Η διαπλοκή παίζει ρέστα

19:16 15/10/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

Στην εποχή της τρόικας θα πε­ρίμενε κάποιος ότι η εγχώρια διαπλοκή θα ζούσε τις καλύ­τερες μέρες της. Οι επιτηρη­τές της ελληνικής οικονομίας - συχνά με τη χρήσιμη συμβολή επιχειρηματι­ών, μιντιαρχών και «προθύμων» από το πολιτικό σκηνικό, όπως σαφέστατα περιγράψαμε στο περασμένο φύλλο -έχουν αναλάβει να υλοποιήσουν τα πιο τρελά τους όνειρα:♦ Διάλυση του κράτους και παράδοση των λειτουργιών του, ακόμη και των πιο ζωτικών, στον ιδιωτικό τομέα.♦ Γενικό ξήλωμα των εργασιακών σχέ­σεων.♦ Πώληση όλων των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, από τις υπηρε­σίες και τις υποδομές μέχρι γαίες και ορυκτό πλούτο.Μέχρι

και το Μαξίμου κατάντησε αί­θουσα εκδηλώσεων και παραχωρείται - με ατραξιόν τον ίδιο τον πρωθυπουρ­γό - για την υπογραφή συμφωνιών με­ταξύ ιδιωτικών ομίλων από τις οποίες το ελληνικό Δημόσιο δεν προσδοκά να εισπράξει ούτε ένα ευρώ.Κι όμως, η εγχώρια διαπλοκή δεν περνάει τις καλύτερες μέρες της. Αντι­θέτως βλέπει ότι χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της καθώς δεν προχωρούν όλα όπως θα τα ήθελε. Κι αυτό έχει συ­νέπειες στην - μέχρι πρότινος εξασφαλισμένη - πολιτική επικυριαρχία της. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.Στη δεύτερη φάσηΓια τους λόγους που εξηγούμε στη στήλη «Κατά Βάθος» (σελίδα 2), πολλοί από τους επιχειρηματίες, ιδιαίτερα οι διαπλεκόμενοι, αυτοί δηλαδή που ζουν χάρη στο κράτος και τα χατίρια της πο­λιτικής εξουσίας, παίζουν το τελευταίο τους χαρτί για τη διατήρηση κεκτημέ­νων. Και δεν είναι άλλο από την απόπειρα, έστω την ύστατη στιγμή, να ελέγ­ξουν το πολιτικό τοπίο. Γι’ αυτό από και­ρό παίζουν με την «ιδέα» μιας «κυβέρ­νησης εθνικής ενότητας». Το κόλπο δεν περπατάει μέχρι τώρα για δύο λόγους:♦ Λόγω της άρνησης του Γ. Παπανδρέ­ου - παρά την απορριφθείσα «πρό­ταση» του ίδιου προς τον Σαμαρά το καλοκαίρι - να παραχωρήσει μερίδιο εξουσίας, ίσως και όλη την εξουσία, πριν καταρρεύσει ή βρει εύσχημη δίο­δο εξόδου.♦ Λόγω της άρνησης του Σαμαρά να συμπράξει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας υπό την πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, η οποία θα αποτελούσε το πο­λιτικό του τέλος.Ο στόχος όμως δεν εγκαταλείπεται από τα διαπλεκόμενα καμάρια μας. Τώ­ρα έχουμε περάσει στη δεύτερη φάση: αφού μια απευθείας «συνεννόηση» δεν περπατάει, ζητούν μετ’ επιτάσεως εκλογές. Το «ποντάρισμα» βασίζεται στο ότι οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν αυτοδυναμία. Άρα, έστω με τη Ν.Δ. πρώτη, μια κυβέρνηση συνεργασίας θα γίνει σχεδόν αναγκαστικά προ του οικονομικού και πολιτικού αδιεξόδου. Επισφαλής η πρόβλεψη πάντως...Η λειτουργικότητα μιας τέτοιας κυ­βέρνησης δεν είναι δεδομένη κι αυ­τό αναγνωρίζεται από όλες τις πλευ­ρές. Αυτό όμως είναι το ζητούμενο. Μια αδύναμη κυβέρνηση ενδεχομέ­νως είναι πιο ευάλωτη, άρα περισσό­τερο ελέγξιμη από τους βαρόνους της επιχειρηματικότητας και των ΜΜΕ, οι οποίοι πολύ συχνά – πέρα από το... φυ­σιολογικό – είναι οι ίδιοι.Όμως, μια κυβέρνηση συνεργασίας δεν μπορεί παρά να έχει – για λόγους αυτοπροστασίας των κομμάτων – πολ­λά εξωκοινοβουλευτικά στελέχη ή και μέλη που δεν συμμετέχουν ενεργά στα δυο μεγάλα κόμματα. Όχι μόνο επειδή δεν θα θέλουν να αναλάβου