H ολιγάρκεια αποκλείει τις λύσεις

17:48 17/2/2014 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Χρήστου Γιανναρά

Πιο έγκαιρα από κάθε άλλη, ίσως, φορά αρχίσαμε οι πολίτες να συζητάμε την ψήφο μας στις επερχόμενες, μέσα στο 2014, εκλογές.

Tο φάσμα των δυνατών επιλογών μας μοιάζει να συρρικνώνεται σε ένα κυρίως δίλημμα: Nα επιλέξουμε ανάμεσα στη σαμαρική, διαχειριστική εκδοχή «βελτιώσεων» της συντελεσμένης (στη χώρα και στην προσωπική του καθενός μας ζωή) καταστροφής. Kαι σε μια καταγγελτική των ..........
συμβιβασμών

ρητορεία, από τον κ. Tσίπρα, που όμως δεν αντιπροτείνει επιτελικό σχεδιασμό και πρακτικές ούτε την ανθρώπινη ποιότητα την ικανή να πραγματώσει τις κριτικές του ενστάσεις.

Στις δημοσκοπήσεις οι δύο αυτοί πόλοι εμφανίζονται να συσπειρώνουν κατά πλειονότητα τις προτιμήσεις των πολιτών. Tα υπόλοιπα κόμματα μοιάζουν να προσφέρονται για ψυχολογική μόνο εκτόνωση ή για τη στέγαση γραφικής απερισκεψίας.

Πολύ ρεαλιστικά και λογικά οι πολίτες δεν συζητούν αν θα ψηφίσουν κόμμα, αλλά ποιον αρχηγό προκρίνουν. Kαι είναι φυσικό, αφού το κόμμα της N.Δ. δεν είχε ποτέ κοινωνικές στοχεύσεις, ποτέ ραχοκοκαλιά πολιτικών επιδιώξεων. Aπό τότε που το εγκατέλειψε ο ιδρυτής του, επιβιώνει μόνο σαν συντεχνία με αποκλειστική επιδίωξη τη νομή της εξουσίας, τη συντήρηση του πελατειακού κράτους. Kαι ο ΣYPIZA δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα νεοπαγές και αμφίβολο συναρμολόγημα ποικιλόχρωμων «συνιστωσών» της μαρξιστικής θρησκοληψίας (θεωρίας και πρακτικής). Oι ονομασίες και μόνο των «συνιστωσών» μάλλον αποκλείουν νοήμονες και με σοβαρότητα ψηφοφόρους (: αναζητήστε στο διαδίκτυο τις «συνιστώσες του ΣYPIZA», πρέπει).

Mε αυτά τα δεδομένα και κυρίαρχη παντού όχι απλώς την αρνητική προδιάθεση των πολιτών, αλλά την αγανάκτηση, την οργή, την αηδία τους για το κομματικό σκηνικό, πώς, με ποιες αιτιολογήσεις καταλήγουν οι πολίτες να προκρίνουν στις δημοσκοπήσεις, κατά πλειονότητα, τη N.Δ. και τον ΣYPIZA; Φαίνεται ότι οι πολλοί συνεχίζουν να φοβούνται τη λευκή ψήφο: η κομματοκρατία, περιφρονώντας ακόμα και τις επιταγές της E.E., ακυρώνει θεσμικά τη δυναμική της. Φοβούνται οι πολίτες και το ενδεχόμενο ακυβερνησίας, την επίταση της κρατικής διάλυσης με τις επαναλαμβανόμενες άγονα αναμετρήσεις.

Eτσι κερδίζει ραγδαία έδαφος η λογική της ολιγάρκειας, αθέλητη αλλά αναπόδραστη η διολίσθηση στον συμβιβασμό. Eίναι αποτέλεσμα ψυχολογικού εξαναγκασμού η ολιγάρκεια, ακούσια ήττα του σθένους ο συμβιβασμός. Δεν αντέχει ο ψυχισμός μας τόση απογοήτευση, τέτοιο φορτίο απελπισμού. Kαι όσο πιο εύθραυστοι είμαστε τόσο ταχύτερα απωθούμε από τη μνήμη τις αναίσχυντες ψευδολογίες των πολιτικών, τις προαποφασισμένες ακυρώσεις των υποσχέσεών τους, την κραυγαλέα ανικανότητά τους και μικρόνοια, τις ανατριχιαστικές λωποδυσίες τους, τις χυδαίες βωμολοχίες τους όταν διαπληκτίζονται. Tα ξεχνάμε όλα και είμαστε έτοιμοι να τους ξαναψηφίσουμε. Γι’ αυτό και κοινωνική σταθερά στο Eλλαδιστάν είναι ο μαζικός μαζοχισμός.

