Οι 10 παράξενες Ferrari που αγνοούσες την ύπαρξη τους

19:07 15/2/2015 - Πηγή: AutoBlog

Μπορεί η γκάμα της Ferrari τα τελευταία περίπου 20 χρόνια να είναι αρκετά καθορισμένη, προσφέροντας λίγα και συγκεκριμένα μοντέλα, αφού σήμερα αποτελείται από 5 όνειρα (συν τη LaFerrari, που δε μετράει).

Όμως, έχουν περάσει δεκαετίες που η ιταλική εταιρία παρουσίαζε αυτοκίνητα, κατά βάση πρωτότυπα, τα οποία είναι σχεδόν σίγουρο ότι ακόμα και οι πιο ψαγμένοι λάτρεις της Ferrari θα τα έχουν ξεχάσει ή αγνοούν εντελώς την ύπαρξη τους. Πολλά αποτελούσαν καινοτόμες

και πολύ προχωρημένες ιδέες, αντλώντας έμπνευση από τη “τρέλα” της κάθε εποχής, αλλά έμεναν projects είτε επειδή το κοινό δε μπορούσε να τα δεχτεί, είτε για διάφορους άλλους λόγους.

Νομίζεις ότι η FF ήταν η πρώτη τετρακίνητη Ferrari; Λάθος, ήταν η συγκεκριμένη 408 RM. Μόλις δύο πρωτότυπα του μοντέλου αυτού κατασκευάστηκαν. Το πρώτο ήταν κόκκινο και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 1987, με νούμερο σασί 70183, ενώ το δεύτερο είχε νούμερο 78610 και ήταν κίτρινο. Σήμερα εκτίθενται στο μουσείο Galleria Ferrari στο Maranello, με το ασυνήθιστο για Ferrari σύστημα τετρακίνησης που χρησιμοποιούσε ένα καινοτόμο υδραυλικό σύστημα.

Τα δύο αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν, επίσης, για να δοκιμαστούν διαφορετικοί μέθοδοι παραγωγής. Το πρώτο χρησιμοποιούσε σώμα από συγκολλημένο ανοξείδωτο χάλυβα, ενώ το δεύτερο από πρεσαριστό αλουμίνιο. Υπεύθυνος του project ήταν o Mauro Forghieri μέχρι που έφυγε από τη Ferrari, την άνοιξη του 1987.

Η Ferrari υποστηρίζει ότι η 458 Spider είναι το πρώτο της μοντέλο με αναδιπλούμενη μεταλλική οροφή και κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο. Κάτι τέτοιο δεν είναι απόλυτα αληθές, καθώς πριν από 35 χρόνια, το 1976, η πρωτότυπη Ferrari Rainbow, με σχεδιασμό από τον Bertone, χρησιμοποίησε την ίδια διάταξη και παρόμοια αναδιπλούμενη οροφή.

Σε αντίθεση με τη 458 η αναδίπλωση γινόταν χειροκίνητα και αποθηκευόταν στο πίσω μέρος. Οι αιχμηρές γωνίες του αυτοκινήτου χωρίς αμφιβολία κλίνουν σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η Rainbow ουδέποτε προτάθηκε ως πρόδρομος ενός μοντέλου παραγωγής. Αυτό έδωσε στον Bertone και τον αρχισχεδιαστή Marcello Gandini, την ελευθερία να πειραματιστούν με τη σχεδιαστική γλώσσα, με τις δραματικά κάθετες επιφάνειες να μην έχουν εμφανιστεί ποτέ ξανά σε αυτοκίνητο που φέρει το σήμα αλογάκι.

Κατά ειρωνικό τρόπο, το αυτοκίνητο θα μπορούσε να περάσει στη παραγωγή αν είχε κυκλοφορήσει πέντε χρόνια αργότερα, καθώς όταν παρουσιάστηκε το 1976 ήταν πολύ παράξενο στα μάτια του κοινού, αλλά η δεκαετία του ’80 είδε τέτοιου είδους σχέδια να εφαρμόζονται σε ολόκληρο τον κλάδο του σχεδιασμού αυτοκινήτων, πράγμα που σημαίνει ότι η σφηνοειδής Ferrari θα μπορούσε να έχει νόημα.

