Πλεονάσματα αισιοδοξίας και χαράς.

20:19 26/4/2014 - Πηγή: Kafeneio-gr

Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Επισκέφθηκα σήμερα το πρωί, ένα κατάστημα στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης μου –το κατάστημα αυτό ανήκει σε αλυσίδα.
Ψώνισα ό,τι είχα να ψωνίσω, και πήγα στο ταμείο για πληρωμή.
Τρείς κοπέλες, είναι οι ταμίες του καταστήματος. Τις γνώριζα όλες, εξ όψεως εννοώ, αφού επισκέπτομαι συχνά το κατάστημα.
Περίμενα στη σειρά μου, έως ότου έρθει η σειρά μου να εξυπηρετηθώ σε ένα από τα τρία ταμεία.
Όπως πάντα έτσι και τώρα, οι κοπέλες στα .......ταμεία είχαν ένα πλατύ

χαμόγελο και με ένα πρόσωπο που έλαμπε από γνήσια ευχάριστη διάθεση.

«Εξυπηρετηθήκατε καλά; Βρήκατε ό,τι ζητούσατε;» ρωτούσαν πάντα μόλις ο πελάτης έφτανε μπροστά τους για πληρωμή. Και όταν η συναλλαγή ολοκληρώνονταν, πάντα με το ίδιο ευχάριστο τρόπο αποχαιρετούν τον πελάτη με τα λόγια : «Θα χαρούμε να σας εξυπηρετήσουμε ξανά».
Έτσι περιμένοντας τη σειρά μου, άκουγα αυτά τα λόγια από τις υπαλλήλους στα ταμεία, τα οποία τόσο καιρό πια, τα έχω μάθει απέξω.
Ήρθε και η σειρά μου κάποια στιγμή, και φυσικά, με το που έφτασαν μπροστά στη ταμία, μου είπε : ««Εξυπηρετηθήκατε καλά; Βρήκατε ό,τι ζητούσατε;»
«Εσείς όλα καλά;» τη ρώτησα , αντί να δώσω τη γνωστή και αναμενόμενη πια απάντηση σχεδόν όλων των πελατών, «ναι, όλα καλά», ή εν πάση περιπτώσει κάτι σαν αυτή την απάντηση.
Η ταμίας ξαφνιάστηκε στην αρχή και ακολούθως χαμογελώντας είπε : «Καλά…, κι εμείς καλά».
«Φαίνεται από το γεγονός ότι είσθε τόσο ευδιάθετη σε τόσο δύσκολους καιρούς», της απάντησα, ενώ η ταμίας συνέχιζε να πληκτρολογεί τα στοιχεία της συναλλαγής για να εκδώσει την απόδειξη, και για μια στιγμή. κοίταξε τις άλλες δύο ταμίες που ήταν δίπλα της, αλλά κανείς δεν ασχολούνταν με μας, όλοι ήταν απασχολημένοι με τις δικές τους δουλειές εκείνη τη στιγμή.
Ξαφνικά, για λίγα δευτερόλεπτα, το χαμόγελό της χάθηκε από τα χείλη της, κούνησε ελαφρά το κεφάλι της με νόημα και έσφιξε τα χείλη της, μια σαφής απάντηση στην αδιάκριτη αλλά καλόβουλη παρέμβασή μου στη δουλειά της.
Διότι και το χαμόγελο που «πουλά» η καλή αυτή υπάλληλος, είναι μέσα στις «υποχρεώσεις» της δουλείας της.
Πρέπει να δείχνει ό,τι δείχνει ως διάθεση και ευγένεια, της το επιβάλλουν.
Και πρέπει να φαίνεται όσο πιο γνήσια είναι δυνατό τούτη η «ευδιαθεσία».
Όμως, μονάχα φαίνεται : διότι η στιγμιαία, για μερικά δευτερόλεπτα γκριμάτσα της υπαλλήλου, φανέρωσε τη πραγματική της διάθεση.
Πήρα την απόδειξη, τη χαιρέτησα και με αποχαιρέτησε με το γνωστό : «Θα χαρούμε να σας εξυπηρετήσουμε ξανά».
Αμέσως πήρε τη θέση μου ο επόμενος πελάτης που περίμενε.
«Εξυπηρετηθήκατε καλά; Βρήκατε ό,τι ζητούσατε;» την άκουσα να λέει στον πελάτη που με διαδέχθηκε.
Χαμογέλασα…
«Ζούμε την εποχή των πλεονασμάτων. Από τα ταμεία του κράτους ίσαμε τα πλεονάσματα αισιοδοξίας και χαράς στους απλούς εργαζόμενους», σκέφτηκα, και συνέχισα τη σκέψη μου : «Των ίδιων εργαζομένων που πια δουλεύουν με τα μισά λεφτά και λιγότερα ίσως απ’ ό,τι πριν μερικά χρόνια, και συχνά για τον διπλό χρόνο δουλειάς»…