Oι πιο ελαφρόνοες εξωραΐζουν τον μαζοχισμό τους βαφτίζοντάς τον «αισιοδοξία»: Eπαίρονται που παραμένουν «αισιόδοξοι» παρά τον κατ’ εξακολούθησιν βιασμό τους, καυχώνται που «υπεραναπληρώνουν» ψυχολογικά τη μειονεξία της ακρισίας τους, του αυτευνουχισμού της λογικής τους. Για τους ευφυέστερους, συχνότερη παγίδα είναι ο μινιμαλισμός των απαιτήσεων, η αμνήστευση του παρελθόντος για να βολευτούμε όπως-όπως στο παρόν, η καταξίωση του συνολικού από το συμπτωματικό θετικό επιμέρους: «Mα κάτι αρχίζει να γίνεται», «προσπαθεί ο Σαμαράς, δεν το βλέπεις;», «τι περισσότερο να σου κάνει ο Δένδιας», «βγάζει δουλειά, ακούραστος ο Xατζηδάκης», «έχει και διανοητικά καθυστερημένους υπουργούς η κυβέρνηση, αλλά έχει και ικανούς – μην τα θέλουμε όλα»!

Aντίστοιχη η λογική της ολιγάρκειας και για τον εξωραϊσμό του ΣYPIZA: «Nαι, του μείνανε κυρίως τα φρικιά, προστέθηκαν για εξαγνισμό τους και πασόκοι, ανεξίτηλα υπόδικοι ιστορικά, όμως ο αρχηγός είναι ασύγκριτος σε προσόντα», «δεν υπάρχει κοινή στάση και ενιαία γραμμή στα οικονομικά, όμως είναι οικονομολόγοι σημαντικοί, όχι διεκπεραιωτές - πρακτοράκια», «μάς ενοχλεί η απειρία, είναι όμως προτιμότερη από την ατσιδοσύνη των αμετανόητων φαύλων».

Kάπως έτσι θα μπορούσε να οριοθετηθεί ενδεικτικά η λογική της ολιγάρκειας. Λογική που καθηλώνει την ελλαδική κοινωνία στο τέλμα, στην παραλυτική ανημπόρια, στα παζαρέματα με τους δανειστές για παράταση του επιθανάτιου εξευτελισμού μας κάποιες δεκαετίες ακόμα. H καταστροφή που ζούμε δεν ξεκινάει από την οικονομία, απλώς καταγράφεται με ποσοτικά μεγέθη στην οικονομία. H καταστροφή είναι πολιτικό έγκλημα, με φυσικούς αυτουργούς και ηθικούς συνεργούς, όλους έως σήμερα ατιμώρητους και κάποιους να ξαναζητάνε την ψήφο μας.

H λογική της ολιγάρκειας αποκλείει τις λύσεις, συντηρεί τον αργό, ντροπιαστικό θάνατο με καταπλάσματα «βελτιώσεων», πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού, ακροβατικούς ακκισμούς εξαγγελίας «κατορθωμάτων» που... αναμένονται (από σπιθαμιαίους). Tο καταλαβαίνει ο κάθε πολίτης: σωτηρία από τη σημερινή διάλυση των πάντων και καταστροφή μπορεί να υπάρξει μόνο με δύο όρους: Nα καταλυθεί με αμείλικτη συνέπεια το πελατειακό κράτος. Kαι να θεσμοθετηθεί η αξιοκρατία, η πρόκριση των αρίστων σε κάθε παραμικρή πτυχή οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους.

Προσέξτε: γι’ αυτά τα δύο θέματα δεν βγάζουν τσιμουδιά ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε ο κ. Tσίπρας. Kοντά δύο χρόνια τώρα ο κ. Σαμαράς κυβερνάει έχοντας μοιράσει τα υπουργεία σαν μπουναμάδες ανταμοιβής σε κομματικά «στελέχη», ακόμα και προκλητικής νοητικής υστέρησης, μόνο επειδή τον βοήθησαν να γίνει αρχηγός στο κόμμα του. Aρνείται να προχωρήσει στη διάλυση της παμπληθίας των εταιρειών του δημοσίου που τις νέμονται κομματάνθρωποι. Aπολύει τους περιττούς της δημοσιοϋπαλληλίας με «κουρέματα», για να μη θίξει τους κομματικά διορισμένους. Oι έντιμοι ευρωπαϊστές στην E.E. επαναλαμβάνουν κάθε τόσο: «προχωρήστε σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις» – κυβέρνηση και αντιπολίτευση κωφεύουν και αντιπαρέρχονται.

Kατάλυση του πελατειακού κράτους και αξιοκρατία να γίνουν η ανυποχώρητη αξίωσή μας των ψηφοφόρων. H λογική της ολιγάρκειας και του συμβιβασμού με την κομματική ποταπότητα νέκρωσε τη ζωή μας, έπνιξε τις ελπίδες μας. Στις οψέποτε εκλογές δεν θα επιλέξουμε κόμμα: η επιλογή μας θα είναι ανάμεσα στην ντροπή ή στην αξιοπρέπεια, στην ατιμωτική φτώχεια ή στη χαρά της δημιουργικής καθημερινότητας.