Συμμαχίες τώρα!

20:08 11/4/2013 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος

Η επιτήρηση της Ελλάδας και της Κύπρου «πατάει γκά­ζι» και σκληραίνει, παρά την ψευδή εικόνα που δί­νουν Σαμαράς και Αναστασιάδης. Δυστυχώς, η πίεση αγγίζει πια, είτε άμεσα είτε έμμεσα, και τα εθνικά θέματα, που μπαίνουν σε φάση «επιτάχυνσης». Πα­ράλληλα, οι όροι της «μνημονιακής» διαχείρισης στις δύο χώρες άπτονται της κυριαρχίας, της ανεξαρτη­σίας,

αλλά και της................
μελλοντικής δυνατότητας να ανα­κάμψουν.
Στην Ελλάδα οι δανειστές βάζουν στο χέρι το τραπεζικό σύστημα δεσμεύοντας τη ρευστότητα προς όφελος των συνδεδεμένων με αυτούς επιχειρηματικών συμ­φερόντων, τις λαϊκές καταθέσεις, αλλά και την υπο­θηκευμένη στις τράπεζες ιδιωτική περιουσία. Στην Κύπρο, αν αληθεύουν τα χθεσινά ρεπορτάζ Reuters και άλλων, ήδη «καπάρωσαν» τα αποθέματα χρυσού.
Στην Ελλάδα η αδυναµία της ελληνικής κυβέρνησης να ασκήσει τον στοιχειώδη έλεγχο της οικονομίας έχει μετατρέψει τη Θράκη σε πεδίο ανεξέλεγκτης τουρ­κικής διείσδυσης. Στην Κύπρο ήδη το ψευδοκράτος, εκμεταλλευόμενο το κυπριακό «σοκ και δέος», επι­χειρεί την ντε φάκτο ισχυροποίησή του.
Η ελληνική ΑΟΖ δεν επιτρέπεται να ανακηρυχθεί αν δεν προηγηθεί ένα είδος διευθέτησης με την Τουρκία, και το Καστελόριζο τείνει να «εξαφανιστεί» από τον χάρ­τη και, επιπλέον, με τη συμφωνία της ελληνικής κυ­βέρνησης, θεωρείται όχι ελληνική, αλλά... «ευρωπα­ϊκή». Στην Κύπρο αμφισβητούνται ή ξηλώνονται με­θοδικά οι συμφωνίες που γνωρίζαμε - ακόμη και για την οριοθέτηση της ΑΟΖ - για τα ενεργειακά, ενώ οι ΗΠΑ πιέζουν για διευθετήσεις και άρση των εντάσε­ων (Τουρκία - Κούρδοι, Τουρκία - Ισραήλ) προσφέρο­ντας ανάσες στην Άγκυρα και σφίγγοντας την τανάλια σε Αθήνα και Λευκωσία.
Επιπλέον, στην Ελλάδα επανέρχεται, εν μέσω όλων αυ­τών, η πίεση για επίλυση του θέματος με την τελική ονομασία της ΠΓΔΜ, ενώ στην Κύπρο η πορεία προς την επαναφορά ενός νέου σχεδίου τύπου Ανάν γίνε­ται κατηφορική.
Καθώς πλέον επιβεβαιώνεται η χρόνια προειδοποίηση του «Ποντικιού» ότι τα μνημόνια δεν έχουν μόνο δρα­ματικές επιπτώσεις, αλλά δημιουργούν και εθνικούς κινδύνους, είναι προφανές πως η συζήτηση περί της ανάγκης αξιόπιστων και σοβαρών διεθνών συμμαχι­ών, που σταδιακά και καθυστερημένα ανοίγει, πρέπει επιτέλους να λάβει σάρκα και οστά. Τώρα, πριν να εί­ναι πολύ αργά