Οι εξαθλιωμένοι, η εξέγερση και ο Γκοντώ

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

 «Ο Γκοντώ δε θα ‘ρθει ποτέ ούτε η ελπίδα από μόνη της»

Ένα από τα «αγαπημένα» θέματα αντιπαράθεσης Μαοϊκών και «Ορθόδοξων» Μαρξιστών τη δεκαετία του 70 ήταν το «ζήτημα της εξαθλίωσης των μαζών». Οι πρώτοι, πίστευαν πως μια παγκόσμια κρίση που θα εξαθλίωνε τους λαούς θα αποτελούσε το έναυσμα για μια παγκόσμια επανάσταση. Οι δεύτεροι, πιστοί στον Μαρξ, πίστευαν πως όταν μεγάλο μέρος του πληθυσμού πέσει στο στάδιο της εξαθλίωσης λειτουργεί σαν το Λούμπεν-προλεταριάτο(άστεγοι,
ζητιάνοι, παραβατικοί, ναρκομανείς, αλκοολικοί, ψυχασθενείς, κ.λ.π.). Γίνεται ανίκανο για οποιαδήποτε συνειδητή εξέγερση. Η σημερινή κοινωνική ψυχολογία δικαιώνει τον Μαρξ. Ο εξαθλιωμένος, ο άνθρωπος που αγωνιά για το που θα βρει τα λεφτά για το επόμενο νοίκι, τον επόμενο λογαριασμό ή ακόμα και  για το επόμενο γεύμα, δεν διαθέτει το κουράγιο, το κέφι, την ενέργεια, ούτε καν τη σκέψη για να αποκτήσει τη χειραφέτηση του καλά πληροφορημένου πολίτη. Πόσο μάλλον να α
Keywords
Τυχαία Θέματα