Η μελαγχολία ενός μεταμοντέρνου προφήτη…

22:16 6/10/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Οι έντιμοι άνθρωποι με αρετή «υποκλιθήκαν» στη θεότητά μου. Άλλοι συνεχίζουν να με θεωρούν βλάσφημο ή πικραμένο αντικαθεστωτικό και κάποιοι ελάχιστοι επιμένουν ακόμη ότι είμαι τρελός. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι είμαι μια εγωπαθής προσωπικότητα!  Ευτυχώς, εξαφανίστηκαν αυτοί που με θεωρούσαν βλαμμένο-δεκαρολόγο.Όμως να, ήρθε η στιγμή της δημιουργίας  ενός νέου σύμπαντος για την πατρίδα μας, το οποίο εντάσσεται απολύτως στη μορφή που προφητικά περιέγραψα από την αρχή της ελληνικής κρίσης. Όλα έγιναν και θα γίνουν όπως τα συνέλαβε και τα διηγήθηκε η θεότητά μου. Μόνον η τέταρτη

διάσταση μου ξέφυγε και θα συνεχίσει να με...... ταλαιπωρεί. Είναι αυταπάτη η επιχείρηση να προσδιορίσεις επακριβώς τον χρόνο. Είναι μάταια μια τέτοια προσπάθεια στα κοινωνικά φαινόμενα. Ο μόνος χρόνος που έχει κάποια αξία στη μελέτη των κοινωνικών εξελίξεων είναι ο ιστορικός χρόνος. Ο χρόνος εντός του οποίου κινείται το μυαλό του προφήτη, είναι όμως θεϊκός, δηλαδή αφηρημένος. Αν παρόλα αυτά ο προφήτης δείξει ανωριμότητα και νομίσει ότι η θεότητά του τον αναγάγει σε κάποιον Θεό, σαν και αυτούς των μονοθεϊστικών θρησκειών που ισχυρίζονται ότι ελέγχουν τον χρόνο, την πάτησε! Η θεϊκή υπόσταση των προφητών εκθέτει ακριβώς την μηχανιστική υπόσταση του Θεού. Άρα «σωστοί» προφήτες δεν είναι αυτοί που προετοιμάζουν τον κόσμο να υποδεχθεί την νέα κοινωνική μηχανή – και μάλιστα σε μια αδιαμφισβήτητη μορφή (Θεός), αλλά εκείνοι  που κάνουν προβολές του μέλλοντος στη συγκυρία, επικαλούμενοι την ανάγκη επεξεργασίας μιας στρατηγικής που θα καταλήξει στη δημιουργία και προγραμματισμό μιας δημοκρατικής μηχανής που θα οργανώνει το υφιστάμενο χάος – ή καλύτερα την συγκυριακή κυρίαρχη αντίληψη του χάους - υπέρ συγκεκριμένων κοινωνικών συμφερόντων - τα οποία να ορίζονται ρητά. Προσοχή, η σύλληψη και παρουσίαση ενός κανονιστικού πλαισίου που περιγράφει μια μελλούμενη πραγματικότητα, από τη στιγμή που αποκτήσει γραμμικότητα μετατρέπεται από προφητεία σε αγυρτεία νομιμοποιώντας ουσιαστικά (πρόστυχα) την θεϊκή αποστολή του φορέα της, μέσω της επίκλησης μιας εκτελεστικής μηχανής δημιουργίας, που είναι ο Θεός ή κάποιος εκπρόσωπος του επί της Γής.  Έτσι κατασκευάζονται τα δόγματα και οι μονόδρομοι διαφόρων σαλτιμπάγκων. Ο «καλός» μεταμοντέρνος προφήτης δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να προκαλεί την κοινωνία να ορίσει πολιτικά στη συγκυρία την τύχη της, η οποία αναφέρεται πάντα σε κάποια ανάγκη. Η τελευταία είναι το ερέθισμα δεν είναι το αίτιο της δράσης. Αίτιο είναι παραδόξως η ίδια η τύχη: η πολιτική διάθεση και το κοινωνικό ρίσκο οργάνωσης του χάους υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων που αναπαριστούν κοινωνικές ή αν θέλετε ταξικές ταυτότητες.    Ο χρόνος με την έννοια του συγκεκριμένου χρονικού προσδιορισμού των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων είναι αδύνατον να προσδιοριστεί αφηρημένα. Ο προφήτης είναι επιβάτης του χρόνου και ο ίδιος, όπως και χωροχρονικό προϊόν της συγκυρίας. Παρόλα αυτά η υλική θεότητά του είναι δυστυχώς τρισδιάστατη, αν και για να βγάλει αποτέλεσμα, να κάνει δηλαδή εκ