Πόσο εξευτελισμό και αβεβαιότητα αντέχει ο Ανθρωπος….

21:02 17/8/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

«Ανθρωποι που αντιμετωπίζονται
ως απατεώνες τείνουν να γίνουν απατεώνες
και άνθρωποι που αντιμετωπίζονται με
εμπιστοσύνη, τείνουν να γίνουν άνθρωποι,
δραστήριοι, δημιουργικοί και άξιοι εμπιστοσύνης» Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Πόσο εξευτελισμό, πόσο πνευματικό ευνουχισμό και πόση αβεβαιότητα αντέχει ο άνθρωπος, για να συνεχίσει να παραμένει άνθρωπος, συγκροτώντας ένα δραστήριο, υπερήφανο και δημιουργικό λαό;Στο ερώτημα αυτό, μια ομάδα επτά εθνολόγων και οικονομολόγων, κληθήκαμε την δεκαετία του 80 από το Μουσείο Εθνολογίας (Übersee-Museum)της Βρέμης

να απαντήσουμε. Την εποχή εκείνη, το Übersee-Museum της Βρέμης, είχε διάφορα προγράμματα αναπτυξιακής βοήθειας σε μικρά νησιά της Μεσογείου, στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική και στη Νοτιοανατολική Ασία, στα οποία η αναπτυξιακή βοήθεια έμοιαζε σαν σταγόνα πάνω σε πυρωμένη απ’ τον ήλιο πέτρα.Κληθήκαμε να δώσουμε απαντήσεις σε απλά αλλά και τόσο....... σύνθετα ερωτήματα όπως:
Γιατί οι απόγονοι υπερήφανων και δημιουργικών λαών, όπως ήταν οι Αζτέκοι και οι Ινκας, συμπεριφέρονται σαν άβουλες μάζες νομάδων. Γιατί βλέπεις αίφνης να εμφανίζονται απ’το πουθενά, από απρόσιτα μονοπάτια δυο-τρεις γυναίκες Ιντιος με μαύρα καπέλα, με μακριές, μπλε σκούρες φούστες και την πραμάτεια σε ένα σάκο στον ώμο, σαν να μη γνωρίζουν πως η ευθεία οδός είναι η πιο σύντομη και γιατί, ακόμη και μετά από τριάντα χρόνια σεισμού, δεν καθαρίζουν το λοφίσκο των ερειπίων μπροστά από την πόρτα του σπιτιού τους δημιουργώντας πάνω του ένα στενό δρομάκι.Γιατί σε κάποια μικρά ελληνικά νησιά, που κάποτε ζούσαν χιλιάδες δημιουργικοί άνθρωποι κερδίζοντας γη, όπως στην Ολλανδία, με χιλιάδες πεζούλες, οι σημερινοί απόγονοί τους, αν λόγω καιρού δε δέσει το καράβι, δεν έχουν ούτε αυγά να βάψουν για το Πάσχα, εισάγουν τα πάντα και περιμένουν σαν επαίτες τις επιδοτήσεις και τους τουρίστες, πουλώντας αρχέγονες αξίες και παραδόσεις πολιτισμικής κληρονομιάς στο τουριστικό μπαζάρ; Γιατί η πρώτη γενιά των Ελλήνων προσφύγων, αυτή η δημιουργική γενιά, που σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα το 1896 έστελνε 150 000 χιλιάδες παιδιά σε ελληνικά σχολεία της Μικράς Ασίας, είχε δεκάδες πολιτιστικούς συλλόγους, ήλεγχε το 78% της τουρκικής οικονομίας και μετά το 1922 εξακολουθούσε να διαμένει, μέχρι τη δεκαετία του 60, σε παράγκες, χάνοντας ακόμη και το κουράγιο να φυτέψει ένα δέντρο στην αυλή;
Επιγραμματικά, η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα ήταν μια και η ίδια για όλες αυτές τις περιπτώσεις. Η ψυχή των ομάδων αυτών είχε λαβωθεί βαθιά στις πολιτισμικές της ρίζες. Είχαν πληγεί ανεπανόρθωτα τα πολιτισμικά, τα πνευματικά και τα ιστορικά τους αποθέματα και κατά συνέπεια η συλλογική τους μνήμη και η συλλογική τους ταυτότητα Είχαν χάσει την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπειά τους και στο τέλος την ίδια την αυτοεκτίμησή τους και δίχως αυτοεκτίμηση ο άνθρωπος γίνεται μέρος μιας αδρανούς χαβούζας απρόσωπων και άβουλων