Pokemon go, προς την ημέρα της φρίκης!!

12:00 1/8/2016 - Πηγή: Kafeneio-gr

Θυμάμαι, παλιά, στα χωριά κάτι πλαστικές λωρίδες, αλειμμένες με κόλλα και κάποιο εντομοκτόνο, κρεμασμένες από τα ταβάνια των σπιτιών, που πάνω τους ήταν κολλημένες, και νεκρές, εκατοντάδες μύγες!

Ήταν ένας ‘’πρωτόγονος’’ τρόπος προστασίας από τις ενοχλητικές μύγες που πολιορκούσαν τα σπίτια!

Και ξαφνικά, μέσα στο κατακαλόκαιρο του 2016, ξανάδα την εικόνα ολοζώντανη μπροστά μου, στην πλατεία Συντάγματος!!...

Άνθρωποι-μύγες, αραδιασμένοι και αμίλητοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, σκυμμένοι πάνω από ένα κινητό, να παραμιλούν!

Όχι να συνομιλούν! Να παραμιλούν!

Το

μόνο που έλειπε από το σκηνικό ήταν οι κρεμασμένες πλαστικές λωρίδες!

Μετά από ώρες έφτασα στο σπίτι μου αλλά ο κόμπος που είχε σταθεί στο λαιμό μου δεν έλεγε να λυθεί! Δεν έλεγε να φύγει!

Νέα παιδιά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αποξενωμένα από τον περίγυρο, αποξενωμένα από τον ίδιο τους τον εαυτό!

Κανένας προβληματισμός για το μέλλον τους, καμιά απορία, καμιά άλλη αγωνία, πάρεξ εκείνης της ανεύρεσης και της εξόντωσης του... Pokemon!! Βούιζε το κεφάλι μου, στην προσπάθεια να διακρίνω τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς αυτού του, κατά συρροήν, εγκλήματος που διαπράττεται μπροστά στα αδιάφορα μάτια γονιών, δασκάλων και ειδημόνων!

Αλλά τρόμαξα όταν διαπίστωσα ότι αυτοί οι τελευταίοι ανήκουν σ` εκείνη την ομάδα των ηθικών αυτουργών!

Οι γονείς, που χρόνια τώρα εξαγόραζαν την απουσία τους, την αδιαφορία τους και το κυνήγι της λαμπρής γκλαμουριάς, με ακριβά δώρα –γκάτζετ– στα παιδιά τους, κρατώντας ήσυχη τη συνείδησή τους και καμαρώνοντας ότι έκαναν το γονικό τους καθήκον!!

Οι δάσκαλοι, -στη μεγάλη τους πλειοψηφία- που αφού εκπαίδευαν (δεν λέω παίδευαν) τους μαθητές τους να ξεχωρίζουν το λ από το φ και το 3 από το 7, έφευγαν για το σπίτι τους βέβαιοι ότι έκαναν το καθήκον τους! Ότι πρόσφεραν υπηρεσίες προς την κοινωνία, παρέχοντάς της χρηστικούς, υπάκουους και πειθήνιους αυριανούς ‘’πολίτες’’, κατ` εικόνα και ομοίωση δική τους!

Αυτοί οι δυο παρέδωσαν αυτά τα παιδιά, αυτούς τους ανθρώπους, σε ένα κράτος που το πρώτο του μέλημα ήταν να δολοφονήσει όποιο όνειρο είχε απομείνει να αναδεύεται στο βάθος τής ύπαρξης αυτών των παιδιών! Σε ένα κράτος που έμαθε να απαιτεί, να κλέβει, να διασύρει και να διδάσκει ότι η υποταγή και η υποτέλεια είναι αναπόφευκτη και, γιατί όχι, αναγκαίο προσόν για την επιτυχία!

Δεν θα κατηγορήσω, λοιπόν, και ούτε πρόκειται να βρίσω αυτό τα παιδιά!

Απλά, θλίβομαι και τα λυπάμαι! Γιατί το κενό που άφησαν γονείς και δάσκαλοι έτρεξε να το καταλάβει το σύστημα του... Μεγάλου Αδερφού, με ‘’παιγνίδια’’ που μπορεί κάποιοι να τα θεωρούν αθώα ή ’’χαζά’’, αλλά που κρύβουν πίσω τους μύχιους στόχους του συστήματος της Νέας Τάξης Πραγμάτων, εφαρμόζοντας την Κοινωνική Μηχανική και αποσκοπώντας σε Επιβεβλημένες Συμπεριφορές σε Επίπεδο Πλειοψηφίας!!

