Ο νεοναζισμός φυλακίζει, δεν φυλακίζεται…

21:02 3/10/2013 - Πηγή: Kafeneio-gr

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος Ο νεοναζισμός πετυχαίνει τον στόχο του στην σημερινή Ελλάδα: πολιτικοποιεί το ποινικό και ποινικοποιεί το πολιτικό, εθνικοποιώντας το τέλος της πολιτικής και κοινωνικοποιώντας μια ποινική διάσταση αντίληψης και ερμηνείας του πολιτικού. Ποιος είπα τα κάνει αυτά; Ο νεοναζισμός; Μα αυτός φυλακίζεται ή κυκλοφορεί υπό περιοριστικούς όρους και με απαγόρευση εξόδου από την χώρα! Άρα, δεν..... κινδυνεύουμε από αυτόν… σχεδόν σωθήκαμε! Η κυβέρνηση και η Μεγάλη Διαπλοκή, με τις Εξωχώριες εταιρείες της

και τις ενδοχώριες κατασκευές υγειονομικών ζωνών, φαίνεται να συντρίβει το νεοναζισμό από πάνω… έτσι δεν είναι;
Έτσι είναι, δυστυχώς, εκεί όπου η πολιτική βρίσκεται αλλού – εκεί, έξω από εσένα - ενώ εσύ παρακολουθείς μια θεατρινίστικη φάρσα αυτής, που ορίζεται με όρους τηλεπολιτικής! Ο νεοναζισμός, φίλε μου, φυλακίζει, δεν φυλακίζεται και όποιος επιχειρεί να τον χώσει σε ένα κελί, απλώς νομιμοποιεί με ένα παράδοξο πολιτικά, στην κυριολεξία «ποινικοπολιτικό», τρόπο την ύπαρξή του: τον εξαγνίζει ως δήθεν ανισυστημικό παράγοντα και του «ξεμαυρίζει» το εθνικιστικό του, κοινωνικά και ανθρωπιστικά αντιδραστικό του προφίλ! Αυτή τη φορά δεν έχω «παράπονο»! Με κάποια έκπληξη διαπίστωσα πως δεν ήταν λίγοι αυτοί που κατάλαβαν τις ανησυχίες μου ως προς τις σπασμωδικές κινήσεις του καθεστώτος, να εμφανιστεί από τροφός, διώκτης και εκδικητής της ΧΑ! Σαν μια διαταραγμένη προσωπικότητα που για να εμφανιστεί δημοκρατική, αλλάζει τον καταστατικό χάρτη του πραγματικού στην χώρα, «παίζοντας» ασφαλώς με τον καταστατικό χάρτη της χώρας και τον ποινικό νόμο. Σαν να νομίζω πως «πονηρέψατε» οι φίλοι μου και σας βλέπω να μπλέκετε και εσείς μαζί μου σε μια δημοκρατική περιπέτεια συμφιλίωσης με τα παράδοξα της πραγματικής πολιτικής στην καθημερινότητα: το «παράδοξο της διαφοράς» (William Connolly), το «παράδοξο της φιλελεύθερης δημοκρατίας» (Ernesto Laclau και Chantal Mouffe) και το «θεοσοφικό παράδοξο σχηματισμού φοβικής πολιτικής στάσης με την φαντασίωση του μικρότερου κακού και με αρχή το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (Δ. Α. Γιαννακόπουλος). Και ασφαλώς όλα τούτα υπό το φώς της σκέψης του Νίκου Πουλαντζά («πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις») και υπό την διεισδυτική ματιά, στο ψυχολογικό κομμάτι της πολιτικής ανάλυσης, του Κορνήλιου Καστοριάδη και της συντρόφου του Piera Aulagnier («η βία της ερμηνείας»)! Σαν να νομίζω, πως ολοένα και περισσότεροι κατανοείτε την σημασία και ανάγκη της εξέλιξης και δημοκρατικής εμβάθυνσης της πλουραλιστικής δημοκρατίας σε μια ενσυνείδητη πορεία προς τον σοσιαλισμό! Εάν μου πεις κιόλας πως κατανοείς την ανάγκη να εκθέσουμε και να αναλύσουμε μέχρι «αηδίας» τα παράδοξα που δομούν τις πολιτικές στην καθημερινότητα, ως μορφές φαινομενικά αυτόβουλης υποταγής του Β στον Α, ή ανοχής στο «σοκ και δέος» που προκαλεί ο Α για να ορίσει αυθεντικά την έννοια του συμφέροντος ως το μικρότερο κακό, τότε πολύ φοβάμαι πως με «φυλακίζεις» σε ένα ανιλαϊκιστικό αγώνα για το ξερίζωμα της υποκρισίας, της παραπλάνησης, της χυδαιότητας και της πρόστυχης, τεχνοκρατικού χαρακτήρα, υπερβατικότητας, δια της επίκλησης μιας τάχαμου ορθολογικότητας, στην πατρίδα μας! Το πολιτικό είναι κοινωνικός ανταγωνισμός, και θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως ιδεολογικοπολιτικός Αγωνισμός και όχι υπερβατικός