Κάθε λαός επιλέγει τους πολιτικούς που του αξίζουν

13:26 8/9/2017 - Πηγή: Kafeneio-gr

Κάποτε πρέπει να αναλάβουμε, ως λαός, τις ευθύνες μας και να μη μιμούμαστε τους πολιτικούς, που αποδίδουν την αποτυχία τους σε οποιονδήποτε και ό,τιδήποτε άλλο, πλην του εαυτού τους. Και η δική μας ευθύνη, δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι εμείς επιλέγουμε τους πολιτικούς, εναντίον των οποίων στρεφόμαστε.

Παιδιά του ελληνικού λαού είναι οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούν, δεν ήρθαν από άλλον πλανήτη. Κουβαλούν μαζί τους όλα τα προτερήματα και μειονεκτήματα της ράτσας....
Θεωρητικά, θα έπρεπε να βρίσκονται ένα, ίσως και περισσότερα σκαλοπάτια πάνω από εμάς. Αυτούς όμως επιλέγουμε. Δεν

υπάρχουν καλύτεροι; Αυτούς τους αποστρεφόμαστε, και απογοητευμένοι εγκαταλείπουν, αφήνοντας το έδαφος ελεύθερο σε μετριότητες και κάποιους μιζαδόρους.

Στο ψηφοδέλτιο της Θεσσαλονίκης, φερ’ ειπείν, υπάρχουν 20 υποψήφιοι. Και επιλέγουμε μονίμως, πάντα αυτούς εναντίον των οποίων καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα καταφερόμασταν. Κι εκεί, κάτω στο τέλος της λίστας των προτιμήσεων, βρίσκονται άνθρωποι ικανοί, αλλά μη προτιμητέοι.

Κι έτσι, κατάπληκτοι παρακολουθούμε να αναβιώνει όλο το πολιτικό σκηνικό του 19ου αιώνα, ενώ βρισκόμαστε στον 21ο. Στην κρισιμότερη στιγμή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, διοικούμαστε από πολιτικούς, που δεν ξέρω αν οι επιχειρηματίες θα τους προσλάμβαναν για υπαλλήλους. Κι εδώ φαίνεται πόσο δίκαιο είχε ο Σωκράτης -να το ξαναγράψω- όταν υποστήριζε πως η πολιτεία πρέπει να διοικείται από πολίτες που έχουν δοκιμαστεί στη ζωή.

Αφού διαπιστωθεί, είχε πει ο Σωκράτης, ότι ο πολίτης είναι καλός οικογενειάρχης, ανατρέφει σωστά τα παιδιά του, διοικεί καλά την επιχείρησή του, αναγνωρίζεται από την κοινωνία το ήθος του και εν γένει έχει αποδείξει ότι στον μικρόκοσμο που ζει έχει επιτύχει, τότε η πολιτεία θα τον καλέσει να αναλάβει δημόσιο αξίωμα. Αυτή τη συνταγή την πετάξαμε στα σκουπίδια. Για τις επιλογές μας δεν λαμβάνουμε τίποτε από αυτά υπόψη, και για εκπροσώπους μας αρκούμαστε να αναδείξουμε αυτούς που «άλλοι» επιλέγουν, διότι εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα.

Δεν με παρηγορεί καθόλου το γεγονός ότι η κυριαρχία των μετριοτήτων στην πολιτική, είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Αν ρίξει κάποιος μια ματιά να δει ποιο είναι το IQ των κυβερνώντων στις «μεγάλες» χώρες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, θα απογοητευθεί. Ιδιαίτερα στα Βαλκάνια η κατάσταση είναι πιο ενδεικτική. Εδώ γιατί να έχουμε καλύτερους; Εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, άρχισε σιγά-σιγά να τοποθετούνται ηγέτες στην υφήλιο είτε περιορισμένων ικανοτήτων, είτε ικανούς μεν αλλά ευάλωτους στην προσωπική τους ζωή, άρα αδύναμους να αντισταθούν.

Οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούν, ένιωσαν ποτέ τον πόνο του άνεργου, που διαβάζει καθημερινά τις μικρές αγγελίες ή ελπίζει να είναι ο τυχερός και να προσληφθεί μεταξύ των 100 από τις 10.000 υποψήφιους; Κατάλαβαν την απελπισία του επιχειρηματία που βάζει λουκέτο; Έτυχε ποτέ να αγωνιούν, διότι δεν είχαν να πληρώσουν το ρεύμα; Περίμεναν ποτέ επί εξάμηνο να έρθει η σειρά τους για να εξεταστούν σε δημόσιο νοσοκομείο; Έκλαψαν ποτέ κρυφά, διότι δεν μπορεί να σπουδάσει το παιδί τους ελλείψει χρημάτων; Καθυστέρησαν το γάμο τους ή διέκοψαν το δεσμό τους, με συντρίμμια τα όνειρα, διότι λείπουν τα χρήματα για να κάνουν οικογένεια;

Χίλια άλλα μπορώ να παραθέσω για να περιγραφεί η κατάσταση την οποία βιώνουν σήμερα οι Έλληνες. Την οποία οι πολιτικοί δεν μπορούν να αντιληφθούν, ούτε και που τους ενδιαφέρει -ξένος πόνος, όνειρο- γι’ αυτό «παίζουν». Πιεζόμενοι από τους συνεργάτες τους οι εκπρόσωποί μας, οι οποίοι λυσσωδώς προσπαθούν άλλοι να διατηρήσουν την υπουργική καρέκλα, και άλλοι να τους την πάρουν για να καθίσουν αυτοί, και την ώρα που καίγεται ο κόσμος, αυτοί… άδουν.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Στα σπίτια τους όλοι. Θα πάρει η μπάλα και τους αποδεδειγμένα ικανούς. Ναι, δυστυχώς, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Όταν καλείς τον υδραυλικό να σου διορθώσει τη βλάβη, και αντ’ αυτού την κάνει μεγαλύτερη, δεν εμπιστεύεσαι εκ νέου τον ίδιο. Ας πάψουμε να ακούμε τα κομματικά παπαγαλάκια που έχουν ιδιοτελές συμφέρον να επικρατήσει το ένα ή το άλλο κόμμα, και τουλάχιστον, ας υποχρεώσουμε τους «ηγέτες» μας να βρουν επί τέλους κοινά σημεία μεταξύ τους, για να αρχίσει επί τέλους να παίρνει μπρος η μηχανή.