Όλοι αυτοί κινδυνεύουν να δουν τα παιδιά τους εντολοδόχους και αθύρματα κέντρων, που αποσκοπούν στην υποδούλωση και τον εξανδραποδισμό ολόκληρων λαών!

Φοβούνται την αντίδραση της νεολαίας και πασχίζουν να την κάνουν υποχείριο ζόμπι τους!!

Επιστημονικά ελεγμένη και προσαρμοσμένη στις αποπροσανατολισμένες μάζες νέων, τα προγράμματά τους, οδηγούν κατ` αρχήν στην αποξένωση του ατόμου ακόμα κι από το διπλανό του, ακόμα κι από τον εαυτό του, από τις σκέψεις και τα ενδιαφέροντά του!

Οδηγούν το νέο στο δικό του ερημονήσι, σε αναμονή εντολών για την ‘’αποστολή του’’!!

Έβαλαν τους νέους ανθρώπους να κυνηγούν ηλεκτρονικές σκιές και φαντάσματα τρεχοβολώντας όπου του δείχνουν και όπου του τοποθετούν τα pokemons, για να πάψει να βλέπει τους πραγματικούς εχθρούς, που δεν είναι άλλοι από τους εντολείς του!

Για να αποφύγουν τον κίνδυνο να δουν αυτόν το νέο να τρεχοβολά να συναντήσει τους φίλους του για να συζητήσουν ‘’επικίνδυνες –για το σύστημα- παρεκκλίσεις’’!

Μην ξανοιχτούν σε θέματα για το μέλλον τους και τις τύχες τους!

Τους οδηγούν στην εδραίωση της άποψης -σαν δεδομένου- ότι το status quo είναι ανίκητο!!

Τους οδηγούν στην παραίτηση από τη σκληρή πραγματικότητα και τη βίωση μιας εικονικής πραγματικότητας, που μπορεί να τη βιώνει μέσα από το iphone του και το smartphone του! Μακριά από την πραγματική ζωή του και τα προβλήματά της!

Οδηγούν το νέο να ‘’απολαμβάνει’’ το ηλεκτρονικό ‘’κελάηδημα’’ του κότσυφα και του φλώρου!

Να ‘’απολαμβάνει’’ τον ηλεκτρονικό ‘’παφλασμό’’ των κυμάτων και τον ήρεμο φλοίσβο τους!!

Να ‘’απολαμβάνει’’ το ηλεκτρονικό ‘’γέλιο’’!!

Αφού τον φτάσουν στα κρίσιμα άκρα της υπακοής και της υποταγής, στα κελεύσματα του Μεγάλου Αδερφού, θα του δώσουν την κρίσιμη εντολή που θα μοιάζει με το... « Τα pokemons είναι στο σπίτι σου»!! «Ονομάζονται ‘’παππούς’’ και ‘’γιαγιά’’ και έχουν κρύψει τα κειμήλια του πατέρα τους και της μάνας τους φυλαγμένα κάπου! Βρές τα και ειδοποίησε τις αρχές! ».

Θα του μετατρέψουν τις επιθυμίες και τα όνειρα, τις ελπίδες και τις προσμονές σε ηλεκτονικά μηνύματα, μέχρι τη στιγμή που θα υποψιαστεί ότι πρόδωσε τη ζωή του! Τον παππού του, τη γιαγιά του, τον πατέρα του, τη μάνα του, τους φίλους και τους γείτονές του!!

Τότε θα είναι αργά!

Θα τον αφήσουν μόνο του! Με το κλάμα του! Το δικό του κλάμα! Όχι το ηλεκτρονικό!

Γιατί το κλάμα τού κάθε ανθρώπου είναι ξεχωριστό και ανεπανάληπτο! Μη αντιγράψιμο!

Εκεί θα τον αφήσουν να το διαχειριστεί μόνος και ανήμπορος, γιατί όλοι αυτοί που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν και να τον απεγκλωβίσουν από την κόλαση θα είναι ήδη κρατούμενοι!

Μόνο τότε θα καταλάβει ότι είναι, ήδη, διαγραμμένος από το ‘’παιγνίδι’’!

Ότι είναι πια άχρηστος!

Ότι είναι πια νεκρός!!

Στήνονται ημέρες φρίκης για τα παιδιά μας!

Κι εμείς χαζογελάμε ή βρίζουμε!!

Κώστας Γιαννιώτης