νομικισμός, ποινικολογισμός, ή εθνικιστικός κοινοτισμός. Η πολιτική που δομείται ως αφήγηση της συντριβής του αντιπάλου (εχθρού), νομιμοποιεί τον εχθρό ως πολιτική δύναμη, του προσδίδει κοινωνική ισχύ και το «παιχνίδι» από εκεί και έπειτα εξελίσσεται με τη μορφή ολοκληρωτικών στάσεων. Ωστόσο, δεν υπάρχει ολοκληρωτική δημοκρατία, μόνον ολοκληρωτικός καπιταλισμός και είναι αυτός που τελικά καθιστά φαντασιακούς εχθρούς του τον νεοναζισμό και τον φασισμό, την ίδια ώρα που τους ενσωματώνει έμμεσα για να ισχυροποιηθεί ο ίδιος ως ασφαλιστική δομή (: «σεκιουριτισμός») ουδετεροποίησης του κοινωνικού ανταγωνισμού, ώστε να δικαιολογηθεί έτσι η απόλυτη, αποκλειστική αρμοδιότητα των κυβερνώντων στον ορισμό και την άσκηση βίας (: αυταρχισμός) . Σήμερα στην Ελλάδα είναι ο νεοναζισμός που φυλακίζει την δημοκρατία μέσω μιας ποινικολογικής πολιτικής αφήγησης και όχι το αντίστροφο, όπως παρουσιάζεται, διαμορφώνοντας κοινή γνώμη. Ιδού το παράδοξο, φίλε μου! Ξέρεις που καταλήγει αυτό; Στην κονιορτοποίηση της θεσμικής άρθρωσης της πλουραλιστικής δημοκρατίας. Η δημοκρατία από νομιμότητα σε ένα κράτος δικαίου, μετατρέπεται σε νομικισμό στη βάση ενός νεοφιλελεύθερου οικονομισμού που ρυθμίζεται ποινικά. Έτσι ο νεοναζισμός κερδίζει ως διαλεκτική στην κοινωνία, ενώ φαίνεται να χάνει ως κομματική οντότητα. Κατάλαβες τι πάθαμε; Μιλάμε μια φασιστική γλώσσα με νεοναζιστική μάλιστα πρακτική, θεωρώντας πως έτσι δοξάζουμε την δημοκρατική ηθική. Όχι εγώ και εσύ, αλλά ο ντερμπεντέρης του καθεστώτος και ο παπαγάλος της «προπαγάνδας» του! Άσε που ένα μέρος εκ των αριστερών, που έχουν βιώσει χρόνιο αποκλεισμό και γαλουχηθεί με τον συνωμοτισμό, παρουσιάζουν ευλόγως τάση να ορίζουν το πολιτικό επίσης στο πλαίσιο του ποινικού, αν και καλά καταλαβαίνουν τον ταξικό χαρακτήρα του νόμου! Και άλλη αντίφαση εδώ! Ο νεοναζισμός αντιμετωπίζεται από ΜΗ-ΦΟΒΙΚΟΥΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ και όχι με μια δημοκρατικοφανή ηθικολογία, από έναν ηθικισμό που δομείται ως ποινικολογική αφήγηση του πολιτικού. Όταν η δημοκρατία περνάει κρίση και στο προσκήνιο εμφανίζονται (παρουσιάζονται) οι ποινικολόγοι, η κρίση παύει να ελέγχεται πολιτικά. Τότε αυτή τείνει σε ολοκληρωτισμό ενισχύοντας τον αυταρχισμό. Και μια και το θέμα στην Ελλάδα δεν είναι κάποια σοσιαλιστική, αλλά η καπιταλιστική κρίση, η συντριβή της δομής της ΧΑ, έτσι όπως αυτή διαπραγματεύεται στο επίπεδο της κοινής γνώμης και της συνταγματικής τάξης, ισοδυναμεί με την συντριβή της θεσμικής συγκρότησης της πλουραλιστικής δημοκρατίας. Εδώ να δεις ναυάγιο, μέσα από το οποίο έχει σοβαρούς λόγους να χαμογελά ο νεοναζισμός! Ο νεοναζισμός λοιπόν δεν φυλακίζεται, ούτε αντιμετωπίζεται ως αρρώστια στην κοινωνία, αν και είναι! Ο νεοναζισμός αποδυναμώνεται πολιτικά εκεί όπου το ποινικό αδίκημα είναι ποινικό αδίκημα και εκεί όπου η πολιτική αλητεία, ο μισανθρωπισμός και ο ρατσισμός αποτελούν κοινωνικοπολιτική ενοχή. Να, η σημασία του «αστικού εθνικισμού» ως βασικό στοιχείο της πλουραλιστικής δημοκρατίας, που έχω κάμποσες φορές αναφέρει και εξηγήσει. Αυτά που κάνει σήμερα το καθεστώς της κατάρρευσης και γενικευμένης απορρύθμισης στην Ελλάδα, δουλεύουν υπέρ της ενδυνάμωσης του εκφασισμού στην χώρα και ηρωοποίησης των νεοναζί της πατρίδας μας. Αυτή η φάρσα είναι ένα οδυνηρό χτύπημα στην δημοκρατία, ένα ακόμη έγκλημα εναντίον της δημοκρατίας στην Ελλάδα, το οποίο εάν αναζητήσετε κάποιον δικαστή ή κάποιο λαϊκό δικαστήριο για να το «δικάσει», θα έχετε πέσει στην παγίδα του νεοναζισμού…