Αλέξη, ας μην λαϊκίζουμε!...

21:57 8/7/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, κατηγορήθηκε προεκλογικά από όλους τους αντιπάλους του για λαϊκισμό. Στην πραγματικότητα όμως ανέπτυξε την λιγότερο λαϊκιστική στρατηγική. Αν δοκίμαζε μια άλλη, ανεκδοτολογική προσέγγιση της κρίσης, με ανέξοδη πατριδοκαπηλία και πρόστυχη λασπολογία, όπως για παράδειγμα ο κ. Σαμαράς,

θα ήταν ίσως αυτός που θα σχημάτιζε κυβέρνηση, με τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη σε διαφορετικούς ρόλους αν και στις ίδιες περίπου θέσεις. Δεν το .......έπραξε, κράτησε ένα αξιοπρεπές μέτρο μεταξύ πολιτικής ηθικής (και ιδεολογίας) και δημαγωγίας και κέρδισε την δεύτερη θέση με μικρή μάλιστα διαφορά από τον πρώτο. Το βράδυ εκείνο έγραψα: «ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε, αλλά ο ελληνικός λαός έχασε μια μοναδική ευκαιρία για μια νέα δημοκρατική μεταπολίτευση». Και σε αυτό εμμένω!

Από σήμερα όμως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να εισέρχεται στην φάση του λαϊκισμού (:συνθηματολογία για το πόπολο, δίχως επανατοποθέτηση του προβλήματος που προκαλεί στη κοινωνία η νέα Συγκυβέρνηση), αν κρίνει κανείς από την τοποθέτηση του από το βήμα του Κοινοβουλίου. Πολλά σχήματα λόγου, δίχως πολιτικό σχήμα! Το αντίθετο από ότι έπραττε μέχρι τώρα ως υποψήφιος πρωθυπουργός.
«Η συγκυβέρνηση Σαμαρά αποτελεί συνέχιση των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου», είπε, αν και πρόκειται για την ολοκλήρωση του διαπλεκόμενου διακυβερνητικού μοντέλου ηγεμονίας στην πατρίδα μας, που ξεκίνησε το 1990. Τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από την στρατηγική του μνημονίου. Αφορούν στην επιχείρηση των διαπλεκομένων συμφερόντων να ολοκληρώσουν την απορρύθμιση την ελληνικού κράτους, μέσω του συγκεκριμένου χρεοστασίου που συνομολόγησαν με την τρόικα, ώστε η χρεοκοπία του κράτους, αντί για διάλυση των πολιτικών σχέσεων που την προκάλεσαν, να οδηγήσει στην εδραίωση (consolidation) της διαπλοκής σε μια άλλη ανανεωμένη βάση ιδεολογικής και πολιτικής νομιμοποίησης. Το μνημόνιο αποτελεί κρίσιμο στοιχείο αυτής της γενικότερης στρατηγικής της μεταπρατικής τάξης της Ελλάδας. Εάν θέλαμε λοιπόν να παραμείνουμε στο επίπεδο μιας περισσότερο ή λιγότερο λαϊκιστικής αφήγησης, θα ήταν μάλλον ορθότερο να θεωρήσουμε ότι ο Μεγάλος Συνασπισμός υπό την πρωθυπουργία Σαμαρά έρχεται να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε με πολλές αντιφάσεις επί Μητσοτάκη, συνεχίστηκε με τραγελαφικά περιστατικά επί Α. Παπανδρέου, ενώ πρωτομορφοποιήθηκε ως λειτουργικό / κυβερνητικό παράδειγμα επί Σημίτη. Από εκεί κι έπειτα όλοι κινήθηκαν και κινούνται στο ίδιο πλαίσιο πολιτικής αφήγησης και ιδεολογικοποίησης των κοινωνικοποιητικών μηχανισμών που οδηγούν σε πολιτικές αποκρυσταλλώσεις, αλλά και σε έλεγχο της πολιτικής συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι το καθεστώς που θεμελίωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου την δεκαετία του ’80 ήταν ένα προοδευτικό, φιλελεύθερο σύστημα με σοσιαλιστικές εκφάνσεις. Ένα άθλιο, λαϊκιστικό καθεστώς πατρωνίας υπήρξε και αυτό, τούτο όμως που τον διαδέχθηκε υπήρξε πιο υποκριτικό και δοξαστικό σε μεγαλοεπιχειρηματίες που ανέλαβαν