Η ιστορία του 1821 και πως η τρίχα έγινε τριχιά και η τριχιά... αυτογνωσία!

13:15 30/4/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
  "Επισημαίνω προς τους λειτουργούς της Ιστορίας, ότι χρειάζονται ικανότητα να διακρίνουν “ τίνα δει επί την γραφίδα παραλαβείν και τίνα παραλείπειν” από τα συστατικά της ιστορικής πραγματικότητας, ώστε να μη προβάλλουν τα επουσιώδη και μάλιστα κατά προτίμηση τις όποιες τυχόν ηθικές ασχημίες, αλλά να παρουσιάζουν τα ουσιώδη προπάντων..."                                                                                                          Κ.Ι.Δεσποτόπουλος,                                                                               πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας

Αθηνών
Χρειάστηκαν 16 ώρες τηλεοπτικού χρόνου - 8 τα επεισόδια και 8 ώρες “ενισχυτική διδασκαλία”, υπό τύπον συζήτησης ειδικών - για να μάθουμε ότι “είμαστε ολίγον Κολοκοτρώνης, είμαστε ολίγον Μαυροκορδάτος, είμαστε ολίγον Νέγρης, είμαστε ολίγον Φιλική Εταιρεία, είμαστε όλα αυτά. Όλα αυτά είναι μέσα μας” (Βερέμης) και ότι: “είμαστε όλα αυτά, αλλά είμαστε και αυτό που θα θέλαμε να είμαστε” (Ράμφος)!Δεν μας φτάνουν, δηλαδή, “όλα αυτά”, αλλά “είμαστε και αυτό που θα θέλαμε να είμαστε”. Ένταξη, αλλά τι, τέλος πάντων είμαστε;
Αυτό όμως που είναι Η αποκάλυψη των ιστορικών της σειράς και άξιος ο κόπος τους, είναι ότι, επιτέλους μάθαμε, ότι........ “Τα πρώτα 150 χρόνια της Pax Otomanica φέρνουν δραματικές αλλαγές σε όλη την Ελλάδα. Μεταμορφώνουν την Ελληνική επικράτεια. Τα χρόνια των Φράγκων οι Έλληνες έτρωγαν σαν του δυτικούς. Οι τρόποι και τα σκεύη τους δεν διαφέρουν πολύ από εκείνα των υπολοίπων Ευρωπαίων. 200 χρόνια αργότερα οι περισσότεροι Έλληνες έχουν υιοθετήσει τα Οθωμανικά ήθη. Καρέκλες και τραπέζια έχουν αντικατασταθεί από χαμηλά έπιπλα. Μαχαιροπίρουνα δεν υπάρχουν ποια. Αντί για πιάτα τώρα μοιράζονται το φαΐ σε μεγάλους δίσκους”. Ε' δεν είναι και λίγο πράγμα να μαθαίνεις να κάθεσαι στο πάτωμα και να τρως με τα χέρια!
Κατά την τελευταία, συμπερασματική, ας την πούμε έτσι, συζήτηση, ρωτάει ο δημοσιογράφος συντονιστής τον κ. Βερέμη, κύριο η εκ των κυρίων, δεν γνωρίζω, συντελεστών του έργου: "Κύριε Βερέμη, είπαν κάποιοι ότι είναι ύποπτο, πως αυτή την χρονική στιγμή που περνάμε τα δύσκολα, ως κοινωνία, να μπει μια τέτοια σειρά η οποία, πιθανώς, να θέλει να αναθεωρήσει την ιστορία, να την αποδομήσει, αυτή που τέλος πάντων, έχουμε μάθει εν πάση περιπτώση. Από την άλλη όμως, ένα άλλο σκέλος της κοινωνίας είπε: όχι τώρα βοηθάει να έχουμε αυτογνωσία για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε παρακάτω. Και ότι είναι σωστά που γυρίζουμε πίσω, να διαβάσουμε πάλι το παρελθόν μας".
Από την απάντηση του κ.Βερέμη επιλέγω την παράγραφο η οποία, κατά την γνώμη μου, έχει την ιδιαίτερη σημασία, είπε: "Οι κρίσεις οδηγούν στην επιστροφή της ιστορίας. Στην αυτογνωσία που προσφέρει αυτή η επιστροφή και οδηγεί επίσης στο να παραγραφούν οι αναχρονισμοί, γιατί ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι θεωρεί ότι αυτό που γνωρίζει σήμερα, συνέβαινε πάντα. Προβάλει δηλαδή το παρελθόν μου στη σημερινή και έτσι το παρελθόν και το παρόν είναι το ίδιο, ότι δεν αλλάζει ποτέ