Πράσινα (παρ)άλογα…

18:35 11/5/2013 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Γεώργιος Π. Μαλούχος

Την ώρα που η υπό τον Γιώργο Παπανδρέου Σοσιαλιστική Διεθνής σχίζεται στα δύο (τελικά, ότι ανέλαβε ο πρώην πρωθυπουργός, δεν πήγε και πολύ καλά…), την ώρα που ο υπόδικος Ακης Τσοχατζόπουλος

δείχνει να ετοιμάζεται να στοχοθετήσει παλαιούς του συντρόφους στο ΚΥΣΕΑ των αμαρτωλών εξοπλιστικών, αλλά και την ώρα που οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι συζητούν επιχειρώντας να διασώσουν το… επίδομα γάμου, στο ΠαΣοΚ, όχι γάμος αλλά ούτε καν......
απλή συμβίωση δεν επιβιώνει πλέον μεταξύ του νυν και του πρώην αρχηγού του.
Κι αυτό είναι πράγμα από μία άποψη παράδοξο, καθώς το Κίνημα υπήρξε επί δεκαετίες και «εργοδότης» και «εργαζόμενος» ταυτόχρονα στην πορεία παρακμής αυτής της χώρας: «μοίρασε» και «μοιράστηκε» πολλά στη μακρά πορεία του ακριβού «δημοκρατικού», «προοδευτικού» μοντέλου ταύτισης του κόμματος με το κράτος, το οποίο εφάρμοσε και δίδαξε με τέχνη και αποτελεσματικότητα μοναδική.
Αναμφίβολα, ο Βενιζέλος ορθώς ανοίγει το θέμα της οικονομικής διαχείρισης Παπανδρέου: μακάρι να είχε ανοίξει με αντίστοιχο τρόπο και το ζήτημα διαχείρισης ολόκληρης της χώρας στις αρχές του 2010. Κι ακόμα περισσότερο μακάρι να είχε διαφωνήσει με το «λεφτά υπάρχουνε» του 2009… Όμως, δεν έκανε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Όπως επίσης δεν τον απασχόλησαν τα οικονομικά του Κινήματος επί πολλά χρόνια. Που θα έπρεπε, ως «δεύτερο πόλο», να τον είχαν απασχολήσει…
Από την άλλη πλευρά, ο Παπανδρέου ακολουθεί μέσα στο ΠαΣοΚ, στην υπόθεση της οικονομικής διαχείρισης, την τακτική που ακολούθησε και στη Λίστα Λαγκάρντ: «δεν ξέρω, δεν άκουσα, δεν είδα». Αρνήθηκε να παραλάβει το σχετικό φάκελο από τον διάδοχό του. Εχει πάντως συνέπεια: και τη χώρα έτσι ακριβώς την κυβέρνησε…
Τώρα, το πάλαι ποτέ κραταιό Κίνημα ουσιαστικά διαλύεται στα εξ ων συνετέθη – ίσως ακόμα χειρότερα. Η υπόθεση του εσωτερικού οικονομικού ελέγχου, αναγκαία και ορθή, ίσως του δίνει τη χαριστική βολή καθώς μετά από αυτή, απ’ ότι φαίνεται, «το ποτάμι (που στερεύει) δεν γυρίζει πίσω».
Ταυτόχρονα, το ΠαΣοΚ επιστρέφει στη Χαριλάου Τρικούπη για να κάνει οικονομίες: επίσης ορθώς. Εχει κι ένα συμβολισμό αυτή η επιστροφή: θέλει να δώσει και τη «μυρωδιά» μιας αναβάπτισης, μίας επιστροφής στις ρίζες. Όμως, από αυτές τις ρίζες είναι που το ΠαΣοΚ το οποίο, κατά τα λόγια του ιδρυτή του «δεν τεμαχίζεται και δεν κληρονομείται», τελικά κληρονομήθηκε και, όπως φαίνεται, οδεύει τώρα και προς τον τεμαχισμό - ότι τουλάχιστον έχει απομείνει πια από αυτό.
Ελπίζει κανείς να υπάρχει ένα τέλος στην αντιστροφή αυτή της πορείας του: μη δούμε καμία ώρα να γεννιέται πάλι και το ΠΑΚ, από το οποίο ξεπήδησαν άλλωστε ηγετικές προσωπικότητες όπως ο κ. Τσοχατζόπουλος, τότε «αγωνιστής» στη Γερμανία…
Το χειρότερο όμως που έχει πάθει το πάλαι ποτέ κραταιό Κίνημα της «Αλλαγής», είναι ότι, όλα αυτά που του συμβαίνουν, επί της ουσίας και παρά τη φασαρία που γίνεται νυχθημερόν γύρω από το ίδιο, απασχολούν, πλέον, όλο και λιγότερους ανθρώπους.
Γίνεται, δηλαδή, πολύ κακό για το τίποτα. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο από όλα αυτά τα πράσινα (παρ)άλογα…