Η Ελληνική αυταπάτη στα όρια της ύπνωσης

21:22 29/8/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Προσπαθήσαμε μέχρι σήμερα να δείξουμε ότι η ένταξη της Ελλάδας στο Ευρώ, όπως ασφαλώς επιδιώχθηκε και πραγματοποιήθηκε, ήταν εγκληματική πολιτική επιλογή. Να σκεφτείς, μόλις σήμερα - εκτός χρηματαγοράς και με χρεοστάσιο – επιχειρείται, με έναν ανορθολογικό ωστόσο οικονομικά τρόπο, απόλυτα εχθρικό προς την ευρύτερη κοινωνία, θεσμικός προσανατολισμός για ένταξη στην ευρωζώνη!
Η αυταπάτη ενός μέρους του πληθυσμού, σχετίζεται μάλλον με την έλλειψη συστηματικής γνώσης στην Εθνική Οικονομία.

Οι υπόλοιποι απλώς κάνουν την «δουλειά» τους, εξαπατώντας εαυτούς και αλλήλους. Εμείς προσπαθήσαμε να δείξουμε πως σε συνθήκες σκληρού νομίσματος, η διακύμανση της αξίας του οποίου δεν εξαρτάται από τις επιδόσεις της........... δικής σου οικονομίας, αλλά άλλων πολύ ισχυρότερων, πλεονασματικών, βιομηχανικών οικονομιών, το εθνικό (δημόσιο και ιδιωτικό) χρέος αυξάνει έμμεσα το έλλειμμα. Εξηγήσαμε πως δίχως αύξηση του εθνικού χρέους η Ελλάδα θα φτώχαινε δραματικά και απότομα μέσα στην ευρωζώνη την περασμένη δεκαετία. Η αυταπάτη της ευημερίας στην Ελλάδα στηρίχθηκε στον δανεισμό (υπό δυσμενέστερους σε κάθε περίπτωση όρους, σε σχέση με τις βιομηχανικές χώρες της Ευρωζώνης), ο οποίος ενίσχυε το χρέος με την μορφή μάλιστα του πλέον σκληρού νομίσματος στον κόσμο. Το τελευταίο πίεζε δραματικά τον προϋπολογισμό, προκαλώντας φανερά και κρυφά ελλείμματα σε μια χώρα με καταναλωτικό προσανατολισμό, συρρικνωμένο πρωτογενή τομέα και υπανάπτυχτη σύγχρονη βιομηχανική παραγωγή (:παραγωγή μεγάλης υπεραξίας / ανταγωνιστικότητα).

Αν ήθελες να αντιστρέψεις την εξέλιξη των ελλειμμάτων μέσα σε αυτή την οικονομική/παραγωγική οργάνωση θα προκαλούσες μείζονα κοινωνική κρίση. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ασφαλώς και δεν θα το αποτολμούσαν: δεν θα αυτοκτονούσε το καθεστώς! Αντίθετα όσο πιεζόταν η καταναλωτική ελληνική κοινωνία από την διάρθρωση του εμπορικού ελλείμματος, τόσο έριχναν δανεικό χρήμα στην αγορά στρεβλώνοντας τις σχέσεις εργασίας στο εσωτερικό τους και την σχέση εργασίας -κεφαλαίου, πέραν της μεγέθυνσης του κρατικού/δημόσιου υδροκεφαλισμού. Μέσα σε αυτό το καθεστώς πολιτικής ύπνωσης που οδηγούσε σε οικονομικό αδιέξοδο, η πατρωνία, η παραοικονομία και η διαπλοκή (τρία αλληλένδετα φαινόμενα) αυγάτισαν. Ο συνδυασμός των τριών ενδυνάμωσε την σπατάλη, την υπερσυσσώρευση, τις ανισότητες και την χυδαία κουλτούρα της καθημερινότητας στην πατρίδα μας.
Το πράγμα είχε φτάσει σε εξωφρενικό σημείο. Μόνο με γενικευμένη επιδότηση των δανεικών από το βιομηχανικό κέντρο θα μπορούσε να περιοριστεί ο ρυθμός αύξησης του χρέους και μακροχρονίως να αντιστραφεί η εξέλιξη των ελλειμμάτων. Μόνον που αυτό επιβάρυνε αυτό καθ΄ εαυτό το Ευρώ, το οποίο ήδη πιεζόταν από την χρηματοπιστωτική φούσκα, η οποία σχετίζεται άμεσα με τον ιδιωτικό δανεισμό. Η μόλυνση του μηχανισμού σχηματισμού ιδιωτικού χρέους, επιβαρύνει το δημόσιο χρέος, το οποίο στο βαθμό που δεν καθαρίζει από τα τοξικά του ιδιωτικού (πτωχεύσεις δίχως κρατική διάσωση), τείνει να μολύνει τ