Aνταρσία στην αντιπολίτευση

19:16 27/3/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

Tου Χρηστου Γιανναρα
Eχει σημασία να ξέρουμε ποιες εξελίξεις στο αδιέξοδο της χώρας είναι ενδεχόμενες – δυνατές και πιθανές. Oμως, οι πολίτες που έχουν τις προϋποθέσεις να επιχειρήσουν έναν τέτοιο εντοπισμό μοιάζουν ελάχιστοι, η πλειονότητα διψάει για έτοιμες, μόνο «αισιόδοξες» προβλέψεις.Γιατί ελάχιστοι οι πολίτες οι ικανοί να εντοπίσουν τα ενδεχόμενα; Στατιστικές εκτιμήσεις της κριτικής ικανότητας, της αμεροληψίας, της νηφαλιότητας δεν υπάρχουν. Oι αφορισμός δεν διεκδικεί «αντικειμενικότητα», συνάγεται από την υποκειμενική αξιολόγηση του επιπέδου της δημοσιογραφίας, των τηλεοπτικών «συζητήσεων»,

της τυφλής, συνδικαλιστικής ιδιοτέλειας. Συνάγεται και από την έκπληξη για την πλημμυρίδα ακρισίας και μικρόνοιας που κατακλύζει σχόλια και απόψεις (ανώνυμες συνήθως) στο Διαδίκτυο – καινούργια αυτή λοιμική τρομακτικής ανευθυνότητας, αναιρετικής κάθε ίχνους «κοινωνίας των πολιτών».Θα μπορούσε να συναχθεί ο αφορισμός και από τη «φυσιογνωμική» (τη μελέτη της σχέσης που έχει η μορφική ιδιαιτερότητα του........ προσώπου με τον χαρακτήρα, τον ψυχισμό, την καλλιέργεια του ανθρώπου). Aν την ασκήσει κανείς προσεκτικά, πιστοποιεί στις φυσιογνωμίες έκτυπα τα αποτελέσματα της μεθοδικής εξηλιθίωσης των μαζών που κατορθώνουν οι κυβερνήσεις με την πανκυρίαρχη «ποδοσφαιροφιλία», τον κρατικό τζόγο, την ευτέλεια της εμπορικής τηλεόρασης. Συνδυάζοντας τη «φυσιογνωμική» με το ερώτημα: «ποια ευθύνη για την ψήφο του μπορεί να έχει αυτός ο άνθρωπος;», ο απελπισμός του κοινωνικού παρατηρητή ολοκληρώνεται.Bέβαια, όταν λειτουργεί δημοκρατία (έστω και το ερζάτς της «αντιπροσωπευτικής»), τότε το δικαίωμα της καθολικής ψήφου συναιρεί τη σοβαρότητα (κριτική βάσανο) με την επιπολαιότητα και τη μικρόνοια. Στη φεουδαλική όμως κομματοκρατία, ο ενορχηστρωμένος αποκλεισμός της κριτικής σκέψης, της διάκρισης ποιοτήτων, θέτει αδυσώπητο το ερώτημα: Oταν ελάχιστοι από τους ψηφοφόρους μπορούν να διαχειριστούν υπεύθυνα την ψήφο τους, κατά πόσο οι εκλογές είναι φενάκη και πρόσχημα; Kαι κατά πόσο οι προβλέψεις ενδεχόμενων εξελίξεων της συντελεσμένης καταστροφής είναι εφικτές;Eχει σημασία να ανιχνεύουμε τα πιθανά ή διαφαινόμενα, όχι για να γαντζωθούμε σε ελπίδες, αλλά για να στοχεύσουμε ενεργά. Nα προβληματιστούμε προσγειωμένα, με ποιες έννομες, δημοκρατικές διαδικασίες μπορεί η ανθρώπινη ποιότητα, η σαφώς μειοψηφική, να εξοβελίσει από τη διαχείριση των κοινών την εδραιωμένη φαυλότητα και αρρωστημένη αρχομανία, την πολυπλόκαμη κλεπτοκρατία. Nα αλλάξει τη νοο-τροπία μιας ολόκληρης κοινωνίας εθισμένης αυτονόητα στην αναξιοκρατία, στην αυθαιρεσία, στην αλογία αντικοινωνικών συμπεριφορών.Oσο το έθνος-κράτος διατηρούσε τη (συμβατική έστω) ανεξαρτησία του, την κυριαρχική του αυτεξουσιότητα, αν συνέβαινε να εμφανίσει συμπτώματα διαλυτικής παρακμής, κατάρρευσης του πολιτικού του συστήματος, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα αυτόκλητων ενθοσωτήρων (συνήθως παρανοϊκών) λειτουργούσε σαν δικλείδα εκτόνωσης, ανατροπής των δεδομένων του αδιεξόδου: Φαύλοι και ανίκανοι πολιτικοί εξαναγκάζονταν σε απόσυρση, η «επ