Η ανάσχεση της Δημοκρατίας

11:09 4/4/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Μαυροζαχαράκης Μανόλης

H κρίση της πολιτικής εκφράζεται μέσα από την υποβάθμιση τηςαντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των θεσμών της. H αμφισβήτηση της πολιτικής ως συλλογικού αγαθού συναντά την κρίση τηςΔημοκρατίας. Όταν η Δημοκρατία χάνει τη σχετική αυτονομία της που την διακρίνει σε περιόδους ομαλότητας και τα.........αστικά κόμματα συνενώνονται στο επίπεδο της εξουσίας εγκαταλείποντας τα μεταξύτους διακριτικά γνωρίσματα σηματοδοτείται μια βαθιά κρίση και παρακμή τηςκοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Με τη μετάθεση όλο και περισσότερο του κέντρου

βάρους στηνεκτελεστική εξουσία ανατρέπονται οι λειτουργίες του αστικού κοινοβουλευτικούπολιτεύματος με το αιτιολογικό ότι αποτελούν εμπόδιο για το ξεπέρασμα τηςκρίσης και τη λήψη αποτελεσματικών μέτρων. Η κρίση της Δημοκρατίας που διαπερνά όλεςτις χώρες της Ευρώπης και ιδιαίτερα την χώρα μας γίνεται ιδιαίτερα εμφανής στα κύτταρα των κοινωνιών, στην οικογένειακαι στα άτομα. Εάν ρωτήσει κανείς κάποιον τυχαίο Έλληνα, για τις ολέθριες επιπτώσεις της κρίσης, είναι προφανές ότι δεν θα εστιάσει μόνο στην φτώχεια και στην ανεργία,αλλά δεν θα παραλείψει να τονίσει ότι ο ελληνικόςλαός του στερείται πλέον του δικαιώματος λόγου, δηλαδή μεγάλου μέρους τηςκυριαρχίας του. Εάν θέσει κανείς την ίδια ερώτηση σε έναν Γερμανό βουλευτήαυτός θα απαντήσει ότι δεν είναι πλέον ελεύθερος να αποφασίσει και αναγκάζεταινα συμφωνήσει μετο επόμενο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα. Όπως φαίνεται λοιπόν η συνεχιζόμενηκρίση, υπονομεύει σταδιακά τη δημοκρατία. Κανένας πολίτης στην Ευρώπη και σχεδόν κανέναςπολίτικός δεν είναι διατεθειμένος να στηρίζει στο διηνεκές την χώρα μας, χωρίςαπτά αποτελέσματα. Η πολιτική που επιβάλλεται σε όλη την Ευρώπη από τον νεοφιλελεύθεροκαι νεοσυντηρητικό συνασπισμό εξουσίας υπό τον μανδύα της αντα γωνιστικότηταςέναντι των αναδυόμενων πόλων τηςδιεθνούς οικονομίας μεταφράστηκε στηνχώρα μας με την ομηρία όλων των πολιτικών σχηματισμών εξουσίας ανεξαρτήτως τωνπροθέσεων τους. Ειδικότερα γίνεται όλο κι πιο φανερό ότι η συγκεκριμένη πολιτικήαντιμετώπισης της κρίσης, δεν είναι μια πορεία διάσωσης και εξόδου ούτε άρσηςτων χρόνιων παθογενειών του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος,αλλά μια πορεία καταστροφική, βασισμένη στην κοινωνική αδικία. Η πολιτική αυτή δεν εφαρμόζεται μόνο στην Ελλάδααλλά σε όλο τον στενό πυρήνα της ΕΕ και το εργαστήριο από το οποίο προήλθε, είναιη Γερμανία. Η πολιτική αυτή εφαρμόζεται εδώ και 20 χρόνιαστην Γερμανία και μεταλαμπαδεύτηκε στις υπόλοιπες χώρες, με ένταση επιπτώσεωναναλόγως της κατάστασης στην οποία βρίσκονται τα κράτη. Στην Ελλάδα η ένταση είναι ιδιαίτερα προφανής καιέντονη διότι ουδέποτε ετέθη με σοβαρότητα το ζήτημα συνετής δημοσιονομικής διαχείρισης. Αυτή η διαπίστωση δεν περιορίζεται στην περίοδοΑνδρέα Παπανδρέου η οποία ευκόλως ενοχοποιείται από «εκσυγχρονιστές»,«νεοφιλελεύθερους», «συντηρητικούς» και «αριστερούς», Παραδόξως αυτή η περίοδο ήταν η μοναδική μετά τοδεύτερο παγκόσμιο πόλεμο