Αν κουράστηκες από τους καραγκιόζηδες, κατανόησε την οικονομική λογική των πολιτικών συστημάτων!...

19:26 28/5/2014 - Πηγή: Kafeneio-gr

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Όχι, αγαπητέ αναγνώστη, αυτό που σήμερα εμφανίζεται να συνθέτει τον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα για την μεταβολή του πολιτικού συστήματος προς μια νέα μεταπολίτευση, που αναπόδραστα οδηγεί στην θεμελίωση της Τέταρτης Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν έχει καμία σχέση με την σοβαρότητα – ούτε του ζητήματος αυτού καθ’ εαυτού, ούτε σε ο, τι αφορά στην πολυσύνθετη κρίση που ταλανίζει αυτή την περίοδο την χώρα μας. Αυτό που παρατηρώ να

γίνεται δεν έχει καμία απολύτως...... σχέση με την αντιπαράθεση επί πολιτικών θέσεων. Πρόκειται κυριολεκτικώς για καραγκιοζιλίκι με την μορφή πολιτικάντικων τακτικισμών, χυδαίας σπέκουλας, γκεμπελίστικων μεθοδεύσεων ή, στην καλύτερη περίπτωση, περιπτωσιολογικής και αποσπασματικής αντιμετώπισης της σχέσης οικονομία – δημοκρατία – πολιτικό σύστημα. Όλα αυτά έχουν σαν συνέπεια ο πολίτης να διαμορφώνει μια κάποια γνώμη υπό ένα καθεστώς παραζάλης, όπου η πολιτική εμφανίζεται απλώς ως μία χυδαία εξουσιαστική πρακτική, το κόλπο επιτήδειων ελίτ για να καταλάβουν την εξουσία και έτσι να ικανοποιήσουν ιδιοτελή συμφέροντα, τα οποία εντέχνως αποκρύπτονται κατά την άρθρωση της κάθε ιδιαίτερης κομματικής αφήγησης. Μετά από αυτό δεν θα πρέπει κανείς να απορεί για την άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού και την ανατολή απολιτικών, καιροσκοπικών μορφωμάτων, όπως «Το Ποτάμι» και άλλων.
Ο έλληνας πολίτης εμφανίζεται πλέον κουρασμένος από την πολιτική και τους πολιτικούς, νοιώθοντας μάλλον απέχθεια για τους δεύτερους και αποστροφή για την πρώτη. Ό, τι χειρότερο, δηλαδή, θα μπορούσε να συμβεί ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, που η ελληνική πολιτεία στο σύνολό της και το πολιτικό σύστημα βρίσκονται στην φάση της «κορινθιακής υπέρβασης» με το ένα πόδι να πατά στο σαθρό έδαφος της ελληνικής εθνικής οικονομίας και το άλλο να βρίσκεται στον αέρα!!! Αν, φίλε αναγνώστη, κουράστηκες από τις σαχλαμάρες και τους ανενδοίαστα σαχλαμαρίζοντες, κατανόησε την οικονομική λογική των πολιτικών συστημάτων και προσπάθησε να καταλάβεις από μόνος σου «τι καπνό φουμάρει» ο κάθε μπαγάσας που, διαστρέφοντας τις αντικειμενικότητες των πολιτικών σχέσεων, εμφανίζεται να έχει άποψη για να μας σώσει! Αυτό αν το πράξεις, αποτελεί σαφή πολιτική διαδικασία στοχασμού και σε καμία περίπτωση δεν οδηγεί στον σχηματισμό μιας απαξιωτικής για την πολιτική γνώμης. Το αντίθετο, έτσι θα μάθεις να σέβεσαι την πολιτική και να αναγνωρίζεις τους πραγματικά πολιτικούς (γυναίκες και άνδρες) ασχέτως ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης και κοσμοαντίληψης, μέσα στον εσμό των καραγκιόζηδων που κατά κανόνα προβάλλονται από το καθεστώς της διαπλοκής και αναρριχώνται σε ηγετικές θέσεις στον δημόσιο βίο της Ελλάδας. Θα προσπαθήσω πάρα πολύ σύντομα να βοηθήσω τον αναγνώστη να προσεγγίσει τον οικονομικό πυρήνα κάθε πολιτικής αφήγησης που δεν αποτελεί μία κοινή σαχλαμάρα, όντας επί πολλά χρόνια μελετητής τριών πολιτικών συστημάτων… του ελληνικού, του γερμανικού και του σουηδικού. Ο τρόπος που ένας πολιτικός ή ένα κόμμα αντιλαμβάνεται την