Τα Άγια και τα Λαϊκά Πάθη – Ως Τραγωδία και ως Φάρσα

10:46 18/4/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

 Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Κάθε χρόνο, την ίδια περίπου περίοδο, η χριστιανοσύνη τιμά τα Άγια Πάθη. Για την ακρίβεια, την ακολουθία των Παθών αυτών, που απολήγουν στη Σταύρωση, το Θάνατο και την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Αυτή η ακολουθία των Παθών, είτε κανείς τη βλέπει ως θρησκευόμενος χριστιανός, είτε ως απλός θρησκευόμενος (όχι κατ’ ανάγκην χριστιανός), είτε ως ιστορικός παρατηρητής που ενδιαφέρεται για τα ιστορικά διδάγματα και τη σημειολογία τους, έχει πράγματι μια ιδιαίτερη σημασία. Ο Άνθρωπος,

μέσω των Παθών του Θεανθρώπου, δεν δίνει υποχρεωτικά ένα υπερβατικό νόημα σε ό,τι «βλέπει» : δεν «βλέπει» δηλαδή υποχρεωτικά (ή μόνο) τη νίκη της Ζωής πάνω στο Θάνατο, τη νίκη της Ελπίδας πάνω σε ό,τι την απειλεί. Νοιώθω, πως ο σύγχρονος άνθρωπος, (αν και όχι μόνο ο «σύγχρονος» : θέλει πολύ κουβέντα τούτο το επίθετο), μετέχοντας σε τούτη τη λειτουργία των Παθών, ακούει, «βλέπει» και ψυχικά «βιώνει» το Θείο Δράμα, κατά ένα τρόπο που μάλλον τον κάνει να νοιώθει ότι αδικείται που δεν του έχει ..........επιτραπεί να ολοκληρώσει κι αυτός το δικό του δράμα.Τα Πάθη του Θεανθρώπου, είναι λυτρωτικά για τον ίδιο τον Θεάνθρωπο, διότι στο τέλος, υπάρχει η Κάθαρση. Πάσχει, μα τούτα τα Πάθη, είναι προορισμένα να έχουν ένα Τέλος. Και το έχουν. Τούτο το Τέλος, είναι λυτρωτικό. Διότι ο Θάνατος τελειώνει το Μαρτύριο : δεν επιτρέπει να είναι διαρκές, αιώνιο. Δεν επιτρέπει ο Εσταυρωμένος να παραμείνει αιώνια ζωντανός πάνω στον Σταυρό, ούτε καν κάποιες μέρες. Τούτο θα ήταν μαρτύριο αντάξιο της Κολάσεως. Έτσι, Θάνατος αυτού που Πονά (και προφανώς εδώ : πονά αδίκως), δίνει τέλος στη Περίοδο των Παθών, ενώ η Ανάσταση, αποτελεί το διαχωριστικό όριο ανάμεσα στο Παλιό και στο Νέο. Το Παλιό που είναι ταυτισμένο με την Αδικία και τον Πόνο που προξενεί αυτή η Αδικία, και το Νέο που υπόσχεται μια νέα εποχή, απαλλαγμένη από τα Πάθη του παρελθόντος, απ’ την Αδικία και τον Άδικο Πόνο, απ’ ό,τι παρήγαγε εκείνα τα Πάθη.Ο ελληνικός λαός, παρακολουθεί κάθε χρόνο την ίδια θρησκευτική ακολουθία. Πολλές φορές η ιστορική συγκυρία, έτυχε να μην ήταν καθόλου ευοίωνη, και τέτοιες μέρες, ο νους του λαού αυτού κάνει τους δικούς του συνειρμούς. Σήμερα, ο ελληνικός λαός, πράγματι, βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη καμπή της ιστορικής του πορείας. Τούτες οι γιορτές, έχουν μια ιδιαίτερη σημασία για το μήνυμα που στέλνουν, αλλά και τους συνειρμούς που δημιουργούν.Σίγουρα, τούτο το Πάσχα, δεν πάσχει μόνο ο Θεάνθρωπος, μα και ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός αίρει κι αυτός αμαρτίες : δικές του, μα και άλλων (και κυρίως άλλων). Είναι δικές του οι αμαρτίες εκείνες που κύρια οφείλονται και ανάγονται στο γεγονός ότι αστόχαστα ή καλόπιστα (σε βαθμό που προβληματίζει) χρόνια πολλά τώρα, εμπιστευόταν το παρόν και το μέλλον του, σε ένα πολιτικό σύστημα που αποδείχτηκε όχι απλά κατώτερο των περιστάσεων, αλλά αποδείχτηκε ένα σύστημα που έρεπε στον πολιτικό και κοινωνικό κανιβαλισμό : τρέφονταν με τις ίδιες τις ελπίδες και τα οράματα του λαού για ένα καλύτερο αύριο, κάνοντας ταυτόχρονα συστηματική ληστρική οικον