμένη” έκδοση της 250 P για αγώνες GT. Έτσι, ο Ferrari έστειλε το αυτοκίνητο στον Pininfarina με σκοπό να κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο δρόμου. Ο Pininfarina εκτός από τις προφανείς αλλαγές στο εσωτερικό, αύξησε το μεταξόνιο κατά 26 εκατ. για να δώσει χώρο στους επιβάτες, ενώ άλλαξε μερικά πάνελ εμπρός και πίσω. Επίσης, τοποθέτησε ένα μεγάλο plexiglass πίσω παράθυρο, που έδινε τη δυνατότητα να χαζεύεις τα έξι διπλά καρμπιρατέρ της Weber. Μηχανικά, το αυτοκίνητο δανειζόταν το κινητήρα των αγωνιστικών αυτοκινήτων, και ο 3.3-λίτρων V12 απέδιδε 320 άλογα. Το βάρους 857 κιλών αμάξωμα επιτάχυνε από τα 0-100 χλμ/ώρα σε 6,1 δευτ., με την τελική του ταχύτητα να φτάνει τα 295 χλμ/ώρα.

Η 250 LM Stradale παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού το 1963 και έμοιαζε πάρα πολύ με την 250 Ρ, με την Ferrari να εξακολουθεί και να επιμένει ότι δεν ήταν πολύ διαφορετικό από τη μπροστομήχανη 250 GT. Όμως, η FIA δικαίως αρνήθηκε να ομολογκάρει την 250 LM ως μια άλλη παραλλαγή της 250 GT. Ήταν τότε σειρά της Ferrari να πείσει τη FIA ότι υπήρχε σαφής πρόθεση να παράγει 100 παραδείγματα, με τον σκεπτικισμό της FIA να ήταν κατανοητός. Η ιστορία λέει ότι κατασκευάστηκε μόλις μια αυθεντική 250 LM Stradale (αυτή με αριθμό πλαισίου 6025), και μετέπειτα 31 αγωνιστικές 250 LM έγιναν street-legal.

Πάντως, παρότι η 250 LM δε βγήκε σε κανονική παραγωγή, ο σχεδιασμός σίγουρα ενέπνευσε την υλοποίηση της Dino 206 GT και Dino 246 GT.