εθνική οικονομία είναι αυτός που τον ορίζει αντικειμενικά εντός ενός κοινοβουλευτικού, πλουραλιστικού καθεστώτος. Άρα, από την συζήτηση αυτή εξαιρούνται όσοι δεν δομούν την πολιτική τους προσωπικότητα στην βάση των αστικών δημοκρατικών θεσμών και του δημοκρατικού πλουραλισμού με την μορφή κοινοβουλευτικών καθεστώτων. Αν ήθελα να είμαι απολύτως σαφής θα έλεγα ότι αυτοί δεν είναι καν πολιτικοί. Τι είναι; Ο, τι αυτοί νομίζουν ότι είναι. Από επαναστάτες έως σωτήρες του λαού και του έθνους! Ένας αυθεντικός πολιτικός είτε με την νεωτερική, είτε με την μετανεωτερική έννοια, δεν είναι επαναστάτης, ακόμη και στην περίπτωση που έχει να προσφέρει επαναστατικές, καινοτόμες μορφές κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και ριζοσπαστικές απόψεις για την εξέλιξη και εμπέδωση του δημοκρατικού παραδόξου, ως μορφή εναρμονισμού της ισότητας με την ελευθερία σε μία κοινωνία. Ένας αυθεντικός πολιτικός και όχι καραγκιόζης, δεν πολιτεύεται αρθρώνοντας μία πολιτική αφήγηση με κεντρικά στοιχεία την θυσία, το θύμα, τον θύτη, τον θάνατο, την ανάσταση, την λύτρωση και την σωτηρία. Ο αυθεντικός πολιτικός δεν έρχεται και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αισθάνεται ότι έρχεται για να σώσει τον κόσμο από κάτι. Ο επαναστάτης είναι λογικό προπαγανδίζοντας μία μεγάλη και μοναδική αλήθεια να νοιώθει έτσι, έστω και αν αυτό με πολιτικούς όρους είναι μία μορφή σοβαρής ψυχικής διαταραχής… Ο πολιτικός, όμως, ποτέ, καθώς αυτός δεν δομεί τον στοχασμό του στο δίπολο καταστροφή – αναγέννηση. Η εμπειρία μου στην μελέτη των τριών πολιτικών συστημάτων που προανέφερα, οδηγεί στο συμπέρασμα πως υπάρχουν δύο τρόποι αντίληψης του πολιτικού σου εαυτού: Στην Γερμανία η κυρίαρχη πολιτική σκέψη δομείται στην εμμονή του αντιπληθωρισμού, η οποία εκφράζει την φοβία για τον καταστροφικό για την γερμανική εθνική οικονομία πληθωρισμό, ενώ στην Σουηδία η κυρίαρχη πολιτική σκέψη δομείται ακόμη και σήμερα στην εμμονή της πλήρους απασχόλησης. Στην πραγματικότητα η πολιτική διαπάλη παγκοσμίως, εκεί όπου λειτουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία με διάφορες εκδοχές της, έχει να κάνει με αυτές τις δύο ιστορικά διαμορφωμένες προσεγγίσεις της εθνικής οικονομίας. Η σχέση απασχόληση – πληθωρισμός αναπαριστά στα πλουραλιστικά κοινοβουλευτικά καθεστώτα την σχέση ελευθερία – ισότητα. Και προφανώς για να αρθρώσεις πολιτικό λόγο θα μιλήσεις ή την γλώσσα της απασχόλησης, ή την γλώσσα του αντιπληθωρισμού. Μα, θα μου πεις, δεν είναι δυνατόν να έχουμε αντιπληθωρισμό και ταυτόχρονα πολύ μικρή ανεργία; Ασφαλώς, αν έχεις μία οικονομία σαν την σημερινή στην Γερμανία και μερικές άλλες μικρές γειτονικές της χώρες. Και αυτό συγκυριακά με τάσεις αύξησης της ανεργίας στο μέλλον, τις οποίες μπορείς να «τιθασεύσεις» με μεταβολές στο δημοσιονομικό σου equilibrium. Για φαντάσου, τι είδους «πολιτικός» είναι αυτός ο άνθρωπος που, δίχως ασφαλώς να το δηλώνει, πιθανόν δίχως ο ίδιος να το γνωρίζει, έρχεται και μιλά σήμερα στους έλληνες με όρους αντιπληθωρισμού και όχι απασχόλησης/ανεργίας! Μα οι άνθρωποι σου λένε πως με το Σχέδιο της τρόικας θα ορθολογικοποιήσουν τα δημοσιονομικά και το εμπορικό ισοζύγιο και θα φέρουν την ανάπτυξη που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας! Αυτά μάλιστα τα «θα» καταλήγουν και σε μία