Ο τελευταίος (!) μιζαδόρος…

21:17 17/4/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Όταν μερικοί υπάλληλοι του ΙΚΑ έβγαλαν χιλιάδες ευρώ κι έχτισαν βίλες, ο Ακης Τσοχατζόπουλος δεν… δικαιούται να παντρευτεί στο Four Seasons και να κατοικεί απέναντι από την Ακρόπολη;
Το ερώτημα μου το έθεσε, μεταξύ ειρωνείας και κυνισμού, ένας από τους παλαιούς

φίλους και συνοδοιπόρους του Άκη, που........
έπαθε ένα μικρό σοκ βλέποντας να τον σέρνουν πασχαλιάτικα από το ανακριτικό γραφείο στο κελί της Αστυνομικής Διεύθυνσης.
Δεν είναι μικρό πράγμα να βλέπεις την κατάντια (τέτοιου είδους κατάντια) ενός άλλοτε πανίσχυρου ανθρώπου, έστω ξεπεσμένου τα τελευταία χρόνια.
Από την περίπτωση Τσοχατζόπουλου προκύπτουν ορισμένα βασικά συμπεράσματα.
Πρώτον, ότι η εξουσία φθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει. Γνωστό εδώ και αιώνες, από τότε που αναπτύχθηκαν εξουσιαστικές σχέσεις. Πολύ γνωστό εδώ και κάμποσες δεκαετίες, στις περιπτώσεις που οι δεσμοί πολιτικών, επιχειρηματιών και λοιπών εμπλεκομένων με το κράτος έγιναν στενοί μέχρι ασφυξίας. Είναι η περίφημη διαπλοκή, την οποία, ως λέξη και έννοια, ανέδειξε ένας από τους πλέον διαπλεκόμενους διαχρονικά πολιτικούς, ο Μητσοτάκης!
Όποιος, λοιπόν, δεν θέλει να διαφθαρεί απολύτως, αποφεύγει την απόλυτη εξουσία. Είναι μια λύση, για όποιον έχει τις ηθικές δυνάμεις και αντιστάσεις να το αποφύγει. Αλλά δεν είναι Η ΛΥΣΗ (θα δούμε παρακάτω αν υπάρχει τέτοια).
Δεύτερο συμπέρασμα: η αίσθηση της απόλυτης εξουσίας δημιουργεί την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας και αυτή φέρνει την απόλυτη διαφθορά.
Τι άλλο από αυτό μαρτυρά η περίπτωση Τσοχατζόπουλου; Η «δράση» του ξεκίνησε μόλις δέκα χρόνια μετά το θλιβερό τέλος ενός πρώην συντρόφου του, του Μένιου Κουτσόγιωργα, ο οποίος πλήρωσε την πολιτική διαφθορά με την ίδια τη ζωή του. Με την επιφύλαξη που πρέπει πάντα να έχουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις (και ο Ακης είναι αθώος μέχρι να καταδικαστεί), τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας μας οδηγούν σε ένα «φιλοσοφικό» ερώτημα: άραγε, δεν πέρασε ποτέ από το νου του ότι η παντοδυναμία δεν θα τον
προστατεύει εσαεί;
Δεν αναρωτήθηκε, άραγε, ποτέ μήπως κάποια στιγμή σπάσει στο απόστημα και τα χάσει όλα;
Δεν θα μάθουμε ποτέ αν το σκέφθηκε.
Αυτό που ξέρουμε με βεβαιότητα είναι ότι ο φόβος αυτός ήταν πολύ κατώτερος από την αίσθηση της παντοδυναμίας που είχε και γι’ αυτό έφτασε στο σημερινό κατάντημα.
Τρίτον, η απόλυτη εξουσία δεν προστατεύει εσαεί. Και οι «προστατευτικές» διατάξεις δεν σώζουν οριστικά τους πολιτικούς, αν βρεθούν οι κατάλληλοι δικαστές να τολμήσουν, να ερευνήσουν και να επιμείνουν ως το τέλος.
Διατυπώνεται η άποψη ότι η διαφθορά δεν έχει σχέση με τα πρόσωπα, αλλά οφείλεται στο «σύστημα» που επιτρέπει στα πρόσωπα να διαφθαρούν. Είναι σαν να θέτουμε το αιώνιο πρόβλημα «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα».
Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο γνωστά μέχρι σήμερα οργανωμένα συστήματα εξουσίας (το καπιταλιστικό και το πρώην «σοσιαλιστικό», του «υπαρκτού») έγιναν θερμοκήπια διαφθοράς. Το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός δεν