Ανώμαλη προσγείωση

21:03 28/2/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΗΝ…πάθαμε. Ομαδικά, εθνικά,συνολικά. Αφημένοι στο κυνήγι της ευτυχίας, την αναζητήσαμε στην ύλη και στηνκαλοπέραση. Όπως τη νιώθαμε οι πολλοί της ευμάρειας, περιφρονώντας τους ολίγουςτου πνεύματος. Και, βέβαια, η λύσσα για καλοπέραση συνορεύει με την περιφρόνησητου διπλανού, αγκαλιάζει την πλεονεξία και αγγίζει την απάτη.ΔΕΝ θασυνεχίσουμε…φιλοσοφώντας. Ούτε είναι πολιτική η πρόθεσή μας, για να.......δικαιολογήσουμε είτε να απορρίψουμε την γνωστή ρήση του κ. Πάγκαλου. Απλέςσκέψεις καταθέτουμε, στεγνές από σκοπιμότητα και χωρίς επίχρισμα κομματικό πουφτιασιδώνει κι άλλοτε μουντζουρώνει.
ΔΕΝ το πήραμε, λοιπόν,χαμπάρι πως ζούμε με δανεικά και ξεσαλώσαμε. Δεν μας ενημέρωσαν, για τουςδικούς τους λόγους, οι πολιτικοί και κάναμε την κορόιδα. Πάμε πίσω (όχι,βέβαια, στην μετεμφυλιακή Ελλάδα της πείνας) και βλέπουμε τον έλληνα τηςφτώχιας, συνετό και μετρημένο. Να μετράει τα λόγια και τις μπουκιές του και ναονειρεύεται. Και ήρθε η αλλαγή σχεδόν σαν έκρηξη που κάλυψε τις ανάγκες και τηφαντασία του. Ήρθε η ώρα και (π.χ.) παρατάει το χωράφι η αγρότισσα που ξύπναγεμεσάνυχτα για τα καπνά και σπεύδει στο “Μπόντι λάιν», κλείνει ραντεβού με τηνκομμώτρια και αλλάζει μοντελάκια. Και, βέβαια, το δικαιούτο έναντι μιας άλλης(της πλουτοκρατίας που θα’ λεγε και το ΚΚΕ) που ποτέ της δεν δούλεψε, ωστόσο, η«επανάσταση» έχει το τίμημα και, τελικά, τα θύματά της. ΤΙ άλλο απόλαυσε ο μέσοςέλληνας με νοοτροπία νεόπλουτου που όλα τα δικαιούται εύκολα και σύντομα,πεσμένος με τα μούτρα στα δικά του και με τα νώτα του στα σοσιαλιστικά; Καμιάδεκαριά ζευγάρια παπούτσια και τριανταριά πουκάμισα, 2-3 συσκευές τηλεόρασηςστο σπίτι και δεύτερο αυτοκίνητο, απόθεμα για λάδωμα των λαδωμένων και κάτιτιςγια τα…μπουζούκια. ΣΤΟΝ κόσμο της αφθονίας καιτης (α)χορτασιάς, ξεχάσαμε το παρελθόν της στέρησης, με τα δεδομένα, τιςσυνήθειες και την ψυχολογία του συμβιβασμένου. Νιώσαμε την έκρηξη, τηναπολαύσαμε, ωστόσο, με τη λάμψη της δεν είδαμε τον καπιταλισμό που ενέδρευε καιτην κλεψύδρα που τελειώνει. Μας τα’ δωσε απλόχερα ο καπιταλισμός κι ήρθε η ώρανα μας τα πάρει πίσω. Σε πλημμυρίδα η ζωή μας, που τώρα νιώθει τη μελαγχολίατης άμπωτης. Με την ελληνική μοναδικότητα στην υπερβολή και την αταξία, πουδυσχεραίνει την προσγείωση. Ανώμαλη, απρόσμενη και επικίνδυνη, πλην αναγκαστικήκαι αναγκαία. Αυτά, όταν ξοδεύεις περισσότερα εκείνων που παράγεις ατομικά,συνολικά, εθνικά.