Η Νέα Εποχή της Ιδιωτείας των “Idiots”

20:21 20/6/2017 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Είχα πάντοτε μια απορία, σχετικά με το πώς, Γάλλοι και Αγγλοι, πήραν από τους Λατίνους την ελληνική λέξη «Ιδιώτης»(άτομο δίχως κάποια δημόσια ιδιότητα) στα λατινικά «Idiota»(απλός άνθρωπος, λαϊκός) και της έδωσαν το νόημα του “ανόητου-απαίδευτου και του ηλίθιου”.. Εάν, όπως ισχυρίζονται οι εθνολόγοι και οι γλωσσολόγοι, «υπάρχει πράγματι μια εσωτερική λογική στη δημιουργία των λέξεων και μια αλληλεπίδραση ανάμεσα στην καλλιέργεια του νου και της γλώσσας», σίγουρα, υπάρχει και εδώ κάποια σκοπιμότητα. Εάν όπως λέγεται, οι λέξεις «Idiote» και «Idiot»

μπήκαν στο επίσημο λεξιλόγιο των Γάλλων και των Αγγλων γύρω στο 12ο αιώνα μ. Χ., από το λατινικό «Idiota»,τότε, εικάζω, πως υπάρχει μια εξήγηση. Ο 12ος αιώνας ήταν ο αιώνας της απόλυτης κυριαρχίας της Φεουδαρχίας στην Ευρώπη, όπου η κοινωνία χωρίστηκε σε δυο κύριες τάξεις. Στους προνομιούχους Φεουδάρχεςστους οποίους συμπεριλαμβανόταν και οι κληρικοί και στους...... Χωρικούς, δηλαδή στους απλούς ανθρώπους, κοινώς «Λαϊκούς» για τους Ρωμαίους, αλλά «Ανόητους-Απαίδευτους» και «Ηλίθιους» για τους Γάλλους και Αγγλους Φεουδάρχες, που έβρισκαν πάντοτε συμβολικές λέξεις για να εκδηλώνουν κάθε φορά την ταξική και την πνευματική ανωτερότητά τους από τις μάζες των ανόητων και ηλίθιων χωρικών.
Ήταν η εποχή, όπου με τα τοκογλυφικά δάνεια των μεγαλογαιοκτημόνων προς τους μικροκαλλιεργητές γης και με τη βία των όπλων, όλη σχεδόν η γη είχε ιδιωτικοποιηθεί, πηγαίνοντας στα χέρα λίγων φεουδαρχών. Όπως είναι γνωστόν, έξι αιώνες αργότερα, με τις αστικές επαναστάσεις και την άνοδο του καπιταλισμού, συντελέσθηκε η μεγαλύτερη απαλλοτρίωση γης στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τα κράτη έθνη, που πήραν της γη από τους Φεουδάρχες και την κρατικοποίησαν παραδίδοντας ένα μεγάλο μέρος της σε απλούς χωρικούς για να την καλλιεργήσουν για τον εαυτό τους αλλά και για το κοινό-δημόσιο συμφέρον. Σήμερα, με τις τεράστιες ιδιωτικοποιήσεις, ακόμη και στην κομμουνιστική Κίνα, σιγά-σιγά αλλά σταθερά, επιστρέφουμε πάλι σε ιδιοκτησιακές σχέσεις παρόμοιες με τη φεουδαρχία. Αν, όπως όλα δείχνουν, συνεχισθεί ο υπερδανεισμός των μικρών νοικοκυριών με την αρχική μείωση των επιτοκίων(φτηνό δανεισμό) και την ξαφνική και αυθαίρετη άνοδό τους, σε λίγα χρόνια, ένα μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας των μικροϊδιοκτητών και των αγροτών, που θα βρίσκονται σε συνεχή οικονομική εξάρτηση από τις τράπεζες, θα είναι υποθηκευμένο, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους δουλοπάροικους της φεουδαρχίας.Μόνο ανιστόρητοι και άσχετοι δεν βλέπουν τις εξελίξεις που άρχισαν να διαμορφώνονται κατά τη δεκαετία του 80 μετά την απόλυτη κυριαρχία του λεγόμενου Νεοφιλελευθερισμού (Reagonomics και Thatcherism)και συγκεκριμένα, μετά τη «Συναίνεση της Ουάσινγκτον» (Washington Consensus) όπου το 1980συμφωνήθηκε στην Ουάσινγκτον από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, στο πλαίσιο, δήθεν, της αντιμετώπισης της υπερχρέωσης των χωρών της Λατινικής Αμερικής, με τους τρεις βασικότερους στόχους: 1. Μειώσεις των Κοινωνικών Δαπανών στους Προϋπολογισμούς των κρατών. 2. Κατάργηση των Επιδοτήσεων σε όλους τους κλάδους και κυρίως στα αγροτικά προϊόντα3. Ιδιωτικοποίηση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων, ακόμη και των δημοσίων οργανισμών. Όλα αυτά τα θλιβερά, τα τραγικά, ακόμη και τα φαιδρά (survivor) γεγονότα που ζήσαμε και ζούμε τελευταία και που εκ πρώτης όψεως φαίνονται άσχετα μεταξύ τους, έχουν την ίδια αρχική αιτία και τον ίδιο στόχο. Μόνο ανιστόρητοι και άσχετοι δεν μπορούν να αντιληφθούν, ότι απώτερος σκοπός αυτή της πολιτικής δεν είναι μόνο η ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, αλλά και η ίδια μας η ζωή. Η γνωστή ειρωνική ρήση της Μάργκαρετ Θάτσερ «Κοινωνία,…. ποια είναι αυτή η Κυρία δεν την γνωρίζω, εγώ γνωρίζω μόνο την Αγορά», (κάνοντας οικονομία 6000 ευρώ με αποτέλεσμα το φρικτό θάνατο δεκάδων Idiots)δεν ήταν τυχαία.
