Σχολιανά 93

12:59 10/3/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης Ο άνισος αγώνας και η σημασία του φρονήματος…
Οδηγείστε με, ακολουθείστε με, ή φύγετε από το δρόμο μουΣτρατηγός George S. Paton
Σε ένα αγώνα που είναι άνισος και οι πιθανότητες επιτυχίας είναι ελάχιστες ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΟΥ, τότε αυτό που μετρά είναι το φρόνημα…Ένα ΔΟΥΛΟΦΡΟΝ ΦΡΟΝΗΜΑ, ΕΚ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ αναγνωρίζει την ήττα του ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ ΑΜΑΧΗΤΙ…Αντίθετα, ένα......... ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ, προκρίνει ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟΣΗ ΣΗΜΑΣΙΑ Η ΗΤΤΑ, ΟΣΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΣΟΥ, ακόμα και όταν η ήττα είναι προδιαγραμμένη...
Και να υπογραμμίσουμε, αν και ως εκ περισσού, ότι είναι ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ Ο ΔΟΥΛΟΦΡΩΝ και ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ Ο ΔΟΥΛΟΣ… Ο πρώτος, έχει αλυσοδεμένη τη ψυχή του και κατατεθειμένο το πνεύμα του στην εξουσία εκείνου που έχει διαλέξει να υποταχτεί, ΘΕΩΡΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΩΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ…Ο δεύτερος, απλά του εξουσιάζεις το σώμα, αλλά η ψυχή του και το πνεύμα του ονειρεύεται ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΞΕΦΥΓΕΙ ΑΝ ΟΧΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ, ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΟΤΙ ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ…«Ω ψυχή μου, σου αφαίρεσα κάθε υπακοή, γονάτισμα και δουλικότητα…», λέει κάπου ο Νίτσε (Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, 2η έκδοση, εκδ. Δωδώνη), αλλά το ίδιο λέει ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ ΩΣ ΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ…Ο Μονόδρομος, ως θεωρία και στρατηγική, είναι κυρίαρχη και νικηφόρα για κείνον που την επιβάλλει ενώ την ίδια στιγμή, ταυτόχρονα, επιβάλλει και την ηττοπάθεια σε όποιον την αποδέχεται, είτε ως θεωρία είτε ως στρατηγική.Η θεωρία του Μονοδρόμου, είναι ένα σαράκι που κατατρώει την ίδια την προοπτική της λύσης…Είναι ένα θανατηφόρο μικρόβιο που τρώει άλλα χρήσιμα μικρόβια…Σημειώνει ο Αξελός : «…για να πολεμήσεις πρέπει να είναι ήδη μέσα σου το μικρόβιο.» (Προς την πλανητική σκέψη, 2η έκδοση, εκδ. Βιβλιοπωλείον της «ΕΣΤΙΑΣ» Ι. Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ ΑΕ, Αθήνα, 1985)ΑΛΛΑ Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥ ΑΠΟΣΤΕΡΕΙ ΤΗ ΤΥΧΗ Ο ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΣ ΝΑ «ΜΟΛΥΝΘΕΙ» ΑΠ’ ΤΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ ΑΥΤΟ…Η «ΗΤΤΑ» του υποταγμένου στον άνισο αγώνα κι εκείνου που πολέμησε μέσα στην ανισότητα, ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΕΝ ΤΟΥΤΟΙΣ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ «ΕΙΔΙΚΟ ΒΑΡΟΣ», ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ… Η χωρίς αγώνα ήττα, κάνει τον νικητή υπερόπτη, ακόμα πιο καταπιεστικό μέχρι του σημείου να σε λειώσει κυριολεκτικά κάτω από τη μπότα του, και βεβαίως, κάτι που έχει τη σημασία του, σε βλέπει και σαν σκουπίδι, όσο κι αν η ενδοτικότητά σου τον εξυπηρετεί, αφού ερμηνεύεται ότι ο ηττημένος, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ «ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ» ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΠΡΟΣΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΝΙΚΗΤΡΙΑ ΞΕΝΗ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ… Όχι! Την απαξία αυτή Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ, δεν θα την παρουσιάσει ΚΑΤ’ ΑΝΑΓΚΗΝ με τη πραγματική της μορφή. ΑΝΤΙΘΕΤΑ! Θα εκθειάζει τη «σωφροσύνη» να αποδεχτείς την «αλήθεια» ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΞΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΧΗΤΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ…Αλλά, και ο ίδιος ο εθελουσίως υποταγμένος φυσικά, μέσα του δεν μπορεί παρά ο αυτοσεβασμός του να έχει χαθεί. Αυτό όμως, δεν ισχύει για όσους υποχρεωτικά υπέστησαν τον εξευτελισ