Μια παρόρμηση;

10:15 17/5/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

 Γράφει ο Θάνος Δημάδης
Καθένας μπορεί να κάνει πολλές και τρελές εικασίες για το τι πραγματικά συνέβη σε αυτήν την αλλόκοτη ιστορία με τη σύλληψη του Ντομινίκ Στρος Καν με την κατηγορία απόπειρας διάπραξης ενός σεξουαλικού κακουργήματος, όπως ο βιασμός. Το μόνο σίγουρο μέχρι στιγμής είναι ότι κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος αν ο μέχρι σήμερα πανίσχυρος διευθυντής  του ΔΝΤ

- όπως σκιαγραφείται μέσα από τη μαρτυρική κατάθεση της 32χρονης καμαριέρας- είναι αυτό το σαδομαζοχιστικό υποκείμενο που εμφανίζεται ανίκανο να τιθασεύσει τα πάθη του και κυριεύεται από τις αδυναμίες του. Όπως και να 'χουν όμως τα πράγματα και όποια και να είναι τελικά η αλήθεια, την οποία ίσως περάσει αρκετός καιρός μέχρι να μάθουμε, η ουσία της υπόθεσης είναι μία και έχει να κάνει με μία πολύ ευρύτερη διαπίστωση για τον ρόλο που παίζει το σεξ, όχι μόνο στις προσωπικές ζωές των ανθρώπων, αλλά ως παράμετρος που καθορίζει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη δημόσια εικόνα κάθε προβεβλημένης πολιτικής..........προσωπικότητας.

Η ιστορία έχει αναρίθμητα παραδείγματα πετυχημένων πολιτικών, με χαρακτηριστικότερο ίσως τον πρώην Αμερικανό Πρόεδρο Τζον Κένεντι, οι ερωτικές περιπέτειες του οποίου δεν στάθηκαν εμπόδιο στην πολιτική του καριέρα. Αλλά και παραδείγματα πολλών άλλων, όπως  του Μπιλ Κλίντον, όπου το σεξ με την ευρύτερη έννοια στιγμάτισε την δημόσια παρουσία του και τελικά αποδείχθηκε καταστροφικό για τον ίδιο, το κύρος και την υστεροφημία του. Αντίστοιχη περίπτωση- ίσως σε πιο ακραία μορφή- είναι και ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία όπου η δημόσια εικόνα του έχει δεχθεί απανωτά πλήγματα λόγω ακριβώς του ίδιου λόγου: το σεξ. Το νέο σήριαλ με τον Ντομινίκ Στρος Καν είναι η αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε το πόσο "γυμνό"- κυριολεκτικά και μεταφορικά- είναι κάθε δημόσιο πρόσωπο μπροστά στη δύναμη και την επιρροή που έχει το σεξ στη προσωπική του ζωή αλλά και το κόστος που μπορεί να επιφέρει για τη δημόσια εικόνα του. Και προφανώς δεν μιλούμε για την ακραία περίπτωση απόπειρας βιασμού, αλλά για τις φυσιολογικές αδυναμίες και τα ερωτικά ένστικτα που είναι κοινά για όλους τους ανθρώπους αλλά αποδεικνύονται πολλές φορές ανεξέλεγκτα και ισοπεδωτικά στο πέρασμά τους για όσα πρόσωπα διαχειρίζονται δημόσια εξουσία και επιρροή.Θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές τα πολιτικά πρόσωπα έχουν πέσει μόνα τους στην παγίδα που τα ίδια έφτιαξαν για τον εαυτό τους, προάγοντας την αντίληψη ότι το πρότυπο του καλού και άξιου πολιτικού είναι αυτό του οικογενειάρχη και σίγουρα του ανθρώπου που δεν άγεται και φέρεται από τις σεξουαλικές αδυναμίες του. Είναι τα πρότυπα αυτά που χτίστηκαν σε εποχές πουριτανισμού και τα οποία όμως σήμερα στην εποχή των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων δείχνουν ξεπερασμένα και παρωχημένα. Γιατί πλέον η ταχύτητα στην πληροφόρηση και τα νέα μέσα έχουν καταστήσει τα πάντα διαφανή για όλους με αποτέλεσμα οι μύθοι που εύκολα χτίζονταν στο παρελθόν, σήμερα να καταρρίπτονται με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία. Ο Ντομινίκ Στρος Καν είναι πολλαπ