Σταθερές… αξίες

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΙΧΑΝ οι παλιοί τα προνόμιά τους, οι νεότεροι τα κίνητρά τους. Υιοθετώ την πολιτική ως επάγγελμα, μπαίνω στον «αγώνα» γίνομαι βουλευτής. Τα’ χω καλά με τον αρχηγό (τουτέστιν είμαι στην κλίκα των κολάκων του), γίνομαι υπουργός…
ΚΑΙ ήταν η περιχαράκωση του «επαγγέλματος» το πρώτο μέλημά τους, το «φυλάξαι γαρ τα αγαθά…». Δεν έπρεπε να «κινδυνεύουν» από αγωγές οι πολιτικοί μας, δεν μπορείς να τους σέρνεις στα δικαστήρια. Ψήφισαν τη βουλευτική τους ασυλία, καρφίτσωσαν στο πέτο τους το ταμπελάκι του ακαταδίωκτου και στράβωσαν το καπελάκι. Χρειάστηκε να δικαστεί βουλευτής
υπεύθυνος για θανάτους κι έσπευσε το σινάφι. Τον αγκάλιασε με τη (νόμιμη) ασυλία, τον παρηγόρησε, τον απάλλαξε.
ΤΟΥΣ είδε ο κοινός… θνητός, δεν τους έστειλε μήνυμα κι αυτοί ξεσάλωσαν. Και να ατέλειες, και δος του πολλαπλές συντάξεις, να κρατάει την ομπρέλα του Τσίπρα αστυνομικός και ντουζίνες να φυλάνε υπουργούς, να και η σύνδεση του μισθού τους (αποζημίωση τη λένε) με εκείνη των δικαστικώ
Keywords
Τυχαία Θέματα