Βασίζεται πάνω στη Ferrari 308 GT4, με την Rainbow να πιστεύεται σήμερα ότι βρίσκεται στην ιδιωτική συλλογή του Μουσείου Bertone, και απέφυγε για λίγο να δημοπρατηθεί από την RM Auctions στη Villa d’Este το 2011.

Η Ferrari 365 GTC/4 Beach Car by Felber αποτελούσε μια one-off παραγγελία του Σεΐχη Al Tahani. Η 365GTC/4 ήταν από μόνη της ένα ασυνήθιστο αυτοκίνητο για την Ferrari, με το αυτοκίνητο με νούμερο σασί 16017 να ξεκινάει τη ζωή του ως μια κανονική 365 GTC/4, αλλά στη έκθεση της Γενεύης το 1976 παρουσιάστηκε ως ανοιχτό αυτοκίνητο για την παραλία.

Αυτό έγινε από τον Ελβετό αντιπρόσωπο της Ferrari, Willy Felber, ο οποίος είχε ιστορία στο να αλλάζει το σώμα και το σχέδιο αυτοκινήτων, από Autbianchi A110 μέχρι Pontiac Firebird, και να τα μετατρέπει σε νεοκλασικά one-off ή σε περιορισμένης παραγωγής αυτοκίνητα.

Όταν ο Felber έστρεψε τη προσοχή του στην 365GTC/4, παρήγγειλε στον Michelotti να αλλάξει το σώμα του σασί 16017 δύο φορές. Τη πρώτη το έκανε ανοιχτό αυτοκίνητο για την παραλία για τη Γενεύη του ’76, ενώ μετά το έκανε shooting break με χρώμα καφέ μεταλλικό και άσπρη οροφή. Αυτό παρουσιάστηκε στη Γενεύη το 1977, αλλά μετά την έκθεση τοποθετήθηκε πάλι το beach body στο, ίδιο πάντα, σασί, με το χρώμα του να είναι πρώτα λευκό και μετά χρυσό μεταλλικό. Σήμερα το αυτοκίνητο λέγεται ότι ανήκε σε έναν διάσημο παίχτη του golf.

H συνεργασία του Zagato με τον Ferrari ξεκίνησε στην Alfa Romeo, όταν το ελαφρύ σώμα αλουμινίου του Zagato βοήθησε την Alfa κατά τη διάρκεια της πιο κυρίαρχης περιόδου στην ιστορία της στους αγώνες. Μετά, ο Enzo Ferrari έφυγε από την Alfa ως οδηγός αγώνων και άρχισε την κατασκευή αυτοκινήτων με το όνομά του, τα οποία κέρδιζαν τους αγώνες από τη πρώτη μέρα τους. Αρκετοί πελάτες ζήτησαν να τοποθετήσουν το σώμα του Zagato στις Ferrari τους, και η 166MM Zagato Panoramica με νούμερο σασί 0018M, σηματοδοτεί την έναρξη της συνεργασία μεταξύ Ferrari και Zagato.

Δεν ήταν μόνο η πρώτη Ferrari του Zagato, αλλά ήταν και το πρώτο coupe της Ferrari. Ο Gioacchino Colombo, ένας από τους συμβούλους της Ferrari, συνεργάστηκε με τον Zagato για να καταλήξουν στον τελικό σχεδιασμό. Το coupe είχε απόλυτα σύγχρονη σχεδίαση και πολύ περίεργη οροφή, με Plexiglas παράθυρα που έφταναν μέχρι την οροφή.

Μόνο ένα αυτοκίνητο κατασκευάστηκε, για να αλλάξει σώμα εξαιτίας του ανταγωνισμού. Μια αναβαθμισμένη έκδοση της 166MM, η 166 S, κέρδισε το Mille Miglia του 1948, με την τύχη του αυτοκινήτου να αγνοείται μέχρι σήμερα.

Η Ferrari Sigma by Pininfarina παρουσίασε στις 13 Μαρτίου του 1969 στη Γενεύη, και ήταν ένα πρωτότυπο, το οποίο ποτέ δεν είχε πρόθεση να αγωνιστεί σε αγώνα της Formula 1. Η κύρια έμπνευση για τη δημιουργία του αυτοκινήτου ήταν το γεγονός ότι πολλοί οδηγοί της F1 έχασαν τη ζωή τους σε ατυχήματα λόγω των πολύ χαμηλών προτύπων ασφάλειας. Η Sigma κατασκευάστηκε το 1969 σε συνεργασία με τον Pininfarina και τη Revue Automobile, με την υποστήριξη του Enzo Ferrari, της Fiat και της Mercedes.

