Οι πτωχεύσαντες πολιτικοί σε ρόλο σωτήρα των ασώτων

12:56 10/12/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Στην πτωχευμένη Ελλάδα βιώνουμε μια διαρκή πρόκληση: Οι αντικειμενικά αφερέγγυοι πολιτικοί, που πτώχευσαν την χώρα, να διεκδικούν μια ακόμη ευκαιρία για να σώσουν τον λαό από τις συνέπειες της πολιτικής τους.

Αυτό το δράμα παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες να αναπαρίσταται μέσω της δημόσιας διαμάχης φατριών διαπλεκομένων, στο πλαίσιο του εσωτερικού ανταγωνισμού στελεχών του δικομματισμού. Δίχως καμία εξαίρεση,

παρακολουθούμε τους πτωχεύσαντες πολιτικούς να (αυτο)προβάλλονται σαν...... παράγοντες σωτηρίας των «ασώτων» Ελλήνων – αν και δυστυχώς γι’ αυτούς ο λόγος τους προδίδει την πρεμούρα τους να περισώσουν το καθεστώς της κυριαρχίας τους: την άσωτη δομή με την οποία είναι άρρηκτα συνυφασμένη όχι απλώς η πολιτική τους ταυτότητα, αλλά και αυτή καθ’ εαυτή η κοινωνική τους ύπαρξη.

Αν και κακώς στη κοινωνία η πτώχευση μιας εταιρείας συνδέεται στενά με την προσωπική ανικανότητα του επιχειρηματία ή ακόμη και με την απάτη, η πτώχευση μιας χώρας εκφράζει αναμφίβολα την ανικανότητα και την απατηλή συμπεριφορά του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος (διακυβέρνηση) και την αποτυχία των παραγόντων που συνθέτουν και νομιμοποιούν αυτό το καθεστώς. Αυτό που μένει προς διερεύνηση είναι ο βαθμός δολιότητας τούτων των παραγόντων και τίποτε περισσότερο. Η ένταξη μας στην ευρωζώνη, υπό τους όρους που πραγματοποιήθηκε, δεν μπορεί παρά να προβληματίζει σοβαρά ως προς αυτό όσους μελετούν κριτικά την παγίδευση της κοινωνίας, ενώ ο τρόπος πρόκλησης συνθηκών στάσης πληρωμών και αμέσως μετά η πολιτική των «μνημονίων» και η αντιφατική στρατηγική περί της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, ενισχύουν την καχυποψία ότι μια δράκα αλητών που εμφανίζεται ως αστική τάξη της Ελλάδας, φρόντισε να κερδοσκοπήσει και με την υιοθέτηση του ευρώ και μέσω του αποκλεισμού της χώρας από την διοικητική δομή της ευρωζώνης (καταρχήν).

Το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα, ότι και να προφασιστεί και όπως και να το χειριστεί για να διασκεδαστεί η πραγματικότητα, θα παραμείνει στιγματισμένο, όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι παράγοντες της διαπλοκής (νταβάδες, αχυράνθρωποι, τυχοδιώκτες μεγαλοεπιχειρηματίες, πάτρωνες του συνδικαλισμού, κεντρικοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης, μεγαλομέτοχοι τραπεζών και μερικοί ακόμη άλλοι – αν και οι ιδιότητες αυτές σε πολλές περιπτώσεις συμπίπτουν στα ίδια πρόσωπα). Όσο αλήθεια είναι η πτώχευση της χώρας μας και ο προφανής εξοστρακισμός της από τις ευρωπαϊκές πολιτικές εξελίξεις, τόσο αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία είναι το θύμα μιας απατηλής, με μπόλικα στοιχεία προφανούς δολιότητας, στάσης ενός πλέγματος εξουσίας και διαχείρισης των κοινών, τουλάχιστον μετά την πολιτική κρίση στο τέλος της δεκαετίας του 1980. Δεν εννοώ ότι η χώρα μέχρι τότε πήγαινε καλά, αλλά ότι εκείνη την περίοδο έγινε εμφαντικά κατάδηλο ότι η Ελλάδα δεν είχε καμία πιθανότητα να μην χρεοκοπήσει, αν δεν άλλαζε δραστικά ρότα: αν δεν διαλυόταν το κράτος πατρωνίας, αν δεν έμπαιναν σύγχρονα θεμέλια διαρκούς εκδημοκρατι