Η επίθεση του Μαξίμου στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και ο «διπολισμός»

13:21 9/8/2015 - Πηγή: Kafeneio-gr

Πέρα από το διπολισμό που προβάλλεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μια τεράστια περιοχή που αναζητά έκφραση έξω από την κατάσταση που δημιουργεί η μνημονιακή μετάλλαξη

Η μέθοδος της απαξίωσης όσων διαφωνούν με την μνημονιακή μετάλλαξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι προσφιλής στους κύκλους του Μαξίμου...
, που τον τελευταίο καιρό συνεπικουρείται από τη μεγαλύτερη μερίδα των ΜΜΕ.

Χαρακτηριστικές

παρουσίες σε αυτή την προσπάθεια, δύο εφημερίδες με πολύ διαφορετικό προφίλ, η Kontra News αλλά και πένες της Εφημερίδας των Συντακτών. Η πρώτη με πρωτοσέλιδους τίτλους απίστευτου κιτρινισμού, κατακεραυνώνει καθημερινά τους …αποστάτες που υπονομεύουν την κυβέρνηση. Η δεύτερη, απευθυνόμενη στο αριστερό κυρίως κοινό, φιλοξενεί συχνά κατευθυνόμενα ρεπορτάζ και προσφέρει πρωτοσέλιδους τίτλους βγαλμένους κατευθείαν από τα non paper του Μαξίμου.

Πρώτο μέλημα διάφορων Μέσων Ενημέρωσης και κομματικών επιδιώξεων, είναι η απαξίωση όλων ανεξαιρέτως όσων διαφωνούν. Δεύτερο είναι άπαντες να παρουσιαστούν σαν να μην έχουν καμία εναλλακτική να προτείνουν. Το τρίτο αφορά την προσπάθεια να χαρακτηριστούν «διασπαστές» όσοι δεν μπορούν να ανεχτούν την μετάλλαξη του οργανισμού.

Πρόσφατα γίνεται προσπάθεια να θολώσουν τα νερά για μια μεγάλη περιοχή του κόμματος και των φίλων και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Συστηματικά μέχρι τώρα ήθελαν να παρουσιάζουν πως μόνο δύο καταστάσεις υπάρχουν, η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τον Τσίπρα και η Αριστερή Πλατφόρμα γύρω από τον Λαφαζάνη.

Η πραγματικότητα είναι σαφώς διαφορετική. Ενδεικτικό είναι ότι από τους περίπου 44 βουλευτές που διαφοροποιήθηκαν σε μία ή και στις δύο ψηφοφορίες στη Βουλή, δεν ξεπερνούν τους 20 εκείνοι που πρόσκεινται στην Αριστερή Πλατφόρμα, κάτι που συνήθως ξεχνιέται. Ακόμα πιο ενδεικτική όμως είναι η εικόνα που θα συναντήσει κανείς ξεφεύγοντας από την κοινοβουλευτική ομάδα και το μηχανισμό του κόμματος και βλέποντας την κατάσταση στη βάση, τις Οργανώσεις Μελών και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ.

Βολεύει, όμως, αρκετούς το σχήμα του «διπολισμού» και δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται. Δημιουργούσε συχνά διλήμματα και συγκάλυπτε άλλες υπαρκτές δυνάμεις και αντιθέσεις. Οι δύο πόλοι έλεγχαν τον κομματικό μηχανισμό και ουσιαστικά συνδιοικούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ιδιαίτερες σχέσεις και συνεννοήσεις σε πολλά κομβικά σημεία της ιστορίας του. Ακόμα και στο σχηματισμό της κυβέρνησης, για παράδειγμα, οι ισορροπίες τηρήθηκαν, με την Α.Π. να παίρνει θέσεις υπουργών και υφυπουργών. Αλλά ακόμα και στις πρόσφατες ψηφοφορίες στη Βουλή, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, δεν εγκαταλείφθηκαν οι συνεννοήσεις των δύο πλευρών γύρω από την αριθμητική των «όχι» και των «παρών».

Πέρα, όμως, από τους «δύο πόλους», υπάρχει μια τεράστια περιοχή κομματικών δυνάμεων και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ που δεν εντάσσονται σε καμία από αυτές τις ομαδοποιήσεις. Διαχωρίζονται από την δεξιά μνημονιακή πολιτική του Μαξίμου χωρίς να επενδύουν σοβαρά στην μονομερή και χωρίς πειστική πρόταση διεξόδου πτέρυγα του Π. Λαφαζάνη. Χαρακτηριστική είναι και η κριτική που άσκησε ο Μ. Γλέζος στον Π. Λαφαζάνη στο Πανελλήνιο, κριτική που έχει βάση και δεν μπορεί να προσπερνιέται χωρίς καμία τοποθέτηση.