Το όνομα του αυτοκινήτου επιλέχθηκε επειδή αρκετά χρόνια πριν, ο Pininfarina είχε κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο με αυτό το όνομα. Σχεδιάστηκε από τον Paolo Martin και βασιζόταν στην Ferrari 312. Ζύγιζε 590 κιλά και διέθετε έναν 3,0-λίτρων κεντρικά τοποθετημένο V12 κινητήρα με 436 ίππους στις 9.200 σ.α.λ. Είχε μήκος 4,2 μέτρα, πλάτος 1,94 μέτρα και ύψος 93 εκατοστά, ενώ το μεταξόνιο του έφτανε τα 2,4 μέτρα.

Με αυτό το πρωτότυπο, που ανήκει στον Pininfarina, οραματίζονταν το “αυτοκίνητο του μέλλοντος”, δείχνοντας κυρίως τα νέα πρότυπα ασφαλείας. Υπήρχαν πολλές καινοτομίες σε αυτό, όπως το υψηλής αντοχής κόκπιτ του οδηγού, οι δεξαμενές καυσίμου πολλαπλών στρώσεων, πλαστικές δεξαμενές καυσίμου, σύστημα πυρόσβεσης, ζώνη ασφαλείας πολλαπλών σημείων και sidepods που προεξέχουν πίσω από τους πίσω τροχούς για να αποτραπούν επαφές με τους τροχούς άλλων μονοθεσίων.

Η Ferrari παρουσίασε την Mondial στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης Μάρτιος 1980, με το όνομά της να έχει δανειστεί από τα αγωνιστικά των αρχών του 1950. Η συγκεκριμένη Mondial T PPG Pace Car κατασκευάστηκε αποκλειστικά για την αμερικάνικη PPG Industries και προοριζόταν για Pace Car του Indy Car World Series. Το σασί και ο κινητήρας ήταν, φυσικά, από την Ferrari και το σώμα από το Institute of Development in Automotive Engineering (I.D.E.A. – S.p.A.). Το σχέδιο του ήταν απόδειξη του στυλ και της μηχανικής των αυτοκινήτων στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Το αυτοκίνητο με νούμερο πλαισίου 76390 παρουσιάστηκε το 1989 στη πίστα της Laguna Seca, ως μέρος του προγράμματος του Pace car της PPG, το οποίο διήρκεσε από το 1980 μέχρι 1997. Στη συνέχεια εμφανίστηκε σε διάφορες πίστες και εκδηλώσεις σε όλη την Ευρώπη στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Επειδή τα Mondial T PPG Pace Car που κατασκευάστηκαν ήταν για λόγους επίδειξης και όχι για χρήση στο δρόμο, τα περισσότερα από τα μοναδικά αυτά αυτοκίνητα σήμερα ανήκουν σε μουσεία, με τον οίκο Christies να πουλάει ένα το 2004 σε τιμή €71.000, όταν αρχικά κόστιζε κοντά το 1 εκατ. ευρώ.

Πόσοι από εσάς γνώριζαν ότι η Ferrari εκτός από την 360 Spider έχει κατασκευάσει ακόμη μια παραλλαγή της 360 Modena; Ελάχιστοι φαντάζομαι, αφού η Ferrari 360 Barchetta κατασκευάστηκε μόνο σε ένα αντίγραφο και την έχει στην κατοχή του ο Luca di Montezemolo.

Το αυτοκίνητο ήταν το γαμήλιο δώρο του Giovanni Agnelli στον Luca di Montezemolo, όταν παντρεύτηκε το 2003, με το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης να είναι ότι οι όλοι οι εργαζόμενοι στην εταιρία, ακόμα και αυτοί στον Pininfarina κατάφεραν και κράτησαν μυστικό το δώρο του Agnelli, μέχρι την ημέρα του γάμου. Είναι βαμμένο σε ασημί Argento χρώμα, με tan δέρμα στο εσωτερικό.

