Εγιναν οι ευρωπαίοι πολίτες ρωσόφιλοι ή ……..

15:21 18/4/2014 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Στο χθεσινό “Spiegel online” υπάρχει ένα άρθρο με τίτλο: «η νοσταλγία για τον ισχυρό άνδρα-Γιατί πολλοί γερμανοί θαυμάζουν τον Πούτιν». Ο γερμανός αρθρογράφος Jan Fleischhauer κάνει μια αντικειμενική (προσπαθεί τουλάχιστον κόντρα στην επιθυμία του)ανάλυση με βάση τα σχόλια των αναγνωστών των γερμανικών εφημερίδων και...... διαπιστώνει ότι «κόντρα στα περισσότερα ρεπορτάζ των γερμανικών ΜΜΕ, που είναι εναντίον του Πούτιν και της πολιτικής του στην Ουκρανία, πολλοί γερμανοί θαυμάζουν τον Πούτιν,

δικαιολογούν τη στάση του στην Ουκρανία» και εξηγεί τους λόγους:Πρώτον, γιατί τα έβαλε με τους φασίστες της πλατείας Maidan και δεύτερον, γιατί τα έβαλε με τους αμερικανούς και όλη την Ευρώπη που οι ηγέτες τους σε όλα τα θέματα ακολουθούν τη βούληση των αμερικανών( οι οποίοι μέχρι χθες τους κατασκόπευαν όλους) ως υποτελείς. Ο δημοσιογράφος-σχολιαστής Jan Fleischhauer με σπουδές στη φιλοσοφία, λογοτεχνία και οικονομία, διακρίνει σ’ αυτήν τη στάση των απλών γερμανών πολιτών, που μόνο ρωσόφιλοι δεν είναι, «την ανάγκη να ταυτιστούν με τον ισχυρό άνδρα Πούτιν ο οποίος εκφράζει το καταπιεσμένο προσωπικό τους εγώ». Αυτό δηλαδή που νιώθει κάθε απλός πολίτης στη δουλειά και στις καθημερινές συναλλαγές του με το πανίσχυρο ανώνυμο κράτος. Το πιο αξιοπερίεργο είναι ότι ο Jan Fleischhauer, που είναι οικονομικός ανταποκριτής στο Βερολίνο και παλαιότερα στη Νέα Υόρκη, διαπιστώνει παρόμοια στάση ακόμα και σε πολλούς οικονομικούς παράγοντες και όχι μόνο στα φόρα αναγνωστών και στις μπυραρίες. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ είπε επανειλημμένα ότι το πρόβλημα της Ουκρανίας το δημιούργησε η Δύση. Προχθές, ένας βουλευτής της γερμανικής αριστεράς(Die Linke) είπε ότι πολλοί γερμανοί δημοσιογράφοι είναι σε μισθολογική λίστα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Το κόμμα του βεβαίως, όπως αναμενόταν, χαρακτήρισε αυτή τη δήλωση προσωπική υπόθεσή του. Θα πρέπει όμως να είναι κάποιος από αφελής μέχρι ανόητος για να πιστέψει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Όταν στην Αρχαία Ελλάδα, αθηναίοι, Σπαρτιάτες, Θηβαίοι, Μακεδόνες, μέχρι και Πέρσες, έδιναν μάχες για να επηρεάσουν το Μαντείο των Δελφών, το οποίο επηρέαζε την κοινή γνώμη όπως σήμερα τα ΜΜΕ, θα πρέπει να υποθέσει ότι οι σημερινές μυστικές υπηρεσίες ξοδεύουν δισεκατομμύρια για παρακολουθήσεις και προπαγάνδα και δεν δίνουν μερικά εκατομμύρια σε δημοσιογράφους. Στον διεθνή αγώνα για ζώνες οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής υπεροχής, κάθε μέσο είναι ευπρόσδεκτο για όλα τα κράτη. Και οι γερμανοί δημοσιογράφοι δεν είναι αδιάφθοροι. Η μόνη διαφορά τους από πολλούς δικούς μας «δημοσιογράφους», είναι ότι εκείνοι σέβονται περισσότερο το λειτούργημά τους και κάνουν και κάποιο αντικειμενικό ρεπορτάζ. Εάν λοιπόν και οι έλληνες δημοσιογράφοι δούλευαν όπως οι γερμανοί, δε θα είχαμε πολλά από τα σημερινά προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία ή καλύτερα το 80-90% της ελληνικής κοινωνίας, γιατί δε νομίζω να ταλανίζουν και τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Εάν και οι έλληνες δημοσιογράφοι έβλεπαν ότι, η χρυσή αυγή δεν πήρε πολύ περισσότερους ψήφους σε περιοχές με έντονη παρουσία μεταναστών αλλά σε εργατικές συνοικίες με έντονη παρουσία νεολαίας που βλέπουν τους γονείς τους ανήμπορους και αδύναμους να τρώνε σφαλιάρες και αφουγκραζόταν ολόκληρες παρέες νέων να δηλώνουν πως θα την ψηφίσουν επειδή είναι εναντίον όλων, επειδή είναι κατά του συστήματος και ότι θεωρούν τον Παπαδόπουλο και τον Χίτλερ γενναίους πολιτικούς άνδρες, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που είμαστε. Δίνοντας στη χρυσή αυγή φωνή έκφρασης για να κόψουν ψήφους από τη ΝΔ ή γιατί, όπως ο γκουρού των νεοφιλελευθέρων Χάγιεκ, πιστεύουν ότι ο φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά το τελευταίο προπύργιο του καπιταλιστικού συστήματος πριν την κατάρρευσή του, έβαλαν τη χρυσή αυγή του 0,3% στο σαλόνι της «δημοκρατίας». Οι ευρωπαίοι πολίτες λοιπόν δεν έγιναν αίφνης ρωσόφιλοι, ούτε φασίστες. Απλώς, θεωρούν ότι οι ηγέτες τους είναι τσάτσοι των αμερικανών και των τραπεζιτών και γι αυτήν την εξέλιξη τα ΜΜΕ έπαιξαν τον πιο βρώμικο ρόλο μετά τη δεκαετία του 20.