Ενίοτε και με τον διάβολο (είσαι αναγκασμένος να) συμπορεύεσαι…

15:06 21/1/2020 - Πηγή: Kafeneio-gr

Μπορείς να μείνεις μόνος σου, λειτουργώντας με ηθικά κριτήρια, χωρίς να σε σβήσουν από τον χάρτη το άλλο πρωί;

Η δήλωση του Νίκου Φίλη στο «Βήμα» για τον Χαφτάρ («Δεν μπορούμε να συνεργαζόμαστε με πρόσωπα που η Διεθνής Αμνηστία κατηγορεί για εγκλήματα πολέμου») αναρριπίζει σκέψεις και συζητήσεις για ένα μείζον θέμα: τις συμμαχίες, τα μέτωπα και εν γένει την...

εξωτερική πολιτική των χωρών, ειδικά των μικρών, όπως η χώρα μας.

Αν γίνει δεκτή η λογική

του Φίλη, λογική που εδράζεται σε σεβαστά ηθικά κριτήρια, σχεδόν με κανέναν δεν θα έπρεπε να συνεργαζόμαστε. Ούτε να είμαστε στο ΝΑΤΟ, ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε να έχουμε αλισβερίσια με το Ισραήλ, την Αίγυπτο , τη Ρωσία και τις ΗΠΑ γιατί όλοι έχουν τα χέρια τους βαμμένα με αίμα.

Όλοι! Μεγάλοι και μικροί, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Οι μεγάλοι απομυζούν ληστρικά ολόκληρες περιοχές της υφηλίου, λειτουργούν αποικιοκρατικά, μπουκάρουν στρατιωτικά όπου τους καλεί το συμφέρον τους, πουλάνε όπλα, ανάβουν φωτιές με τοπικούς πολέμους για να πουλάνε κι άλλα όπλα, κόβουν την υφήλιο σε φέτες, και δημιουργούν σφαίρες επιρροής με χώρες απολύτως εξαρτημένες.

Χρειάζονται τάχα υπομνήσεις για το αιματόεν παρελθόν αλλά και το παρόν των μεγάλων; Όχι βέβαια. Γνωστός τοις πάσι ο βίος και η πολιτεία τους. Από παλιά μέχρι σήμερα. Αλλά και μικρές χώρες ή κάποιες που δεν εμπλέκονται τώρα σε πολέμους, έχουν πλούσιο ιστορικό επεμβάσεων, αίματος και αγριοτήτων. Ενδεικτικώς: Ισπανία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ιταλία κ.α.

Όσο για τους σημερινούς, συμμάχους και αντιπάλους, που εμπλέκονται στο Λιβυκό, στα ενεργειακά και στα λοιπά της περιοχής, εκεί να δεις τι πρόβλημα αντιμετωπίζουν τα ηθικά κριτήρια: αμερικανόθρεφτος ο Χαφτάρ αλλά τα βρήκε με τον Πούτιν και διατηρεί άριστες σχέσεις με τον αλ Σίσι της Αιγύπτου, τον οποίον στηρίζουν οι Αμερικανοί (και η Σαουδική Αραβία). Και ο οποίος πήρε την εξουσία με πραξικόπημα εναντίον του Μόρσι, και αργότερα κέρδισε τις εκλογές με 97% φιμώνοντας την αντιπολίτευση-ισλαμική και φιλελεύθερη.

Το Ισραήλ, πανίσχυρο με τις πλάτες της Αμερικής, το μεν αντιμετωπίζει δυναστικά και αιματηρά τους Παλαιστίνιους, το δε νιώθει-και είναι-απειλούμενο ως κράτος από το Ιράν και άλλους ορκισμένους εχθρούς του στην περιοχή. Δεν παύει, όμως, να διατηρεί καλές σχέσεις με κάποιες αραβικές χώρες, με τους Κούρδους και παλιότερα με την Τουρκία.

Για την Τουρκία τα ξέρουμε. Και τα ματωμένα χέρια της και το οθωμανικό της όραμα και πόσο την χρειάζονται οι μεγάλοι. Δεν χρειάζονται περισσότερα. Όπως και για την Ρωσία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και, φυσικά, τις ΗΠΑ. Και τώρα, πες μου εσύ: με ποιους να πας και ποιους ν΄ αφήσεις; Και πως μπορείς να μείνεις μόνος σου, λειτουργώντας με ηθικά κριτήρια, χωρίς να σε σβήσουν από τον χάρτη το άλλο πρωί;

Είναι αυτό που δεν καταλαβαίνει το ΚΚΕ και θέτει με τον τρόπο της η λογική του Νίκου Φίλη. Όμως είναι αυτό που κατάλαβε εγκαίρως ο Τσίπρας. Και γι΄αυτό ανοίχτηκε στην Αίγυπτο και στο Ισραήλ. Με διεύρυνση των ανοιγμάτων και των συνεργασιών που είχαν εγκαινιάσει και προχωρήσει οι προηγούμενοι (Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς).

Και καλά έκανε. Όπως και στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, για τις οποίες έχουν να λένε οι Αμερικανοί, κάπως έκπληκτοι και σίγουρα ευχαριστημένοι από την στάση της αριστερής κυβέρνησης Τσίπρα. Να το ξαναπούμε: Καλά έκανε. Γιατί κατάλαβε ότι χώρα δεν είναι Κουμουνδούρου.

Είναι χώρα μικρή και πτωχευμένη, χώρα σε μια δύσκολη περιοχή, με δεδομένες συμμαχίες και σχέσεις (ΝΑΤΟ, ΕΕ) που δεν μπορείς να αλλάξεις. Και μ΄ έναν γείτονα που βρυχάται, φοβερίζει, εκστρατεύει, σκοτώνει και αλαζονεύεται, έχοντας αποκτήσει δύναμη και πλάτες.

Επομένως, περί ρεαλισμού ο λόγος. Που φέρει εγγενώς και σπέρμα κυνισμού. Δεν παραπέμπει σε δυνατότητες επιλογής ο ρεαλισμός. Τις αποκλείει. Έστω, τις περιορίζει δραστικά. Και σαφώς υποχρεώνει σε υποχώρηση από κάποιες αρχές, καθώς και σε πικρό παραγκωνισμό ηθικών κριτηρίων, όταν μιλάμε για την εξωτερική πολιτική, τις συμμαχίες, τις δυνατότητες της χώρας και τις υπέρτερες δυνάμεις που ορίζουν ωμά τις εξελίξεις σε παγκόσμια κλίμακα.

Ασφαλώς και υφίστανται κάποιες δυνατότητες για ελιγμούς και αξιοποίηση ευκαιριών, ώστε να μην υπάρχεις δεδομένος στην διεθνή σκηνή. Δηλαδή, αφοπλισμένος από χέρι και εσαεί εξαρτημένος. Αλλά είναι λίγες οι δυνατότητες αυτές. Όμως προϋποθέτουν επεξεργασμένη εξωτερική πολιτική και εθνικό σχέδιο μακράς πνοής.

Δυστυχώς, τίποτε από τα δύο δεν διέθετε η χώρα μας. Ούτε διαθέτει. Όμως οι καιροί ου μενετοί...

Γιάννης Τριάντης
Πηγή: newpost.gr