Η κρίση και οι καθεστωτικοί μηχανισμοί "κενού ψυχής" που μας κρατάνε σε λήθαργο

12:33 4/12/2014 - Πηγή: Kafeneio-gr

Απόψεις που εξηγούν πως επιβιώνει ακόμη αυτή η κυβέρνηση...Ο ψυχίατρος Νίκος Σιδέρης την άνοιξη του 2014*:

"Το σημερινό μοντέλο πολιτικής λειτουργίας στην Ελλάδα εμφανίζει ανησυχητικές αναλογίες μ' εκείνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ισχυρίζεται ο Νίκος Σιδέρης, στο μέτρο που οι κυβερνώντες καλλιεργούν και εμπεδώνουν στην κοινωνία νοοτροπίες υποταγής.

Ευνουχισμένη σκέψη

Ο λόγος τους, σ' όλη τη διάρκεια της κρίσης, "δεν αντιστοιχεί ούτε στην πραγματικότητα ούτε στην αλήθεια" επιμένει, φέρνοντας

ως κορυφαίο παράδειγμα την επιχειρηματολογία του Γιάννη Στουρνάρα για την εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης, όπου μείζον ζητούμενο ήταν η πάταξη της φοροδιαφυγής, κι ας καταδικάζονταν οι πιο αδύναμοι στην παγωνιά. Τι μας κρατάει, όμως, εγκλωβισμένους σ' αυτή τη μνημονιακή ρητορική; Γιατί η τακτική του διαίρει και βασίλευε και των αλλεπάλληλων εκβιαστικών διλημμάτων πιάνει τόπο μέσα μας; Επειδή η κριτική μας αντίληψη είναι ευνουχισμένη, απαντά ο Σιδέρης, επειδή η σκέψη μας έχει μπλοκαριστεί. Εξ ου και ο κίνδυνος να μετατραπεί η χώρα μας "σε αποικία μίσους, σε αρένα ανθρωποφαγίας".

Όπως επισημαίνει ο ίδιος στο "Κατά Διαβόλου Ευαγγέλιο", η κατάρρευση της ηδονικής μυθοπλασίας ότι καταργήθηκαν τα ταξικά χάσματα, συμπαρέσυρε κι όλες τις εύκολες και ευχάριστες αυταπάτες που τη συνόδευαν τον προηγούμενο καιρό. Αποτέλεσμα, η ακόμα μεγαλύτερη διεύρυνση του "κενού ψυχής" που είχε ήδη δημιουργηθεί από το γενικευμένο εκμαυλισμό μέσω των πελατειακών κομματικών σχέσεων, την αποκοπή από την παραγωγική εργασία, τον καταναλωτικό ναρκισσισμό και τις επιταγές του λάιφ στάιλ, την κυριαρχία του "εκσυγχρονιστικού" ιδεολογήματος ότι πολιτική ίσον διαχείριση. Εκείνο, ωστόσο, που πάνω απ' όλα αρνείται να συλλάβει ο ανθρώπινος νους στις μέρες μας, εκείνο που δυσκολεύονται ν' αποδεχτούν ακόμη κι εκείνοι που έχουν εξοντωθεί οικονομικά, «είναι η ιδέα πως η κρίση είναι πόλεμος».

Ο Νίκος Σιδέρης δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα: «Ανατρέχοντας κανείς στα Απαντα του Κωνσταντίνου Καραμανλή», λέει, «θα διαπιστώσει πως κι εκείνος ορίζει την πολιτική ως πόλεμο, ψυχολογικό πόλεμο, στον οποίο επικρατεί όποιος δημιουργήσει πεποίθηση και φόβο! Σίγουρα είναι δύσκολο ν' αποδεχτείς ότι ζεις σ' εμπόλεμη κατάσταση όταν οι βόμβες πλήττουν ξένες, μακρινές χώρες, αλλά η πολιτική που υπαγορεύεται από τους ισχυρούς και εφαρμόζεται στην Ελλάδα σήμερα, έχει σαφή γνωρίσματα οικονομικού πολέμου. Κι όπως σε κάθε πόλεμο, στόχος είναι η επικράτηση μέσω καταστροφής του αντιπάλου, με πρόβλεψη και για αποδεκτές δικές σου απώλειες»...
Ετσι εξηγεί ο ίδιος στο βιβλίο του τη στοχοποίηση και διαπόμπευση όποιου προβάλλει αντίσταση στις κυβερνητικές αποφάσεις, καθώς λογαριάζεται "ως εσωτερικός εχθρός" που πρέπει ν' αναχαιτιστεί. Οπως και να 'χει, για τον γνωστό ψυχίατρο, οι μαύρες τρύπες που μεγαλώνουν μέσα μας όσο αρνούμαστε την πραγματικότητα, σε συνδυασμό με την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού και τον πολλαπλασιασμό των θεσμών-μαϊμού, "αλληλοτροφοδούνται σε μια αβυσσαλέα σπείρα, που καθιστά επισφαλή κάθε προσπάθεια αναχαίτισης του κακού".