εκτίμηση για τον αριθμό των θέσεων εργασίας που θα δημιουργηθούν τα επόμενα χρόνια! Ε, αυτοί δεν είναι πολιτικοί, είναι καραγκιόζηδες. Όταν και όπου βιώνεις τις συνέπειες μίας καπιταλιστικής ανάπτυξης που οδήγησε στην δημιουργία οικονομικής φούσκας η οποία έσκασε, όπως στην Ελλάδα αυτή την περίοδο, ρίχνοντας κατά 30% το ΑΕΠ, απορρυθμίζοντας την αγορά και εκτοξεύοντας την ανεργία πάνω από 30%, με την χώρα μάλιστα εγκλωβισμένη σε σκληρό νόμισμα υψηλής υπεραξίας, με σοβαρότατο διαρθρωτικό πρόβλημα στην παραγωγή, δεν είναι δυνατόν να είσαι πολιτικός και να μου μιλάς υπερβατικά για ανάπτυξη, εννοώντας αντιπληθωριστική πολιτική και όχι για στρατηγική αντιμετώπισης της ανεργίας, που θα φέρει εκ των πραγμάτων ανάπτυξη! Αυτό είναι, αναγνώστη, που σε προηγούμενα κείμενά μου συναντάς ως «δίλημμα για την μορφή ανάπτυξης στην Ελλάδα». Ακόμα και το κυρίαρχο γερμανικό πολιτικό σύστημα που – σε αντίθεση με το αγγλοσαξονικό (πριν από τον ρηγκανισμό – θατσερισμό) και το σκανδιναβικό, εστιάζει στον αντιπληθωρισμό – φέροντας ακόμη τις δραματικές μνήμες της δεκαετίας του ’20, αναπτύχθηκε μετά την καταστροφή και διαίρεση της Γερμανίας του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, στο πλαίσιο μιας τεράστιας κοινωνικοοικονομικής ανασυγκρότησης (σε ο, τι αφορά στην Δ. Γερμανία, ασφαλώς) υιοθετώντας αναγκαστικά την στρατηγική της απασχόλησης και εγκαταλείποντας αυτήν του αντιπληθωρισμού. Αυτό έφερε το τεράστιο μπουμ στην μεταπολεμική Γερμανία και συνέβαλε με πραγματιστικούς πολιτικούς όρους στο οικονομικό θαύμα της. Πώς έγινε όμως αυτό; Έτσι όπως ζητώ εγώ τα τελευταία έξι χρόνια να γίνει για την Ελλάδα και έτσι όπως ο ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία τετραετία αντιλαμβάνεται και προπαγανδίζει πως πρέπει να γίνει. Και αυτό δεν γίνεται με αέρα κοπανιστό και σαχλαμαρίζοντας. Γίνεται με παραγωγική ανασυγκρότηση και εκδημοκρατισμό που θα εστιάζει στην απασχόληση, στην εκβιομηχάνιση με σύγχρονους όρους και στην οργανωτική και τεχνολογική ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα της οικονομίας υπό βιο-οικονομικούς όρους. Και αυτά δεν μπορούν να γίνουν αν δεν υπάρξει ένα διεθνές Σχέδιο ανασυγκρότησης της Ελλάδας με την λογική εκείνου που ανασυγκρότησε την Δ. Γερμανία. Οι γερμανοί αμέσως μετά τον πόλεμο, έχοντας στο τιμόνι οικονομολόγους που είχαν εμπειρία στον Οικονομικό Σχεδιασμό αφού είχαν προηγουμένως δουλέψει για το ναζιστικό καθεστώς, εφήρμοσαν μία στρατηγική ανάπτυξης βασισμένη στην απασχόληση και στήνοντας μία σοσιαλ-δημοκρατικής εμπνεύσεως welfare state. Αυτό ήταν η αρχή, η βάση για το μπουμ που ακολούθησε αμέσως μετά, αλλά είχαν να αντιμετωπίσουν μία συνθήκη που τους ξεπερνούσε. Δεν υπήρχαν λεφτά. Δεν διέθεταν συναλλαγματικά αποθέματα, ενώ παράλληλα η οικονομία τους πιεζόταν από ένα τεράστιο χρέος. Στο σημείο αυτό, για το δικό τους ασφαλώς συμφέρον, έσπευσαν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού εξαιρετικά οικονομικά μυαλά που είχαν αντιληφθεί το πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα που συνδέεται με την απασχόληση, και με το Σχέδιο Μάρσαλ, όπως και με την ριζική απομείωση του γερμανικού χρέους, παράλληλα με άλλες διευθετήσεις εμπορικού χαρακτήρα και την σύλληψη της ιδέας για μία οικονομική κοινότητα στην Δυτική Ευρώπη που