Αυτά είναι γνωστά στου Μαξίμου που προσπαθεί τώρα να απαξιώσει τόσο την ΚΟΕ, όσο και την Ζ. Κωνσταντοπούλου η οποία επιμένει να διαφοροποιείται από επιλογές του Μαξίμου χωρίς να ευθυγραμμίζεται με την Αριστερή Πλατφόρμα και δέχεται συνεχή κύματα επιθέσεων. Χαρακτηριστικά είναι τελευταία δημοσιεύματα της Εφημερίδας των Συντακτών(1) που εμφανίζουν ότι «η ΚΟΕ καλεί ανοικτά σε διάσπαση» ή ανακαλύπτουν ότι «η μοναδική ομάδα εντός της Κουμουνδούρου που μπορεί να προσεγγίσει πολιτικά την πρόεδρο της Βουλής είναι η ΚΟΕ»!

Η πραγματικότητα είναι ότι πρόσωπα και δυνάμεις όπως αυτά που κατονομάζονται, αλλά και αρκετοί που είναι κοντά ή ανήκαν στην ομάδα των «53», όπως και πολλές ανένταχτες δυνάμεις σε όλη την Ελλάδα, δεν εντάσσονται στο «δίπολο». Και φυσικά το Μαξίμου καθόλου δεν επιθυμεί να δημιουργηθεί ή να εκφραστεί μια «τρίτη κατάσταση». Δυνάμεις αυτής της περιοχής προσπαθούν να ανιχνεύσουν μια πιο σύνθετη αριστερή πρόταση διεξόδου και θα μπορούσαν να αποτελέσουν φορέα μιας τέτοιας πρότασης έξω και πέρα από «δεξιά και αριστερά» στερεότυπα κυβερνητισμού, «ευρωπαϊσμού», διεκδικητισμού ή πλατφορμισμού.

Η πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο σύνθετη. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που είδαν σε αυτόν μιαν ελπίδα, νοιώθουν άστεγοι και αναρωτιούνται με αγωνία τι θα γίνει. Πολλοί τον εγκαταλείπουν, παραιτούνται από τα όργανα ή γενικότερα τις γραμμές του, άλλοι προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν πώς και γιατί έφτασε σε αυτό το σημείο η κυβέρνηση ή βρίσκονται σε ταραγμό και αποπροσανατολισμό. Θα ήθελαν κάτι να γίνει, μια διέξοδος να υπάρξει, αλλά δεν έχουν πειστεί από τις κινήσεις των «κεφαλών» και τους τακτικισμούς, τους κλεφτοπολέμους, τις μηχανορραφίες.

Το πρόβλημα δεν είναι «ποιος θα χρεωθεί την διάσπαση», αλλά ποιος έχει την ευθύνη της μετάλλαξης, τι έλειψε και γιατί, τι θα απογίνει από δω και πέρα και στη βάση ποιας πολιτικής γραμμής. Θα υπάρξει συνέχεια που θα αποτελεί συνέχεια και «υπέρβαση» του ΣΥΡΙΖΑ, θα υπάρξει κάποιο εγχείρημα που θα κληρονομήσει θετικά στοιχεία και θα κινηθεί στο δρόμο μιας σύγχρονης Αριστεράς του 21ου αιώνα; Ή, αντίθετα, θα υπάρξουν καρικατούρες «κληρονόμων» με νοσταλγικές αντιλήψεις για την επιστροφή σε σχήματα μιας γερασμένης και ξεπερασμένης Αριστεράς; Θα δημιουργηθούν εγχειρήματα που θα ξεπεράσουν αρχηγισμούς, στελεχιακές συνήθειες και «ιερατεία», που θα έχουν ριζοσπαστισμό, δημοκρατισμό, νέες οργανωτικές σχέσεις και πραγματική συλλογικότητα τόσο στην βάση όσο και στην κορυφή;

Όσοι βλέπουν την ανάγκη ανανέωσης και δημιουργικής υπέρβασης αδυναμιών και παθογενειών, θα πρέπει να συμβάλλουν σε νέες συνθέσεις όπου ο κινηματικός χαρακτήρας θα είναι υπέρτερος από τα γραφειοκρατικά αρτηριοσκληρωτικά χαρακτηριστικά. Η συζήτηση για τις προδιαγραφές και τις προγραμματικές διαστάσεις μιας Αριστεράς του 21ου αιώνα πρέπει να ξεκινήσει και όχι να θαφτεί στο όνομα δήθεν επειγόντων καθηκόντων και αμφίβολων ευκαιριακών εκλογικών σχημάτων που δεν θα έχουν σχέση με το πραγματικό πρόβλημα της σωτηρίας του τόπου και της κοινωνίας.

Αυτές οι ανάγκες δεν υπηρετούνται από τον διπολισμό που περιγράφηκε και η μεγάλη περιοχή που βρίσκεται έξω από αυτόν, πρέπει να βρει άμεσα και γρήγορα διαδικασίες και «ατζέντα» ώστε να εκφραστεί και να δείξει τι έχει να πει και να δώσει.