Πατριώτες…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ είχε συνήγορο το Κράτος, δεν το νοιάστηκε κανένας. Ως τον τελευταίο πολίτη και η κλεψιά πήγε σύννεφο. Με πρώτους και καλύτερους τους «μεγάλους», ισχυρούς και μεγαλοφοροφυγάδες. Κι αν θυμηθούμε τους πολιτικούς, κι αυτοί υπήρξαν απ’ τους πρώτους αδιάφορους για την κατάσταση και την τύχη του. Ήταν ήδη υδροκέφαλο και το παραφόρτωσαν με «ανταποδοτικούς» διορισμούς, μέχρι που «έκατσε». Με το συγγενολόι τους υπουργοί, με το παρακαλητό του ο πολίτης, αναλογικά τα κόμματα και με αντάλλαγμα τη σιωπή τους.
ΕΚΛΕΒΕ ο «μικρός», λήστευε ο «μεγάλος» κι όλοι σφυρίζαμε αδιάφορα μη μας πουν καταδότες. Τα δις φόρτωναν σωρευτικά το χρέος, λογαριασμό δεν μας έδιναν, μα κι αν μας έδιναν, δεν ίδρωνε το αυτί μας. Με την αποθέωση της κομπίνας σε όλες τις βαθμίδες της και με την οικονομισιά όνειρο, σκοπό και επιδίωξη να πλακώνει και να αναιρεί ιδεολογικές και ηθικές αναζητήσεις. Και, βέβαια, η αδυναμία του Κράτους ήταν σκοπούμενη και βολική. Με τη γραφειοκρατία των «λειτ
Keywords
Τυχαία Θέματα