Μια ζωή... κουρέλι

13:11 7/11/2017 - Πηγή: Kafeneio-gr

Απ' όταν αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι το κόσμο, αυτό πού σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα, γι' αυτό πού τα μάτια σου ανοίγουν διάπλατα σαν δυο μεγάλοι φάροι, αυτό πού σε συνοδεύει λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου να κοιμηθείς, είναι οι ιστορίες πού σου λένε οι δικοί σου, με νάνους, λύκους, πρίγκιπες και Κοκκινοσκουφίτσες...
Μεγαλώνεις λίγο και ενθουσιάζεσαι με τηλεοπτικούς η ηλεκτρονικούς υπερήρωες, ακούς υπερβολικές ιστορίες από το στόμα συνομήλικων φίλους σου πού κοιτάνε να σε εντυπωσιάσουν, θεοποιείς τις δυνάμεις τους πατέρα σου.

Αργότερα στην εφηβεία, συγκλονίζεσαι από τις μυθικές

ικανότητες ακόμα και ατάλαντων αθλητών και ομάδων, νιώθεις ότι είσαι το επίκεντρο του κόσμου και ότι όλοι κρέμονται από τα χείλια σου, πιστεύεις ακράδαντα αυτά πού σου λέει η καημένη η μανούλα σου, ότι είσαι ο ομορφότερος και εξυπνότερος και ότι όλοι σε ζηλεύουν, γι' αυτό είναι απαραίτητο να σε ξεματιάζει τουλάχιστον δυο φορές την ημέρα.

Όταν αργότερα αρχίζεις να δουλεύεις, όλοι σε επιβουλεύονται γιατί δεν έχουν τα προσόντα σου και προκόβουν περισσότερο από σένα γιατί έχουν μέσο, αλλά και βεβαίως γιατί είσαι άτυχος...

Παρακολουθείς ποδόσφαιρο με πάθος και όταν η ομάδα σου χάνει, εξοργίζεσαι, χτυπιέσαι σου βγαίνει ο ουγκάνος από μέσα σου, σου φταίει ο διαιτητής, το κακό τερέν, ο ανάδρομος Ερμής, τα εφτά πέναλτι πού δεν σας έδωσε ο αλήτης.

Ασχολείσαι με τις κλειδαρότρυπες πού σου πασάρουν και την ίδια στιγμή αναρωτιέσαι πως έκανες ένα τέτοιο λάθος και ψήφισες αυτό το κόμμα πού σε κορόιδεψε, ενώ έχεις τόσες γνώσεις πάνω στη πολιτική καθότι απόφοιτος του Universite de Television, αλλά βέβαια σκέφτεσαι ότι παρ' όλο ότι είσαι θεός, έχεις και συ δικαίωμα στο λάθος (μέχρι το επόμενο βέβαια).

Είσαι ένας φωτεινός παντογνώστης, με μια ευρύτητα γνώσεων, η οποία ξεκινάει από την αστροφυσική και μπορεί να φτάσει μέχρι τον τρόπο αναπαραγωγής του μπλε χταποδιού, στο μεγάλο κοραλλιογενή ύφαλο στην Αυστραλία, αλλά παρ' όλα αυτά νιώθεις ότι κανείς δεν σε παρακολουθεί και ότι μόνος σου τα λες, μόνος σου τα ακούς, αλλά πάντα θυμάσαι εκείνο το ρητό «Αν ήτανε η ζήλια ψώρα θα κόλλαγε όλη χώρα»!

Πηγαίνοντας προς την αυλαία της ζωής σου αναρωτιέσαι τη ήταν αυτό πού σε εμπόδισε, ενώ είχες όλα τα τυπικά προσόντα και μάλιστα πολύ περισσότερα, να μην μπορέσουν οι άλλοι να αναγνωρίσουν το μέγεθος σου και να σε κατατάξουν στους τιτάνες της εποχής σου, τι ήταν τέλος πάντων αυτό πού εμπόδισε να εκτοξευθεί η καριέρα σου.

Να σου πω εγώ ανθρωπάκο, γιατί όλη σου τη ζωή την έζησες μέσα σε ένα παραμύθι, σε μία ψευδαίσθηση, περιφέροντας το σκατένιο σου εαυτό, βαυκαλιζόμενος έναν άλλο πολύ καλύτερο πού ποτέ δεν προσπάθησες να γίνεις, περίμενες να έρθει μόνο του, η να μεσολαβήσει μια θεϊκή παρέμβαση, η οποία θα έδινε τη λύση, το μόνο πού έκανες ήταν να προσθέτεις τριγλυκερίδια και χοληστερίνη στο πλαδαρό μυαλό σου και να λες πάντα ότι οι συνθήκες δεν είναι ακόμα ώριμες και ότι χρειάζεται ακόμα χρόνος, αλλά ποτέ δεν συνειδητοποίησες ότι οι συνθήκες θα είναι πάντα ή ανώριμες ή σάπιες, καθρέφτης της δειλίας σου.

Δεν σε λυπάμαι, όπως δεν λυπόσουν και συ ποτέ τους γύρω σου, ένα κάθαρμα παρτάκιας ήσουν, ιδανικό πιόνι στη σκακιέρα της εξουσίας, γεμάτος απάθεια και ωχαδερφισμό, ένα απλό σκουπίδι ανάμεσα στο σωρό, το ακριβές συστατικό για την επιβίωση του συστήματος πού καταδυναστεύει τις μάζες.

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2017/11/blog-post_9.html#ixzz4xk8ht7eC