Ο καθένας με τις ψευδαισθήσεις του και τις παραισθήσεις του…

22:11 15/9/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου 
Καλά κάνετε και θεωρείτε ότι πάσχω από πολιτικές παραισθήσεις! Η χειρότερη από όλες είναι εκείνη η «ουτοπική μου ελπίδα» – σύμφωνα με την κ. Παπαρήγα -  για την κοινωνικοπολιτική σύμπραξη προοδευτικών, κοινωνικών δυνάμεων με στόχο την συγκρότηση μιας νέας ηγεμονίας στη χώρα, που θα απαντά οργανωμένα και ρεαλιστικά στη καταστροφική πρόκληση του νεοφιλελευθερισμού. Μόνον που η κ. Παπαρήγα κάπου μπερδεύεται μεταξύ παραισθήσεων και ψευδαισθήσεων και τα κάνει μαντάρα!
Κάλους βγάλανε τα δάκτυλά μου στην προσπάθεια να εξηγήσω ότι σύγχρονες κοινωνικές προκλήσεις απαιτούν

σύγχρονες πολιτικές λύσεις και ότι αν η αριστερά στο σύνολό της δεν προσδώσει στον εαυτό της (συλλογικά) κυβερνητική δυναμική, αποκλείεται να επεξεργαστεί  και να εφαρμόσει μια στρατηγική ηγεμονίας των γνήσια προοδευτικών δυνάμεων, που θα απαντά αξιόπιστα στην οικονομική, κοινωνική και διεθνοπολιτική κρίση της χώρας μας.
«Αξιόπιστα» σημαίνει ότι αναπτύσσουμε και παρουσιάζουμε μια κυβερνητική στρατηγική, μια νέα μεθοδολογία εξουσίας η οποία δίνει προοδευτική διέξοδο στη κρίση ευημερίας της κοινωνίας, καθώς και στη κρίση εξουσιαστικής υπόστασης της χώρας (είναι αλληλένδετα), εντός του συγκεκριμένου παγκόσμιου περιβάλλοντος. Εάν θεωρήσουμε ότι το «αξιόπιστα» συνδέεται τελεολογικά με μια σταθερή πολιτική πρακτική – αξιωματικά θεμελιωμένη πολιτική δράση για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού – τότε μιλάμε κυριολεκτικά για την διαχείριση μιας (παλαιάς) ψευδαίσθησης και όχι για την παραγωγή μιας νέας ψευδαίσθησης. Εννοούμε την πεισματική ανακύκλωση ενός (σοσιαλιστικού) πολιτικού μύθου και όχι ασφαλώς για την παραγωγή ενός καινούργιου, βασισμένου στις ίδιες ιδεολογικές αρχές, ικανού να κινητοποιήσει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα στο πλαίσιο ενός σύγχρονου οράματος ελευθερίας και ισότητας για την Ελλάδα. Η πρώτη «αξιοπιστία» είναι δημιουργική, ενώ η δεύτερη αντιπαραγωγική, «εσωτερική αξιοπιστία»: είμαστε σύμφωνοι με το στρατηγικό δόγμα περί «δικτατορίας του προλεταριάτου», έτσι όπως το εξειδίκευσε ο Λένιν για να απαντήσει στην πολύπλευρη κρίση της Ρωσίας και της Ευρώπης κατά τον πρώτο και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.  
Το σοβαρότερο πρόβλημα του αριστερού ρεαλισμού, είναι ότι σε αντίθεση με τον Μαρξ δεν μπορεί να κατανοήσει την κοινωνική λειτουργία των ψευδαισθήσεων, και έτσι αναφέρεται σε αυτές απαξιωτικά.  Οι πολιτικές ψευδαισθήσεις είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας, αλλά και της επιστήμης. Πάντα μια νέα ψευδαίσθηση (ολοκληρωμένη, λογική επεξεργασία της εμπειρίας, δια της αμφισβήτησης της κυρίαρχης δομής που ερμηνεύει τα σημαίνοντα, όπως αυτά προσλαμβάνονται δια των αισθήσεων) έρχεται να αντικαταστήσει την αξιωματική δομή της κυρίαρχης ψευδαίσθησης. Η μεθοδολογικά οργανωμένη ψευδαίσθηση προκαλεί δράση (πολιτική, κοινωνική, οικονομική κλπ) για την ανατροπή ενός καθεστώτος κυριαρχίας. Η σύγχρονη ψευδαίσθηση παράγει συνείδηση του κόσμου. Ο κόσμος μας σε ατομικό, αλλά και συλλογικό επίπεδο δομείται από πολιτι