Η πολιτική της βουβουζέλας και μια πρόταση κατά του θορύβου

21:45 6/6/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Μία ακόμη σοβαρή πολιτική επιπλοκή της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στην χώρα μας άρχισε να γίνεται ορατή από σημαντικό μέρος του πληθυσμού και να προκαλεί διεύρυνση του κομφούζιου που κυριαρχεί στην κοινωνία, στην αγορά και στο πολιτικό σύστημα. Οι Έλληνες, αλλά και η διεθνής κοινή γνώμη επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στο κίνημα διαμαρτυρίας το οποίο μεγεθύνεται εντυπωσιακά και πλημμυρίζει τις πλατείες. ΜΜΕ και ειδικοί κάνουν τις πρώτες απόπειρες να αναλύσουν κοινωνιολογικά και να ερμηνεύσουν πολιτικά

το φαινόμενο, το οποίο τείνει να αποκρυσταλλωθεί στην κοινή γνώμη ως η πολιτική της βουβουζέλας. Πρόκειται δηλαδή για την αναπαράσταση των «αγανακτισμένων» ως μία ιδεολογικά άμορφη μάζα πολιτών, που μέσω αυτού του είδους πολιτικής συμμετοχής διεκδικεί την διατήρηση του επιπέδου ευημερίας που χαρακτηρίζει ευρύτερα τα μικρομεσαία και μεσαία στρώματα του πληθυσμού. Η πολιτική βουβουζέλα αποτελεί το σημαίνον της ανάγκης πολιτικής μεταβολής στην Ελλάδα, ώστε οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις να μην καταλήξουν στην κοινωνική καταστροφή των στρωμάτων που χαρακτηρίζονται από μικρά και μεσαία εισοδήματα. Με δύο λόγια, πρόκειται για την διαμαρτυρία των σύγχρονων Ελλήνων μικροαστών, που αντιλαμβάνονται τον άμεσο κίνδυνο φτωχοποίησής τους και διαισθάνονται την........
επερχόμενη κοινωνική τους περιθωριοποίηση. Το «κίνημα της πολιτικής βουβουζέλας» είναι, λοιπόν, ένα μικροαστικό «κίνημα», το οποίο αναπτύσσεται στο πλαίσιο μιας σημαντικά καινούριας μορφής πολιτικής συμμετοχής.

Ο τρόπος για να προσεγγίσεις πολιτικά το φαινόμενο αυτό είναι, είτε βλέποντας μισογεμάτο το ποτήρι, είτε μισοάδειο. Ο συντάκτης αυτών των γραμμών ευθύς εξ αρχής το αντιμετώπισε θετικά, καθώς από μόνη της η πολιτική συμμετοχή σε μία κοινωνία όπου το απολιτικό και η αποχή από τους κοινωνικούς αγώνες είχαν συνδεθεί με το ορθολογικό, την «κοινή λογική» και το αντικειμενικό, δεν μπορεί παρά να γεννά ελπίδες πολιτικοποίησης της καθημερινότητας και του κυβερνητικού διακυβεύματος, των οικονομικών σχέσεων και της ίδιας της ταυτότητας του κάθε ατόμου. Επιπλέον, με μεγάλη χαρά παρατήρησα την προσβολή του κομματισμού και την προσπάθεια ανάπτυξης αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών λήψης αποφάσεων.

Από την άλλη, μοιάζει να υπάρχει μία γενικότερη απόρριψη όλων των πρακτικών λαϊκής πάλης, που αποκρυσταλλώθηκαν κατά την μεταπολίτευση και μαζί με αυτές του συνδικαλισμού και των ιδεολογικών αναπαραστάσεων που κυριάρχησαν στον αριστερό λόγο κατά την ίδια περίοδο. Αυτή η απορριπτική διαδικασία και το πέπλο άγνοιας της προσφοράς της αριστεράς, ενώ μεν κοινωνιολογικά είναι απολύτως κατανοητά, ώστε να αποκτήσει το νέο κίνημα την δική του ταυτότητα, προκαλεί πολιτικό κομφούζιο και ισοπέδωση που καταλήγουν να παραλύουν την λαϊκή ενότητα που οφείλει να διακρίνει την εξέγερση εναντίον της πολιτικο-επιχειρηματικής τάξης και των εκπροσώπων της. Τελικά, παραγνωρίζοντας τις ιδεολογικές παραμέτρους που θα απαιτούντο για να οριστεί στενά πολιτικά ένα κ