Ο μαρξισμός από πολιτικό φιλοσόφημα, νευρωτικό σύμπτωμα της μνημονιακής αριστεράς!

20:01 9/5/2018 - Πηγή: Kafeneio-gr

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Αν δεν έβλεπα το σημερινό πρωτοσέλιδο της Αυγής (με κύριο άρθρο: Για τα 200 χρόνια του Μαρξ - Επαναστάτης, Οραματιστής, Επίκαιρος) δεν θα είχα σκεφτεί πώς ο μαρξισμός από πολιτικό και κοινωνικό φιλοσόφημα θα μπορούσε να μεταβληθεί 200 χρόνια μετά τον θάνατο αυτού του μεγάλου στοχαστή σε κατεξοχήν νευρωτικό σύμπτωμα και αφήγημα!
«Το σύμπτωμα πρέπει να το ορίσουμε ως κάτι που σηματοδοτείται ως μια γνώση ήδη εκεί, σε ένα υποκείμενο που γνωρίζει ότι το αφορά, αλλά δεν γνωρίζει τι είναι»,

έλεγε ο Jacques Lacan, αλλά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει το παράδοξο το κόμμα να γνωρίζει τι είναι η ουσία και ίσως η παθολογία του μαρξισμού, αλλά να πιστεύει πως αυτή δεν αφορά στην πολιτική πρακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην συγκυρία των μνημονίων!
Ο Lacan σε μια διάλεξή του στο Yale στα μέσα του 1970, έλεγε για τους νευρωτικούς: «Αυτό που αποκαλείται νευρωτικό σύμπτωμα είναι απλά κάτι που τους επιτρέπει να ζουν. Ζουν μια δύσκολη ζωή και προσπαθούμε να ελαφρύνουμε την δυσχέρειά τους. Μερικές φορές τους δίνουμε την αίσθηση ότι είναι κανονικοί. Ευτυχώς, δεν τους ......κάνουμε αρκετά κανονικούς για να καταλήξουν ψυχωτικοί». Έ, κάτι αντίστοιχο κάνουμε και εμείς, οι οποίοι από την σκοπιά της κριτικής θεωρίας στην πολιτική ανάλυση προσεγγίζουμε το φαινόμενο «πρώτη φορά αριστερά στην εξουσία» της Ελλάδας και της μεταδιπολικής Ευρώπης: Αντιμετωπίζουμε τους νευρωτικούς του μαρξισμού σαν κανονικούς μαρξιστές για να μην καταλήξουν με δική μας ευθύνη ψυχωτικοί!

Ωστόσο, μάλλον δεν βοηθήσαμε με τον σωστό τρόπο και ιδού σήμερα ο νευρωτικός του μαρξισμού να εμφανίζεται σαν κανονικός μαρξιστής που βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου οικονομικής και πολιτικής ανάγκης!
Πώς όμως τα καταφέρνουν οι μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ να θεωρούν τους εαυτούς τους κανονικούς αριστερούς; Απλώς βλέπουν την ψυχωτική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από παραισθήσεις και αυταπάτες προοδευτικής, κοινωνικής πολιτικής ως σύμπτωμα του Άλλου που συμβαίνει να είναι ο σύντροφός τους ή ακόμη ο άλλος τους Εαυτός. Και έτσι έχει μάλλον δίκιο ο Alain Miller όταν ισχυρίζεται πως στην ψύχωση το σύμπτωμα είναι πάντα του Άλλου, το σύμπτωμα αποδίδεται στον Άλλο, ο ψυχωτικός γνωρίζει ότι το σύμπτωμα είναι του Άλλου και έτσι αυτός δεν μπορεί παρά να είναι κανονικός εφόσον είναι ο Άλλος που έχει το σύμπτωμα και όχι ο ίδιος!
Υπάρχει θεραπεία; Όχι, δυστυχώς, όσο το σημαινόμενο της λεγόμενης μνημονιακής πολιτικής είναι του Άλλου, ή του «άλλου μας εαυτού» που νομιμοποιείται πολιτικώς και δικαιολογείται υπαρξιακώς από το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης εντός του οποίου ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά.
Μα τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Απλώς κατέστρεψε την (προηγούμενη) πολιτική του ρητορεία για να σώσει την χώρα, λένε τα στελέχη του. Είναι κακό αυτό ή τέλος πάντων, αυτό δεν είναι το μικρότερο κακό; Ρωτούν ρητορικώς! Εγώ δεν θα το όριζα καν ως «κακό». Παθολογικό είναι, αποδίδοντας μια μορφή μαρξιστικής νεύρωσης, η οποία μέσα από την εμπειρία της κυβερνητικής οντολογίας και λειτουργίας μπορεί να καταλήξει σε σοβαρή ψύχωση στο πλαίσιο αναφοράς του μαρξισμού, στο βαθμό που χαθεί η εξουσία.
Όταν ο μαρξισμός καταλήγει να είναι ένα αφήγημα της εξουσίας για την εξουσία, αποτελεί μορφή και έκφραση νεύρωσης. Το να κουβεντιάζουμε με τους όρους του ενώ ασκούμε - και ασκούμαστε σε - μια νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία υποσχόμαστε να αναθεωρήσουμε, στο βαθμό που αυτή ολοκληρωθεί και παράγει το κοινωνικό της αποτέλεσμα σύμφωνα με το πρόγραμμα προσαρμογής της Ελλάδας, προϊδεάζει για την μορφή της ψύχωσης που θα εκδηλωθεί εάν ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει την κυβερνητική εξουσία.
Τελικώς, 200 χρόνια μετά τον θάνατο του Μαρξ, ο μαρξισμός από το σοβαρότερο και δυναμικότερο κοινωνικό και πολιτικοοικονομικό αφήγημα του περασμένου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, καταλήγει να είναι μια όμορφη ιστορία για ψυχανάλυση και μια αφορμή για ψυχανάλυση των ψυχαναλυτών του, στο βαθμό που αυτοί αναλαμβάνουν την εκτέλεση ή υποστήριξη προγραμμάτων προσαρμογής του καπιταλισμού στο νεοφιλελεύθερο πρότυπο, την ώρα που οι ίδιοι με πάθος συνεχίζουν να το καταδικάζουν ασφαλώς!