Φωνάζει ο κλέφτης (εξαιρετικό)

19:07 8/5/2015 - Πηγή: Kafeneio-gr

Πρώτη φορά δεν έχουν πρόσβαση στην "κουτάλα" και αυτό τους δημιουργεί στερητικό σύνδρομο

Δήμος Χλωπτσιούδης στο TVXS

Η αμετροέπεια των εκφραστών του παλαιού δικομματισμού - που αισθάνονταν ανίκητος και διακρίθηκε για τη συγκάλυψη σκανδάλων του «αντιπάλου»...
- είναι φανερή σε όλους. Με ύφος που ξεχειλίζει αλαζονεία και μνήμη χρυσόψαρου για τον προσωπικό τους ρόλο στην πολιτική ιστορία του τόπου και για το ρόλο των ρόλο

των κομμάτων τους στις εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας, υιοθετούν την πλέον λαϊκιστική εκδοχή της πολιτικής ρητορείας.

Φτάσαν δε στο σημείο να επικαλούνται τους άνεργους νέους, τους φτωχούς και τα καταστήματα, την οικονομική κατάντια της χώρας. Τόσο η ρητορική τους όσο και το ύφος τους κινούνται σε ένα πρωτόγνωρο επίπεδο. Η κατάντια των πλέον ισχυρών εκπροσώπων των δύο κομμάτων στην ελληνική Μεταπολίτευση είναι χαρακτηριστική.

Θα λέγαμε ότι η τακτική αυτή είναι οργανωμένη αν πιστεύαμε ότι υπάρχει περίπτωση τα δύο πρώην συνεργαζόμενα κόμματα να συνεννοηθούν. Και τούτο διότι διακρίνεται ένας λανθάνον ανταγωνισμός μεταξύ Λοβέρδου, Βενιζέλου και Γεωργιάδη, Μητσοτάκη, Κικίλια και Δένδια... Με διάφορες αφορμές βλέπουμε την επιθετική ρητορική με σαφή στόχο να κερδίσουν τις εντυπώσεις μέσω της έντασης και του λαϊκισμού.

Είναι η περίοδος που μετά την πανωλεθρία αναζητούν διεξόδους - μέσα από μία προκλητική και αμνήμονη ρητορική - να συσπειρώσουν ψηφοφόρους (με την αμέριστη συμπαράσταση των μίντια) και να προβληθούν ως δελφίνοι για την ηγεσία του κόμματος. Είναι οι ίδιοι που πιέζουν με κάθε τρόπο την κυβέρνηση να συρθεί σε πλήρη υποχώρηση. Επενδύοντας στην τρομολαγνεία, στην καταστροφολογία και στην προηγούμενη «επιτυχία» του προγράμματός τους, δημιουργούν συνειδητά ένα εκδικητικά εύφλεκτο πολωτικό περιβάλλον. Και βέβαια οι δημοσιογράφοι δε φαίνονται να αντιδρούν, αλλά συντηρούν την τεχνητή πόλωση.

Αν προ ετών/μηνών η πόλωση ήταν κοινωνική, τούτη γεννιόταν από τα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα που έφερε η κρίση και στηρίζονταν σε κινήματα αλληλεγγύης και συσπείρωσης με -ασυνείδητα συχνά- ταξικά χαρακτηριστικά. Σήμερα η προσπάθεια γίνεται σε μιντιακό επίπεδο, απλά και μόνο για να διαμορφωθεί (μαζί με άλλα) ένα κίνημα αντικυβερνητικό στον κόσμο. Αλλά δεν παύει να είναι ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα. Όλο και κάποιος θα πεισθεί…

Βέβαια τα δύο κόμματα δεν μπορούν να υποστηρίξουν υποθετικά κινήματα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Όχι μόνο είναι ενάντια σε κάθε ιδεολογική τους υπόσταση, αφού θα χάσουν το ρόλο του εκλεκτού/άριστου και θα εκχωρήσουν δικαιώματα σε πολίτες, αλλά και επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να συσπειρώσουν σε διαδηλώσεις (πόσο μάλλον σε κινήματα) παρά μόνο λίγες δεκάδες στελεχών μελών τους.

Και επειδή αυτό το γνωρίζουν, επιλέγουν το γνώριμο δρόμο της επιθετικής φλυαρίας με το ύφος του παντογνώστη. Επενδύουν στην ένταση και την καταστροφολογία, επειδή ακριβώς αδυνατούν να παραδεχτούν ότι η πολιτική τους είχε ταξικά χαρακτηριστικά και εξυπηρετούσε τα συμφέροντα εκείνου του μονοψήφιου ποσοστού που αύξησε τα πλούτη του μέσα στην κρίση.

Και η επιθετική ρητορεία σε συνδυασμό με την πρόκληση επεισοδίων στη Βουλή στόχο έχει ακριβώς να κρύψει τη συμμετοχή τους στο πλευρό των αντιπάλων στον οικονομικό πόλεμο που ξέσπασε προ ετών. Είναι το τελευταίο μέσο που διαθέτουν προκειμένου να περισώσουν ό,τι μπορούν από την αξιοπρέπειά τους όταν συνειδητά επέλεγαν το δρόμο της διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας προκειμένου να ενισχυθούν οι πολυεθνικές ελίτ και η εθνική αστική τάξη. Είναι η τακτική του «φωνάζει ο κλέφτης» προκειμένου να τρομάξουν οι πολίτες και να δημιουργηθεί ένταση, αποκρύπτοντας τις συνέπειες της δικής τους πολιτικής