Στον αγώνα οι ΗΠΑ να κερδίσουν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, χάνουν τον Δεύτερο που είχαν ήδη κερδίσει!

21:05 16/5/2018 - Πηγή: Kafeneio-gr

Σημειώνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Το ξέρεις ίσως, αναγνώστη μου, πως θεωρώ την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ μια από τις καλύτερες αφηγήτριες ιστορίας στον κόσμο και μια προσωπικότητα σκέτη απόλαυση. Είναι πηγή απολαυστικής γνώσης. Ένας όμορφος άνθρωπος. Ένας ποταμός ψυχής και πνεύματος ικανός να συμπαρασείρει στην ορμή του και τον πλέον ισχυρό βράχο που θα βρεθεί ο δυστυχής εμπόδιο στη ροή του.
Δεν έχει σημασία αν συμφωνείς ή δεν συμφωνείς με αυτά που λέει, σημασία έχει να εμπνευστείς από αυτά που διηγείται. Πάντα μέσα στην διήγησή της υπάρχει κάτι που απαντά στο ιστορικό δίλημμα

της εποχής μας. Και δυστυχώς για τους νεοφιλελεύθερους, ευτυχώς για τον άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του προϊόν (θέμα και όχι θύμα ή πρότζεκτ) της ιστορίας και όχι της αγοράς, ο κόσμος δεν θα γίνει επίπεδος παρά τις οργανωμένες προσπάθειες των κυριάρχων διαμορφωτών της κοινής γνώμης να σχηματιστεί μια παγκόσμια «επίπεδη Gestalt». Έτσι θέλω να πιστεύω…αν και αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην...... Μέση Ανατολή πάνε κόντρα στο «πιστεύω» μου!

Και αυτός είναι ο λόγος που αναζητώ μια απλή στην διατύπωσή της, σοβαρή απάντηση (με ιστορικό σημαινόμενο) για την εγκληματική συμπεριφορά των σημερινών μεγάλων δυνάμεων και το τυχοδιωκτικό παιχνίδι μικρότερων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Η απάντηση «προκύπτει» παρακολουθώντας την αφήγηση της κυρίας Αρβελέρ στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Θανάση Λάλα και διαβάζω στο ΒΗMΑgazino. Λέει: «Τα σύνορα ήταν πάντα μια συμφωνία εφησυχασμού της κορυφής και όχι των λαών. Θα σας πω κάτι σε σχέση με αυτό, το οποίο μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μία μέρα πριν πέσει το Τείχος στο Βερολίνο είμαι καλεσμένη για γεύμα στην αμερικανική πρεσβεία στο Παρίσι. Στο τραπέζι που καθόμαστε έχω δίπλα μου έναν παλιό πρέσβη Αμερικανό. Του λέω: "Τώρα πια είναι σίγουρο ότι κερδίσατε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο!". Μου λέει: "Εχετε δίκιο, κυρία Αρβελέρ, και τώρα μας μένει να κερδίσουμε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο!". Μου έκανε πολλή εντύπωση η απάντηση του πρέσβη, άλλα το σκέφτηκα και είχε πολύ δίκιο. Προσέξτε. Αν πάρετε το τι γίνεται στη Μέση Ανατολή τώρα και όλα αυτά τα χρόνια, είναι ακριβώς ότι δεν τελείωσε ποτέ ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Για το συμφέρον της κορυφής, κάποια στιγμή, χωρίσανε τον κόσμο με το μέτρο. Τόσο εσύ, αυτό δικό μου, εσύ από εδώ, εγώ από εκεί. Βάλανε σύνορα χωρίς να υπολογίσουν τους λαούς που θα ζούσαν ή δεν θα ζούσαν μέσα σε αυτά. Δεν σκέφτηκαν τίποτε άλλο παρά μόνο την ησυχία της κορυφής. Ούτε ποιοι είναι οι λαοί, ούτε τι θέλει ο κάθε λαός. Βάλανε σύνορα όπως τους βόλευε στην κορυφή!».
Και να που σήμερα τα σύνορα που βάλανε τότε στην περιοχή δεν βολεύουν την πολιτική «κορυφή» και πρέπει να αλλάξουν! Όχι απλώς τα σύνορα, αλλά και οι πολιτικοί συσχετισμοί σε παγκόσμιο επίπεδο που τα χαράσσουν, τα νομιμοποιούν και τα διασφαλίζουν, πάντα προσωρινώς.
Και ποιος είναι ο στόχος από την πλευρά της ηγεσίας των ΗΠΑ; Ακριβώς αυτό που είπε χαριτολογώντας, πριν από αρκετά μάλιστα χρόνια, ο Αμερικανός Πρέσβης στην κυρία Αρβελέρ: «… και τώρα μας μένει να κερδίσουμε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο»! Μόνο, αναγνώστη μου, στον σύγχρονο αγώνα των ΗΠΑ να κερδίσουν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο διαφαίνεται πλέον η σοβαρή πιθανότητα να χάσουν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο είχαν κερδίσει σταδιακά και πλήρως σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, τον προηγούμενο αιώνα.
Και τι να σημαίνει για τον κόσμο αυτή η ιστορική αποκοτιά; Έναν Τρίτο Παγκόσμιο που ήδη ξεκίνησε, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να το πληροφορηθούμε. Δεν γίνεται να το μάθουμε, καθώς ο πόλεμος αυτός δεν αποτελεί συνέχεια της ιστορικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, αλλά το πραγματικό «τέλος της ιστορίας» που δεν θα μπορούσε να ανακοινωθεί, αλλά απλώς να «εξαγγελθεί» (: Francis Fukuyama, “The End of History and the Last Man”). Και δίχως ιστορία δεν έχει σημασία ούτε ο ίδιος ο πόλεμος.
Δεν θα είναι κανονικός πόλεμος, ο πόλεμος αυτός! Θα είναι κάτι στο οποίο δεν έχει δοθεί ακόμη όνομα και δεν ξέρω αν θα δοθεί ποτέ, καθώς στο κενό της αρχαιολογίας και γενεαλογίας της γνώσης - που έχει σχηματιστεί παγκοσμίως - οι φορτισμένες λέξεις που δομούν και ίσως ταλαιπωρούν την ιστορική μνήμη, θεωρούνται ντεμοντέ. Με αυτή την έννοια ο Τρίτος Παγκόσμιος θα μπορούσε να θεωρείται «εργασία ολοκληρωμένης ειρήνης» ή ένα «πρότζεκτ ολοκλήρωσης της παγκόσμιας ειρήνης». Μόλις ολοκληρωθεί δεν θα υπάρχει άνθρωπος ούτε για να φτιάξει σφεντόνα αγαπητέ Albert!