Το αυτοκίνητο διαφέρει σε σχέση με την 360 Spider, έχοντας πολύ χαμηλότερο παρμπρίζ ενώ και το κάλυμμα του κινητήρα είναι διαφορετικό, αφού η 360 Barchetta δεν διαθέτει οροφή. Το κόστος του αυτοκινήτου υπολογίστηκε στα 400.000 δολάρια, με την Ferrari να μην δέχεται να το βγάλει στη παραγωγή παρά τις πιέσεις που δέχτηκε. Το αυτοκίνητο τα τελευταία χρόνια δεν βρίσκεται στο γκαράζ του Montezemolo, αλλά στο μουσείο της Ferrari όπου ο καθένας μπορεί να το δει από κοντά.

Όπως βλέπεις από τις φωτογραφίες, η Ferrari Pinin by Pininfarina είναι η μία και μοναδική 4-πορτη Ferrari που κατασκευάστηκε ποτέ (οι ιδιωτικές παραγγελίες της 456 saloons δεν υπολογίζονται). Το πρωτότυπο παρουσιάστηκε στην έκθεση του Τορίνο το 1980, και είχε κατασκευαστεί για να εορταστούν τα 50στα γενέθλια του οίκου Pininfarina, και του ιδρυτή του Battista “Pinin” Farina.

Μηχανικά φορά έναν V12 5,0-λίτρων κινητήρα απόδοσης 365 ίππων και από σχεδιαστικής πλευράς, εντύπωση προκαλούν τα παραβολικά φωτιστικά στου σώματα ενώ στο εσωτερικό του ξεχωρίζει το πίσω ξεχωριστό σύστημα ψυχαγωγίας που αποτελείται από ένα δεύτερο ραδιόφωνο και ακουστικά, καθώς και τα σκουρόχρωμα κρύσταλλα. Βασιζόταν πάνω στο σασί της Ferrari 400GT, ενώ αρχικά το μη λειτουργικό πρωτότυπο διέθετε έναν 12-κύλινδρο επίπεδο κινητήρα. Έπειτα, τοποθετήθηκε ο 5,0-λιτρος V12 κινητήρα από την 512BB.

Μέχρι το 1992 άνηκε στην ιδιωτική συλλογή του Pininfarina, όπου έπειτα πωλήθηκε σε ιδιώτη, ενώ το 2011 απέτυχε να πωληθεί σε δημοπρασία του οίκου RM Auctions, για να τα καταφέρει το 2014 προς ένα ποσό κοντά στο 1 εκάτ. ευρώ.

Η Ferrari GG 50 by Giugiaro είναι ένα one-off πρωτότυπο, που κατασκευάστηκε για τα 50κοστά γενέθλια στον χώρο της αυτοκίνησης του Giorgietto Giugiaro. Το supercar βασίζεται στην Ferrari 612 Scaglietti ενώ είχε πρωτοπαρουσιαστεί στην έκθεση του Τόκιο το 2005.

Τροφοδοτείται με έναν 5,7 λίτρων V12 κινητήρα με περιεχόμενη γωνία 65 μοιρών απόδοσης 540 ίππων με την κίνηση να μεταδίδεται στους πίσω τροχούς μέσω ενός 6-τάχυτου αυτόματου κιβωτίου. Το πανέμορφο μοντέλο έκανε την Ferrari να δανειστεί πολλά στοιχεία του και τα εφάρμοσε στην 599 Fiorano.

To 1968, ο αντιπρόσωπος της Ferrari και οδηγός αγώνων Luigi Chinetti έδωσε στον Vignale την 330 GT 2+2, ώστε να την κάνει Shooting Brake μοντέλο. O Fredo Vignale ήταν ο υπευθύνως που ανέλαβε να πραγματοποιήσει το όραμα του Ιταλού, το οποίο, όμως ήταν και το τελευταίο project του Vignale, καθώς αυτός πέθανε το 1969.

Η Ferrari 330 GT Speciale by Vignale μετά από χρόνια κατέληξε στα χέρια του Jay Kay χωρίς να έχει μαθευτεί ποτέ πόσα χρήματα έδωσε ο Kay ώστε να τη κάνει δική του. Μηχανικά φορά έναν V12 4,0-λίτρων κινητήρα απόδοσης 305 ίππων με τα 0-100 χλμ/ώρα να τα κάνει σε 6,3 δευτ, με τελική ταχύτητα 245 χλμ/ώρα. Εντυπωσιακά νούμερα για την εποχή του, ενώ ενδιαφέρον έχει και το πράσινο, με κίτρινες λεπτομέρειες χρώμα του αυτοκινήτου.