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα των ψυχικών απορρυθμίσεων που συντελέστηκαν επί "ευημερίας", είναι για τον Σιδέρη η διόγκωση της απολιτικής στάσης των νέων κυρίως, καθιστώντας τους τελευταίους ακόμα πιο "ξαρμάτωτους" μπροστά στις αυξημένες απαιτήσεις για πολιτικό στοχασμό. "Σε κάποιον όπως εγώ, που γαλουχήθηκε με την ιδέα ότι αν στα είκοσί σου δεν είσαι κομμουνιστής είσαι χαμένος, με την έννοια ότι όσο είσαι νέος οφείλεις να έχεις κοινωνικές ανησυχίες και να ενδιαφέρεσαι για το κοινό καλό, αυτό το φαινόμενο φαντάζει ακόμα πιο θλιβερό", ομολογεί.

Το απολιτίκ Ποτάμι

Το Ποτάμι, άραγε, πώς του φαίνεται; Θα μακροημερεύσει; "Δεν το νομίζω. Πρόκειται για κατασκεύασμα που καπηλεύεται την κατάλυση των κοινωνικών δεσμών καιψαρεύει σε θολά νερά μοναχικά "εγώ" που αδυνατούν να σκεφτούν ως "εμείς". Δεν του λείπουν οι αξιόλογοι άνθρωποι, κάποιοι είναι και προσωπικοί μου φίλοι. Ετσι όμως και τα ΜΜΕ σταματούσαν να το πριμοδοτούν, αντιλαμβανόμενα ότι τρώει ψήφους από τις παρατάξεις που στηρίζουν τα συμφέροντά τους, θα γκρεμιζόταν πάραυτα στο 1%! Μπορεί να το δούμε κι αυτό, καθόλου δεν το αποκλείω".

Όσο επικριτικός είναι ο Νίκος Σιδέρης απέναντι στον κυρίαρχο πολιτικό λόγο, τόσο επιθετικός εμφανίζεται στο βιβλίο του κι απέναντι σε συναδέλφους του όπως ο Ματθαίος Γιωσαφάτ ή σε στοχαστές όπως οΣτέλιος Ράμφος, όχι βέβαια για την επιστημονική τους επάρκεια αλλά για «τα εσφαλμένα ιδεολογήματά τους», καρπούς «αυθαίρετων κατασκευών». Ούτε την άποψη του πρώτου ότι είμαστε ανώριμος και καταθλιπτικός λαός συμμερίζεται, ούτε με αυτήν του δεύτερου ότι είμαστε τέκνα αμαρτωλού πολιτισμού συμφωνεί. Στον αντίποδα των "καθεστωτικών διανοουμένων", όπως τους χαρακτηρίζει, οι οποίοι χρεώνουν στους Ελληνες όλες τις αιτίες της κρίσης αλλά ταυτόχρονα τους αποδίδουν το... ακαταλόγιστο ως προς τη λύση της, ο ίδιος μας καλεί να σκεφτούμε πάνω στους μηχανισμούς που μας κρατάνε σε λήθαργο.
"Η εμπλοκή του μυαλού", λέει, "είναι ασταθής συνθήκη, δεν μπορεί να κρατήσει επ' άπειρον. Ολα παίζονται!".

(*) πηγή enet.gr:
Να βγούμε από το λήθαργοΕλευθεροτυπία, Σάββατο 10 Μαΐου 2014
Το νέο βιβλίο του Νίκου Σιδέρη «Το κατά Διαβόλου Ευαγγέλιο» μόλις κυκλοφόρησε
Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ Ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και συγγραφέας μ' ένα πασίγνωστο μπέστ σέλερ πίσω του -«Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!»-, ο Νίκος Σιδέρης δεν συγκαταλέγεται σ' εκείνους που διεκδικούν την ψήφο μας αυτήν την περίοδο. Μέλος στα νιάτα του της συντονιστικής επιτροπής για την κατάληψη του Πολυτεχνείου, με το που ...κατάλαβε ότι οι επαγγελματίες της κεντρικής πολιτικής σκηνής επιδίδονται σε παιχνίδια εντυπώσεων, αποφάσισε να πάρει αποστάσεις και το τήρησε.
Η συνείδησή του, πάντως, είναι ήσυχη. «Εκπληρώνω και με το παραπάνω το πολιτικό μου χρέος», λέει, επικαλούμενος τα γραπτά και τις δημόσιες τοποθετήσεις του. Κάτι ανάλογο, άλλωστε, επιχειρεί και με το νέο του βιβλίο, «Το κατά Διαβόλου Ευαγγέλιο» που μόλις κυκλοφόρησε από το «Μεταίχμιο»: μια «πολιτική ψυχολογία της κρίσης», στην οποία αναδεικνύει τον παραλογισμό του κυρίαρχου πολιτικο-μιντιακού λόγου, εξετάζει τις νοσηρές του επιπτώσεις στην ψυχή και το μυαλό μας, και προτείνει αντίδοτα ικανά να δώσουν τέλος στο παρατεταμένο «πένθιμο μούδιασμα» που δίνει γύρω μας τον τόνο, στρέφοντάς μας προς έναν «δημοκρατικό ανθρωπισμό».