Ο Νεοφιλελευθερισμός ή καλύτερα η Νεοφεουδαρχία της Νέας Οικονομικής Ολιγαρχίας, μας θέλει, δίπλα-δίπλα(για την παραγωγή), αλλά χωριστά και ιδιώτες ή καλύτερα Idiotsστη ζωή, ώστε να μοιραζόμαστε μεν τον ίδιο χώρο, αλλά όχι τις ίδιες σκέψεις, τα ίδια συναισθήματα και την ίδια μοίρα.
Όπως είχε επισημάνει, λίγο πριν πεθάνει, ένας από τους τελευταίους μεγάλους στοχαστές, ο Zygmunt Bauman, «Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα είδος φαύλου κύκλου. Μια ολοένα και πιο ιδιωτικοποιημένη ζωή τρέφει την αδιαφορία για την πολιτική και η πολιτική με τη σειρά της, ανεξέλεγκτη πλέον, επεκτείνει την ιδιωτικοποίηση, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη αδιαφορία για την πολιτική», βλέπε γαλλικές εκλογές.
Μόνο ανόητοι και ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν ότι σκοπός όλων αυτών που ζούμε και βιώνουμε τελευταία, είναι να μας κάνουν να δούμε στον διπλανό μας, Ελληνα ή Ξένο, που η μοναδική του περιουσία είναι τα χέρια του και το μυαλό του, έναν αντίπαλο και όχι στους σύγχρονους οικουμενικούς μεγιστάνες του πλούτου, που μπροστά τους, ακόμη και οι μυθικοί για τις περιουσίες τους βασιλείς Κροίσος και Σαλωμών μοιάζουν φτωχοί επαρχιώτες.
Η μοναδική στην ιστορία σώρευση πλούτου συμβαίνει όχι πλέον με τη βία, αλλά με τη σύμφωνη γνώμη της λεγόμενης σιωπηρής πλειοψηφίας των νεο-προλετάριων. Ετσι ακόμη και το λεγόμενο κοινωνικό κράτος που δημιουργήθηκε από το φόβο κοινωνικών εκρήξεων και επαναστάσεων αρχίζει να γκρεμίζεται κάτω από τις ζητωκραυγές ακόμη κι εκείνων που δεν έχουν κανένα συμφέρον. Οι μάζες των νεο-δουλοπάροικων συνήθισαν ή τους έμαθαν να βλέπουν τις πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται σε βάρος τους σαν τυφλό πεπρωμένο όπως και στη Φεουδαρχία. Εμαθαν να βλέπουν το παιχνίδι των δυνάμεων της αγοράς σαν το μοναδικό πρότυπο ζωής. Επειδή δε η ίδια τους η ζωή βιώνεται σαν παιχνίδι, το ατομικό σύνθημα παίξε σωστά το χαρτί σου, προβάλλεται σαν το απόλυτο κριτήριο-πρότυπο ζωής. Μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο μοναξιάς και ατομικισμού, « ο θάνατός σου η ζωή μου»( βλέπε Survivor) έγινε το κυρίαρχο σύνθημα.Και ενώ βρισκόμαστε σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, όπου κέρδη και κεφάλαια δεν έχουν πλέον πατρίδα και όπου οι οικονομικές ελίτ συνεργάζονται και συγχωνεύονται σε μεγαλύτερα μεγέθη οικονομικής ισχύος, οι νέο-δουλοπάροικοι γίνονται ολοένα και πιο ατομιστές, εθνικιστές και σοβινιστές. Βλέπουν τον εχθρό μόνο ανάμεσα στους ομοίους τους, άλλου χρώματος και φυλής, ενώ ο πλούτος και η χλιδή τους προκαλούν θαυμασμό και δέος. Όταν ολοκληρωθεί η μετάβαση σε μια εποχή Νεοφεουδαρχίας, όπου οι Ολιγάρχες θα υποκαταστήσουν τους «Ελέω Θεού» και «Κληρονομικού Δικαίου», πρώην Φεουδάρχες, θα έχει γίνει και η μετάβαση από μια κοινωνική τάξη σε μια άλλη, τόσο δυνατή, όσο ήταν και κατά την παραδοσιακή Φεουδαρχία.
Το ερώτημα είναι «ως πότε θα συμπεριφέρονται οι πολλοί σαν εύπλαστες μάζες ημιμαθών, εκτεθειμένων στη δημαγωγία, συγχέοντας το κοινό τους συμφέρον με τη συμφορά τους» και εδώ, η ευθύνη εκείνων που έχουν συνειδητοποιήσει το πώς παίζεται το παιχνίδι και δεν το ομολογούν στους άλλους, είναι τεράστια. Το ερώτημα –δίλημμα «για ποιον χτυπάει η καμπάνα», έχει απαντηθεί πολλές φορές, εδώ και πολύ καιρό και μόνο καιροσκόποι στέλνουν κάποιον να ρωτήσει.