Ένας πόλεμος χωρίς απαντήσεις

17:35 23/3/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

 Γράφει ο Θάνος Δημάδης

Διαχρονικά, κάθε Αμερικανός Πρόεδρος ακολουθεί το δικό του δόγμα εξωτερικής πολιτικής. Είτε υιοθετεί ένα καινούργιο είτε συνεχίζει να εφαρμόζει το δόγμα που κληρονόμησε από τον προκάτοχό του άλλοτε με κάποιες παραλλαγές ή προσθήκες.

Έτσι επί προεδρίας Ρέιγκαν αλλά και αργότερα, το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής υπαγόρευε την εμπλοκή της χώρας σε μία στρατιωτική επιχείρηση- και δη υπερατλαντική- μόνο όταν διακυβεύονταν σαφή και ζωτικής σημασίας στρατηγικά της συμφέροντα. Δέκα χρόνια νωρίτερα ο Πρόεδρος Μπους υιοθέτησε το δικό δόγμα που έλεγε

ότι η Αμερική οφείλει να παρεμβαίνει στρατιωτικά εναντίον των τρομοκρατών, που βρίσκονται σε χώρες του εξωτερικού, αντί να περιμένει να αντιμετωπίσει τους τρομοκράτες όταν αυτοί φθάσουν σε εγχώριο έδαφος. Σήμερα ο Πρόεδρος Ομπάμα, με αφορμή της στρατιωτική επιχείρηση στη Λιβύη, καινοτομεί εισάγοντας το δόγμα που λέει ότι όταν υπάρχει θέμα εγκλημάτων ενός εξουσιαστικού καθεστώτος κατά των πολιτών της χώρας του, η Αμερική μπορεί να εξαπολύσει στρατιωτική παρέμβαση στο ξένο αυτό έδαφος, αλλά σε περιορισμένη κλίμακα και σίγουρα χωρίς την εμπλοκή χερσαίων δυνάμεων,

Στην προκειμένη περίπτωση της Λιβύης, αυτό το δόγμα "μπάζει" από παντού. Και σε αυτό το συμπέρασμα συναινούν πολλοί Αμερικανοί αναλυτές. Κατά πρώτον, υπάρχει ακόμα μετέωρο το ερώτημα γιατί η Αμερική ενεπλάκη σε αυτόν τον πόλεμο από τη στιγμή που δεν διακυβεύονται στρατηγικής σημασίας συμφέροντα για την ίδια. Αν κάποιος υποθέσει ότι το πετρέλαιο είναι το κίνητρο, υπάρχει η ανταπάντηση ότι αυτός............ είναι σίγουρα ένας ζωτικός λόγος να παρέμβει όχι η Αμερική, αλλά χώρες όπως η Γαλλία, η Βρετανία και η Ιταλία, οι οποίες εκτός των άλλων έχουν κάθε δικαίωμα να φοβούνται και για μία πιθανή πλημμυρίδα μεταναστευτικών ροών που είναι πολύ πιθανόν να προκύψουν από την Λιβύη. Την Αμερική, αντίθετα, αυτό που την "καίει" είναι να υπάρχουν ελεύθερες ροές πετρελαίου μέσω των στενών του Ορμούζ και της σταθερότητας της Αραβικής χερσονήσου. Και το ξέσπασμα μίας κρίσης σε αυτήν την περιοχή, θα βρει τις αμερικανικές δυνάμεις διεσπαρμένες από την μία μεριά στο Ιράκ, την άλλη στο Αφγανιστάν και την τρίτη, τώρα, φορά στη Λιβύη, με αποτέλεσμα η Αμερική να μην έχει τις απαιτούμενες στρατιωτικές πηγές για να την διαχειριστεί.

Αρχικά μας είχε δημιουργηθεί η αίσθηση ότι η Αμερική από τη στιγμή που έδωσε το πράσινο φως γι' αυτήν την στρατιωτική επιχείρηση, ήξερε και που βάδιζε και που ήθελε να πάει. Αντίθετα, όσο περνούν τα 24ωρα, διαπιστώνουμε ότι όχι μόνο δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο αλλά ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική βαδίζει πλήρως στα τυφλά. Όλα τελούν υπό μία αοριστολογία και ασάφεια χωρίς να είναι ξεκάθαροι ούτε οι πολιτικοί ούτε οι στρατιωτικοί στόχοι αυτής της επιχείρησης. Ακόμα ο Μπάρακ Ομπάμα και οι Αμερικανοί αξιωματούχοι δε έχουν απαντήσει σε πολύ βασικά και συγκεκριμένα ερωτήματα. Κατά πρώτον, ποιος είναι ο στρατιωτικός στόχος; Να σκοτωθεί ο Καντάφι; Να αφήσουν τον Καντά