Η στιγμή, αυτή η καταιγιστική υποψία της στιγμής...

16:24 15/5/2016 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Στέλιου Συρμόγλου

Οσο κι αν φαίνεται παράδοξο, ο ανθρώπινος βίος δεν είναι παρά περιπλανήσεις πέριξ του τάφου. Τόσον, που δεν είναι υπερβολή η προστακτική "ζήσε την κάθε στιγμή, σαν να είναι η τελευταία σου". Διότι, η μόνη βεβαιότητα του ανθρώπου, εφόσον γεννήθηκε, είναι ο θάνατος, βέβαιος αβέβαιος όσον αφορά το χρόνο της έλευσης του. Γι' αυτό και η τραγική αντινομία. Ενώ όλοι οι άνθρωποι γεννώνται με κλάματα, κανείς ωστόσο δεν πεθαίνει με γέλια...

Ο θάνατος ως σκιά της ζωής και πραγματικότητα αντικειμενική, όχι μόνο δεν επιδέχεται επανόρθωση, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή

ή σχεδόν όλα, αλλά είναι και ο μόνος που εξισώνει όλους.Η δε παραδοξότητα του έγκειται στο ότι δεν είναι βίωμα του αποθανόντος, αλλά εκείνων που συνοδεύουν τον νεκρό κατά την πορεία προς τον τάφο. Υπό το κράτος της νεκρώσιμης ακολουθίας συγκλονίζονται κυριολεκτικώς, από το βίωμα της ζωής, που δημιουργεί ο θάνατος του συγγενούς ή φίλου.

Και το συμπέρασμα που πίπτει ως ώριμος καρπός στη συνείδηση: "Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα". Και τότε τι απομένει; Κόνις, τέφρα και σκιά!..

Τελικά, όλο το ύψος μας είναι ο επιούσιος άρτος μας. Τα όριά μας μια τεφροδόχος!

Εδώ και μόνο επέρχεται η εξίσωση. Κι από εδώ η απορία, που εκφράζεται έντονα μπροστά στα "οστά τα γεγυμνωμένα" με το τραγικό βίωμα. Ολο δε αυτό το τραγικό βίωμα συνιστά το έναυσμα του φιλοσοφικού πυρσού στην προσπάθεια να ρίξει φως στο ανθρώπινο ερώτημα της Σφιγγός, υπό την έννοια: Ποιος είμαι; Από που έρχομαι; Που πηγαίνω;

Είναι το αίνιγμα. Τι είναι ο άνθρωπος στη διασταύρωση του τρισδιάστατου χρόνου; Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον, με την αιωνιότητα που ταυτίζεται με το υπέρκοσμο, το υπέρχρονο, το θείο. Γι' αυτό εκείνος που αγαπά τη ζωή του, δεν σπαταλά τον χρόνο, επειδή από αυτόν είναι καμωμένη η ζωή. Η θέση αυτή αναμφίβολα συνδέεται με την Παιδαγωγική, με τον τονισμό του δυναμισμού υποκειμένου και αντικειμένου, πράξης και αξίας, συνείδησης και ιδεώδους. και βέβαια με την έξαρση της αλληλεξάρτησης ατόμου και κοινωνίας, ατομικότητας και ιστορίας. Με την 'αυτενεργό μάθηση".

Η φιλοσοφία του θανάτου επαναφέρει εναργώς τη φιλοσοφία της ζωής. Είναι βέβαια αλήθεια ότι προέχει κανείς να μάθει να ζει κι ύστερα να φιλοσοφεί. Να ζει την κάθε στιγμή, ακόμα και την υποψία της στιγμής. Γιατί, χωρίς να έχουν γεράσει τα πάθη του, ο ίδιος "αχθοφόρος" ανούσιων πραγμάτων, εθισμών και αντιδράσεων, θα ακούει τα βήματά του μέσα στο χρόνο να χάνονται, επιστρέφοντας στη μακρόκοσμη μήτρα του