«Τα Δισέγγονα του Χίτλερ»

20:34 13/6/2012 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Το Βιβλίο «Τα δισέγγονα του Χίτλερ» του Ελληνοκύπριου Ανδρέα Μαρνέρου, διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ, καθηγητή στα Πανεπιστήμια Βόννης, Κολωνίας και Χάλλε και επί μια εικοσαετία Διευθυντή της Πανεπιστημιακής Κλινικής Ψυχιατρικής του Χάλλε, είναι μπεστ σέλερ εδώ και δέκα χρόνια και υπάρχει λόγος. Σύμφωνα με σφυγμομέτρηση της γερμανικής εφημερίδας “Die Welt” (Weltonline 12.06/20012)οι Γερμανοί φοβούνται περισσότερο τους .........νεοναζί από τους ισλαμιστές και αν διαβάσει κάποιος το βιβλίο του κου Μαρνέρου μπορεί να το κατανοήσει. Στο Βιβλίο του σκιαγραφεί

τις προσωπικότητες πολλών νεοναζί, που γνώρισε σε πάνω από τριάντα δίκες ως εμπειρογνώμονας:
«Ο φόβος, είναι το κύριο χαρακτηριστικό, που μπόρεσα να διαπιστώσω σε όλους τους νεοναζί εγκληματίες δίχως καμιά εξαίρεση. Νιώθουν φόβο μπρος στην επικείμενη τιμωρία. Νιώθουν φόβο μπρος στους δικαστές. Νιώθουν φόβο για τις συνέπειες των πράξεών τους. Δεν νιώθουν όμως τις παραμικρές τύψεις για τις πράξεις τους». (Σελ. 88)
"Δεν είδα ούτε έναν τολμηρό άνδρα ανάμεσά τους. Ούτε έναν νικητή. Κανέναν ιδιαίτερα ευφυή. Είδα μόνο δειλούς, μόνο αδύναμους και βασανισμένους ηττημένους. Είδα μόνο ένα σωρό δυστυχισμένων υπάρξεων». (σελ 101)

«Η περίπτωση του Markus μας δείχνει και πάλι ότι η ριζοσπαστική δεξιά είναι μόνο ένας ιδεολογικός μανδύας του κοινού εγκλήματος για το έγκλημα».(σελ. 147) « Ελεος και ντροπή δεν βρήκα σε κανένα από τα δισέγγονα του Χίτλερ. Σε κανένα απ’ αυτά». (σελ. 173)
"Μια πραγματική και βαθιά αντίδραση ντροπής σε βίαιους νεοναζί εγκληματίες δεν είδα ποτέ. Αντιθέτως, τους είδα συχνά να καμαρώνουν επιδεικτικά για τις βίαιες πράξεις τους (σελ. 175)
"Σε γενικές γραμμές, θα πρέπει να σημειωθεί, ότι οι ακροδεξιοί δράστες της βίας, σχεδόν πάντα, ανήκουν στους ηττημένους της ζωής, στους μη προνομιούχους, στους περιθωριακούς, στους αδύναμους στους λιγότερο ευφυείς, στους αποτυχημένους και δεν μιλώ για τους ηθικούς αυτουργούς ούτε για τα στελέχη των ακροδεξιών οργανώσεων και τους καθοδηγητές τους. Δεν μιλώ ούτε για τους νευρωτικούς επιδειξίες που αναζητούν μια σκηνή προβολής. Αυτοί είναι ένα άλλο, διαφορετικό είδος.» (σελ. 185)
«Νεο-Ναζί μπράβοι και σκίνχεντς, είναι σχεδόν πάντα μεγαλωμένοι σε προβληματικές οικογένειες. Είναι θύματα οικογενειακής βίας και εκφοβισμού». (σελ. 192)«Ποινές με αναστολή, γίνονται δεκτές από νεοναζί δράστες της βίας ως αθωώσεις. Ποινή με αναστολή, γιορτάζεται ως μια νίκη». (σελ. 195)