Γιατί το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να σώσει τη χώρα

09:44 15/6/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης

Ζούμε ιστορικές στιγμές, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Η χώρα προσέρχεται στις κάλπες μουδιασμένη, εθνικά ταπεινωμένη, με αβεβαιότητα για το μέλλον. Ο δικομματισμός έχει αλλάξει μορφή με τον ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία κλείνοντας έτσι ένα κύκλο της Μεταπολίτευσης.
Από την 7η Μαΐου μέχρι τώρα, η χώρα μοιάζει να έχει πατήσει το ..........
πλήκτρο «pause». Η οικονομία είναι παγωμένη και τίποτα δεν κινείται

μέχρι την διεξαγωγή των εκλογών και τον σχηματισμό κυβέρνησης. Στο διάστημα αυτό οι πολιτικές δυνάμεις έχουν επιδοθεί σε ένα πρωτοφανή πολιτικό πόλεμο τόσο χαμηλού επιπέδου που νομίζω (και ελπίζω) ότι προσβάλλει τη νοημοσύνη κάθε εχέφρονα πολίτη.
Με σποτάκια τελείως παρωχημένης αισθητικής και πολιτικής συνθηματολογίας, ύβρεις και αφόρητες γενικεύσεις, το πολιτικό προσωπικό αποδεικνύεται όχι απλά κατώτερο των περιστάσεων αλλά και παντελώς ανίκανο να διαχειριστεί το μέλλον της χώρας στην κρίσιμη αυτή συγκυρία.
Μπροστά στις 18 περίφημες θέσεις του κ. Σαμαρά και το πρόγραμμα του Αλέξη Τσίπρα για την αλλαγή πλεύσης και την κατάργηση του «παλιόχαρτου» αισθάνομαι πραγματικά την ανάγκη να αντιτάξω πέντε κορυφαία ζητήματα που περιμένουν -εις μάτην;- την απάντηση αυτών που διεκδικούν την ψήφο μας και αφορούν τα «αγκάθια» της ελληνικής οικονομίας.
Πρώτο και βασικό πρόβλημα του αδιέξοδου ελληνικού μοντέλου είναι ότι δεν ευνοεί τις επενδύσεις. Έχουμε μια οικονομία με κατακερματισμένες και μικρές επιχειρήσεις που χαρακτηρίζεται από υπερβολική ρύθμιση και κρατική παρέμβαση, η οποία μάλιστα γίνεται μέσα από περίπλοκες διαδικασίες αδειοδότησης και λειτουργίας. Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται να προστεθεί η απουσία χωροταξικού σχεδιασμού και χρήσεων γης και μαζί ένα περίπλοκο και -κυρίως- ασταθές φορολογικό σύστημα, το οποίο όχι μόνο αλλάζει ανάλογα με τα γούστα της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας αλλά δεν δημιουργεί προοπτικές δημιουργίας επενδύσεων μεγάλης κλίμακας.
Το δεύτερο μεγάλο αγκάθι βρίσκεται στον μεγάλο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα. Δεν μιλάμε απλά για ένα ογκώδες Δημόσιο σε σχέση με το μέγεθος της χώρας και της οικονομίας αλλά για ένα δαιδαλώδες σύστημα οργανισμών που προσφέρει χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες, το οποίο δεν είναι σε θέση να προσελκύσει στελέχη του ιδιωτικού τομέα και μαστίζεται από αλληλοεπικάλυψη ευθυνών και χαμηλή αποδοτικότητα. Σε αυτά πρέπει να προστεθεί η απουσία μηχανογράφησης και ελέγχου των δαπανών που δημιουργεί ένα αφόρητο σύστημα το οποίο επηρεάζει καθοριστικά την παραγωγικότητα του ιδιωτικού τομέα.
Ακόμα, η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύεται το εργατικό της δυναμικό και τις τεράστιες δυνατότητες που αυτό έχει. Οι εργοδότες εξακολουθούν να μην έχουν κίνητρα για προσλήψεις λόγω του δύσκαμπτου νομικού πλαισίου και της στρεβλής λειτουργίας της διαιτησίας, ενώ δεν υπάρχει επαρκής διασύνδεση των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις. Μια ενδεικτική ματιά στους πίνακες του ΟΟΣΑ επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα παρουσιάζει την χαμηλότερη κιν