ουσιαστικά προσέφερε τεράστια οφέλη στην γερμανική ανάπτυξη, απεγκλώβισαν την γερμανική οικονομία από τον λαιμό του μπουκαλιού. Έτσι πλέον διαμορφώθηκαν οι συνθήκες σταθερότητας, τόσο στην οικονομία, όσο και στο πολιτικό σύστημα για την πραγματοποίηση του … γερμανικού θαύματος. Δίχως τις ΗΠΑ θαύμα δεν θα είχαμε στην Γερμανία και η Δυτική Ευρώπη θα βίωνε μία περίοδο ακόμη μεγαλύτερης αστάθειας και φασισμού από εκείνη του μεσοπολέμου. Επαναλαμβάνω! Για το συμφέρον της, για την ηγεμονία της, από ιδιοτέλεια λειτούργησε έτσι η διοίκηση των ΗΠΑ. Μόνον που λειτούργησε έτσι γιατί σκέφτηκε πολιτικά, διακρίνοντας την στρατηγική της απασχόλησης από εκείνη του αντιπληθωρισμού, καταλήγοντας πως κατεστραμμένες οικονομίες δεν μπορείς να αναπτύξεις με την δεύτερη, εάν ενδιαφέρεσαι να διατηρήσεις ένα πλουραλιστικό κοινοβουλευτικό σύστημα και όχι να εγκαθιδρύσεις χούντα, ή οποιοδήποτε άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς. Έλα, όμως, που σήμερα οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να παίξουν παρόμοιο ρόλο στην Ευρώπη, επικεντρώνοντας στην Ελλάδα και ίσως στην Ιταλία το ενδιαφέρον τους! Έλα, που ο μόνος παράγοντας που θα μπορούσε να παίξει αναλογικά με τους βορειοαμερικανούς ως προς αυτούς τον ίδιο ρόλο για την Ελλάδα, είναι η Γερμανία, η οποία, αφού σταθεροποιήθηκε την δεκαετία του ’50 μέσω της στρατηγικής της απασχόλησης, πέρασε ορθολογικά για την παραγωγική της διάσταση στον αντιπληθωρισμό, επιχειρώντας σήμερα να τον επιβάλλει ως ηγεμονικό μοντέλο σε ολόκληρη πλέον την Ευρώπη! Σε μια Νέα Ευρώπη βασισμένη στον γερμανικό Νεο-ηγεμονισμό, που θεμελιώνεται στην λιτότητα και τον αντιπληθωρισμό και αποτελεί μία οικονομική σύλληψη για την ενοποίηση της Ευρώπης, που λες και βγήκε από τα συρτάρια του Χίτλερ! Ποτέ μέχρι τώρα, αναγνώστη μου, δεν δοκίμασα τέτοιο παραλληλισμό, αν και ως μελετητής της γερμανικής πολιτικής και οικονομικής ιστορίας, θα μπορούσα να τον έχω δοκιμάσει νωρίτερα, αναφερόμενος μάλιστα σε γεγονότα που θα τον δικαιολογούσαν απολύτως. Δεν το έκανα και δεν θέλω να αναγκαστώ να το κάνω, καθώς πιστεύω ότι δεν είναι πολιτικός τρόπος για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, της ευρωπαϊκής κρίσης και του φλέγοντος ελληνικού Κοινωνικού Ζητήματος. Ωστόσο, η αλήθεια είναι μία και μοναδική. Η Ελλάδα πρέπει να οδηγηθεί αμέσως σε μία τέτοια μεταβολή του πολιτικού της συστήματος, που θα εξαναγκάσει την γερμανική κυβέρνηση να αλλάξει στάση και να στραφεί σε στρατηγικές απασχόλησης και όχι αντιπληθωρισμού, σε κάποιες χώρες που έχουν ουσιαστικά καταρρεύσει, με πρώτη και επείγουσα περίπτωση την Ελλάδα. Και αυτό για το δικό τους συμφέρον και στον βαθμό που ενδιαφέρονται για την σταθερότητα στην Ευρώπη. Έτσι όπως εννοούν και προπαγανδίζουν την σταθερότητα οι έλληνες καραγκιόζηδες πολιτικοί της δεξιάς, της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, στην βάση του αντιπληθωρισμού και της λιτότητας, που δήθεν ορθολογικοποιεί την εθνική οικονομία, γίνονται βομβιστές στην χώρα τους, τοποθετώντας παράλληλα μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του ελληνικού πολιτικού συστήματος και της πλουραλιστικής δημοκρατίας στον τόπο μας. Αυτά, διότι πλέον εδώ που φτάσαμε θα πρέπει να μιλήσουμε με μία πολιτική μεν, σκληρή γλώσσα δε, για να συνεννοηθούμε…