H κρίση της ελληνικής κρίσεως

21:53 5/11/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Η Ελλάδα. Όχι η Ελλάδα, η χώρα μου. Όχι η χώρα μου, η πατρίδα μας. Όχι η πατρίδα, εγώ, δηλαδή εμείς εισερχόμαστε στην πλέον κρίσιμη φάση της κρίσεως μας. Τώρα πια θα βιώσουμε σε όλη της την διάσταση την κρίση της ελληνικής κρίσεως, αν και θα μπορούσαμε να την......αποφύγουμε!
Μην γελάς, εδώ δεν παίζουμε με λόγια, καθώς τα λόγια δεν έχουν πια σημασία. Σημασία έχει πως δεν έχουν σημασία τα λόγια! Και αυτά έπαψαν

να έχουν σημασία, διότι η μορφή της ελληνικής κρίσης και η εξέλιξή της οδήγησαν στο να εξαφανιστεί η έννοια της πραγματικότητας, έτσι όπως αυτή ορίζεται μέσω της κοινωνικής προϋπόθεσης της αλήθειας. Δεν λέω την αλήθεια, ομιλώ την αλήθεια μου, η οποία έχει ως αφετηρία κάποια εμπειρική αποτύπωση της αλήθειας που ορίζει με πολιτικό τρόπο την συνείδηση. Εσύ αναγνώστη δεν πιστεύεις ότι λέω οπωσδήποτε την αλήθεια, αλλά θεωρείς ότι έχω πρόθεση να πω την αλήθεια. Αυτό είναι μια βασική αρχή της επικοινωνίας μας. Είσαι καλός αποδέκτης, με δυνατότητα συνεργασίας. Η ανάδρασή (σου), οποιαδήποτε μορφή κριτικής αντίδρασης, θα το επιβεβαιώσει. Θα μεταφέρει την αλήθεια μου σε ένα ανώτερο επίπεδο, σε αυτό του διαλόγου, προκαλώντας αφηγηματική κρίση στην εκφορά της γνώμης μου. Από την κρίση αυτή κάτι θετικό θα γεννηθεί. Μια μικρή ή μεγαλύτερη μεταβολή στη συνείδηση με την έννοια της βελτίωσης των γνωστικών δεξιοτήτων. Και αυτό αποκαλείται πρόοδος. Ακόμη και στην περίπτωση εκείνη όπου κυριαρχεί το σύμπλεγμα κάτι καλό θα έβγαινε, με την έννοια της πιθανής συνειδητοποίησης της παραμορφωτικά μεροληπτικής ερμηνείας, η οποία αποκαλύπτει την διαταραχή. Οι εναλλακτικές ερμηνείες τότε προσφέρουν ανακούφιση, ξεμπλοκάροντας την κριτική λειτουργία που ορίζει την συνεργατική μορφή του διαλόγου, μέσω του οποίου σχετικοποιείται αντικειμενοποιούμενη η υποκειμενική αλήθεια του Άλλου (πομπού), ισχυροποιώντας ωστόσο την αλήθεια του αποδέκτη σε μια γνωσιολογική βάση που δομεί ένα προσωρινό πλαίσιο βεβαιοτήτων. Δίχως αυτό δεν μιλάμε για αφηγηματική κρίση, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε προοδευτικές μορφές επίλυσης κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων (πολιτική διαδικασία), αλλά για κρίση του εαυτού (απολιτική, μεταφυσική διαδικασία) . Η κρίση του εαυτού εκφράζει την κρίση του πολιτικού και της πολιτικής και δυστυχώς εδώ βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα, ως μια γενικευμένη κατάσταση. Αυτή είναι η κρίση της ελληνικής κρίσεως, που οφείλεται στον εκμηδενισμό του πολιτικού διαλόγου με την έννοια που όρισα προηγουμένως. Εδώ πλέον το ψέμα δεν είναι μέρος της αλήθειας κάποιου πολιτικού υποκειμένου, αλλά ολόκληρος ο διάλογος δομείται στη βάση της παραμυθίας. Όχι του μύθου αλλά της απόλυτης παραπλάνησης, του συνειδητού απόλυτου ψεύδους. Πρόκειται για ένα παιχνίδι κατά το οποίο όλοι μοιάζει να θεωρούν ότι όλοι οι άλλοι ψεύδονται. Έτσι, καταρχήν καταργείται ο βασικός κανόνας που ορίζει την σχέση μας (πολιτική δομή) ως (συν)ομιλούντα όντα. Ακούγοντας όλους ανεξαιρέτως τους κυβερνητικούς παράγοντες να ορίζουν την κρίση μέσω της διαλεκτ