Ενας αχθοφόρος της ζωής

Tου Παντελη Μπουκαλα
Δεν ξέρω πόσο κοντά στην αλήθεια βρίσκονται κάποιες υποθέσεις πως ο άνθρωπος έμαθε να μιλάει τραγουδώντας ή τέλος πάντων όταν πήρε την απόστασή του από τις χειρονομίες και τις μονοσύλλαβες κραυγές καλλιέργησε τη γλώσσα του προπάντων με το τραγούδι. Ο, τι κι αν ισχύει, όπως δεν μπορούμε να φανταστούμε το γένος των ανθρώπων δίχως τη φωτιά, έτσι δεν μπορούμε να το φανταστούμε και δίχως το τραγούδι, στις αμέτρητες εκδοχές του - σαν αφήγηση, νανούρισμα, μοιρολόι, ερωτικό κάλεσμα, θούριο, ύμνο στ’ αστέρια και στους θεούς τους. Δεν τα σκεφτόμαστε όλα αυτά όταν τραγουδάμε, δεν
υπάρχει λόγος· μας αρκεί η μαγεία να νιώθουμε απολύτως δικό μας κάτι όμορφο, πλασμένο από ξένα χέρια και μυαλά. Κι όταν μας παίρνει το μεράκι, μαύρο ή φωτεινό, δεν σκεφτόμαστε ποιανού τα λόγια λέμε και ξαναλέμε υιοθετώντας τα και ποιανού η μουσική μάς συντροφεύει εκείνη τη στιγμή. Σε πιο ήρεμες περιστάσεις, μνημονεύουμε βέβαια και τον στιχουργό και τον συνθέτη και τον πρώτο εκτελεστή. Αν η δουλε
Keywords
Τυχαία Θέματα